Στον τόμο αυτόν περιλαμβάνονται στίχοι εύθυμοι και μη, που αναφέρνται σε πολιτικά κυρίως θέματα και γεγονότα των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα.

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΠΑΕΙ
ΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;
(Οι εφημερίδες, Σεπτ. 2009 )

Του ταιριάζει. Ό,τι πρέπει.
Θαυμαστά θα γράψει έπη.
Θα κοιμάται όλη μέρα
ειτ’ έχει ήλιο ή αέρα,
και για λίγο θα ξυπνάει
όταν είναι για να φάει.
Η μπουλντόγκ του η μουσούδα
θα χοντρύνει σαν του Βούδα
και ο κόλος του ο παχύς
θ’ απαιτεί καρέκλες τρεις.
Κι αθλητής άρσης βαρών
θα ’ναι δίπλα του παρών,
που για πλούσιο κασέ
με μια κίνηση αρασέ
θα σηκώνει του το χέρι
από πάνω να το φέρει
από όποιο άσπρο χαρτί
είναι να υπογραφεί.
Μοναχά το φασισμό του
μην ξεχνώντας τον ωμό του,
πριν υπογραφή να βάλει
θα ρωτάει-τέτοιο χάλι-
τον αρχιβιομήχανό του
που θα έχει σύμβουλό του,
μη και κάποιο απ’ τα χαρτιά
προξενεί στον ΣΕΒ ζημιά.
Έτσι ο νυν πρωθυπουργός μας
και ο μέλλων Πρόεδρός μας
δίχως τσίπα και ντροπή
το λαό θα «υπηρετεί».



















ΑΚΗΣ
(Σεπτ. 2009)

(Ο Άκης ο ωραίος
φέρελπις πάλαι νέος
και νυν οικτρός και τέως
με λωποδύτη κλέος)

Πολύ μεγάλη προσβολή στο πρόσωπό μου έγινε
που ούτε ο Βαρδάρης μου ακόμα δεν την ξέπλυνε.
Γιατί ιδού –αλίμονο- τι μου ’γραφε η μοίρα:
Είπαν για με πως τ’ άρπαξα! Ψεύδος! Κακώς: τα πήρα!
Κι είναι μεγάλη η διαφορά του παίρνω απ’ το αρπάζω.
Κάτι κι εγώ από γράμματα-το βλέπετε- σκαμπάζω.
Δεν είμαι τόσο αγροίκος πια κι ας είμαι μακεδόνας-
χώρας καθ’ όλα ελληνικής ως λέω (κατά μόνας,
γιατί αν το πω κι απόξω μου θα γίνει μέγας σάλος
καθώς μου το απαγόρεψε αυστηρώς και ο Μεγάλος.)
Κι αν πήρα στη γυναίκα μου χλιδάτο νυφικό
ε, τι; Χιλιάδες έκανε μονάχα εκατό.
Το νυφικό εστοίχισε τριπλά της Σαρκοζίνας-
είμαστε ή δεν είμαστε κι εμείς σκληρός πυρήνας;
Κι αφού αμπέλι ξέφραγο είναι η χώρα ετούτη
τι; θα φοβόμουν να γευτώ τα τόσα της τα πλούτη;
Μονάχα ένας πρωθυπουργός θα μ’ έστελνε σε δίκη
Μ’ αν το ΄κανε θα έτρεμε μία δική μας νίκη,
αφού θα τον εστέλναμε τότε στη φυλακή
για όσα δις έκλεψε ευρώ από δω και από κεί.
Κι ούτε οφ σορ ίδρυσα εγώ -καθώς ο Βουλγαράκης
παρά ησύχως τα έβαλα στην τσέπη κατευθείαν
Οδούς εγώ αγνοώ σκολιάς. Εγώ είμαι ο Άκης!
Πολιτικός ου μην αλλά κι αγνός και τίμιος λίαν.
Στο τέλος αν δε φάμε εμείς οι Εθνικής Αμύνης,
θα ’τρωγε ο Οικονομικών απ’ τους μιστούς της πείνης;
Τι κάθομαι όμως τώρα εγώ και λέω και τσαμπουνάω;
σα να μην είχα τάχατες δικαίωμα να φάω…
Αφού στην κλίκα του ΠΑΣΟΚ η τύχη μ’ είχε πάει
ήτανε σα να μου ‘λεγε: Άρπαζε! Κλέψε! Φάει!
Με τα όπλα που αγοράζουμε σώζουμε την Ελλάδα-
σωτήρες της πατρίδας τους να τρώνε φασολάδα;
Το είχε πει κι ο Πρόεδρος ο πολυαγαπητός μου-
είχε ο ίδιος τότε πει: «ε, όχι και πεντακόσα!»
γι αυτό κι εγώ εβούτηξα μονάχα τετρακόσα.
Του αρχηγού μου τη γραμμή εγώ δε θα τηρούσα-
εγώ που για τον αρχηγό εκείνον μόνο ζούσα;
Και φυσικά ο πρόεδρος μιλούσε για δραχμές,
μα αν ζούσε τώρα για ευρώ θα μίλαγε βεβαίως.
Γι αυτό σας λέω άδικες μου άφησαν αιχμές ΄
σαν να ισχυρίζονταν κανείς ότι δεν είμαι ωραίος…

Για τις αιχμές λοιπόν αυτές δε θα ’μαι υποψήφιος.
Κι όλοι ας λεν πως είμαι βλαξ ή έστω και ηλίθιος,
αλλά δεν είμαι απ’ αυτά τίποτε ορισμένως
είμαι ως τα μπούνια μονάχα-το ξαναλέω-θιγμένος.
Ταύτα είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω
κι όταν ακούω «εισαγγελεύς» σαν το λαγό ας τρέχω.

ΡΕ ΧΟΝΤΡΟΎΛΗ…
(Ο Καραμανλής υπόσχεται λιτότητα προεκλογικά, το 2009)

Ρε χοντρούλη πώς εβγήκες έτσι μόνος μες στη στράτα
και πώς τα ’πες έτσι χύμα και φορτσάτα και σταράτα;
Ξάφνου πώς η κάρα σου έχει τέτοια απόφαση παρμένη
και λεφτό ουτ’ ένα ακόμα δεν μπορεί να περιμένει
μόνο λέει κι όλο λέει και ξερνάει και παρλάρει
και των βουλευτών σου όλων τα μυαλά τα έχεις πάρει;
Και καλά για τον εαυτό σου-ήθελες ν’ αυτοκτονήσεις
μα δε σκέφτηκες τους άλλους που ’χουν άλλες απαιτήσεις-
που από τη ζωή ζητάνε σαν και σένα να πλουτίσουν
πριν τα έδρανα της πόρνης της Βουλής απαρατήσουν;
Κι αν εσύ δυο θείους είχες την Ελλάδα που ρημάξαν
και περιουσίες μυθώδεις με το κλέψιμο εφτιάξαν
κι απ’ τα κλεψιμέϊκα είναι τα περσότερα δικά σου
ώστε να ’χουν και να τρώνε ως και τα οχταέγγονά σου,
όμως όλοι οι βουλευτές σου δεν προλάβανε να φάνε
και οι κακόμοιροι φωνάζουν σαν τους λύκους που πεινάνε.
Τι ψυχή θα παραδώσεις στο Θεό κάποια ημέρα
έτσι όπου κάθε όσιο κι ιερό έχεις κάνει πέρα-
όσους σ’ έβγαλαν ν’ αφήνεις νηστικούς και πεινασμένους
και να τους κοιτάζεις τάχα σαν αγνώστους και σαν ξένους;
………………………………………………………




ΟΙ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
(προεκλογικά 2009)

Ο παππούς
προδότης του λαού και της πατρίδας του
με τις πληγές ακόμα της ψυχής μας ανοιχτές
και τους νεκρούς μας άθαφτους
μας επαράδωσε αλυσόδετους στους Άγγλους.
Αντίτιμο της προδοσίας του: η πρωθυπουργία.

Ο γιος
προδότης του λαού και της πατρίδας του
ζωσμένος το αλεξίσφαιρο γιλέκο του-
τάχα πως κινδυνεύει ο γελοίος-
και μ' ένα τσούρμο αλήτες από πίσω του,
με τα πλεμόνια του γεμάτα υποσχέσεις,
πανούργος κι άπληστος σαν αρχηγός Αυλής
Θαυμάτων
στα πόδια μπρος μας πέταξε των ευρωπαίων
αφού εφοδίασε πρώτα τον καθένα μας με
βούρτσες
μπογιές και μ' ένα κασελάκι.
Αντίτιμο της προδοσίας του: η πρωθυπουργία.

Ο εγγονός
πιστός στις παραδόσεις της οικογενειάς του
και στου λαού του ιδιου πάντα υπολογίζοντας
τη διανοητικήν αναπηρία
τα νύχια του ακονίζει,
αθόρυβα λακέδες στρατολογεί
και σκάβει το λαγούμι του για να βρεθεί
κάτω από την καρέκλα του πρωθυπουργού
ώστε την ώρα την κατάλληλη,
να ωρθωθεί και πια,
γεμάτος λάσπη, σκότος και σκουλήκια
να κάτσει πάνω της.
Για να μας ρίξει κι αυτός με τη σειρά του σε ποιανού
νέου όρνιου νύχια τώρα;





ΔΥΑΡΧΙΑ
(Σημίτη-Παπανδρέου)

Βρε τι μπέρδεμα είναι τούτο
που τη νέα χρονιά μας βρήκε!
Άτσαλα ο νέος χρόνος
στην απλή ζωή μας μπήκεΙ

Ένας ξέραμε ως τα τωρα
πως το αίμα μάς ρουφάει,
πως ρουφιάνους εκκολάπτει
κι ότι σκάνδαλα γεννάει.

Ένας ξέραμε κρατάει
της Ελλάδας τα ηνία
και στο βάραθρο πως λαύρος
τηνε σέρνει με μανία.

Έναν είχαμε προδότη
και χαφιέ της ανθρωπιάς μας
έναν είχαμε δυνάστη
και φονιά κάθε χαράς μας.

Κι είμασταν συνηθισμένοι
ένας να 'ναι ο μαφιόζος
που στα σκάνδαλα ήταν άσσος
και στη διαφθορά βιρτουόζος.


Αλλά τώρα τι σκοτούρα!
Δε μας φτάναν τα μεγάλα
που 'χαμε τα βάσανά μας,
έπρεπε να 'ρθούνε κι άλλα…

Και θα έχουμε από τώρα
έγνοιες κι άλλες στο κεφάλι
λες και λίγο ήταν όσο
μέχρι τώρα είχαμε χάλι.

Εναν ξέραμε βρωμιάρη
και παλιάνθρωπο και κλέφτη
τώρα δυο-λες εσκεφτήκαν
λίγος ο ένας πως μας πέφτει.

Και αρχίζουν οι απορίες:
Τώρα ποιος θα κυβερνάει;
Ο Κινέζος ή ο Γιωργάκης;
Και τον άλλο ποιος θα φάει;

Και ο ένας θα νικήσει
στον αγώνα σα θα μπούνε,
ή θα 'ρθούνε ισοπαλία
και θ' αλληλοφαγωθούνε;

Στη γελοία αυτήν παράτα
που 'χουνε κι οι δυο διαλέξει
ποιος περσότερο απ' τους δύο
χρόνο άραγε θ' αντέξει;

Και ποιανού ήταν ιδέα
δυο μαζί να κυβερνάνε
σ' ένα τόπο που έναν μόνο
δέχεται αφέντης να 'ναι;

Θα εμφανίζονται κι οι δυο τους
σε μπαλκόνι πάνω ένα
ή θα βγαίνουν ένας ένας
σα σε δίδυμων τη γέννα;

Και οι δυο θα χαιρετάνε
στο μπαλκόνι όταν βγούνε
ή εναλλάξ τα δυο τους χέρια
χαιρετώντας θα κινούνε;

Κι αν κι οι δυο τους χαιρετάνε –
αν αυτό τέλος διαλέξουν-
τότε εκτός από τα μπούτια
και τα χέρια δε θα μπλέξουν;

Ποιος θα πλέκει το εγκώμιο
της Ευρώπης τώρα; Εκείνος
που εκεί μας έχει χώσει
ή ο άλλος-ο δελφίνος;

Και σε ποιον θα πρωτοτρέχουν
οι υπουργοι και οι συμβούλοι
πρωι πρωί για τον καφφέ τους
και σε ποιον θα είναι δούλοι;


Ποιος θα βγαίνει στην τι-βι μας
για να λέει τα δικά του-
ο Σημίτης με τη Δάφνη
ή ο μικρός με τη μαμά του;

Ποιόν δουλόπρεπα ο Χυτήρης
να υμνεί θα επιλέξει-
για ποιον μέλι από κερήθρα
κάθε του θα στάζει λέξη;

Ποιον ο Ρέππας θα εκθειάζει
κι απ' τους δυο ποιόνε θα γλύφει
και σε ποιόνε σαν κοτούλα
παστρικιά θα κάτσει νύφη;

Ποιον η Βάσω κι ο Ευθυμίου
απ' τους δύο θα στηρίζει;
Ποιον θα προσκυνάει ο Άκης;
Ποιον ο Πάγκαλος θα βρίζει;

Ποιος και ποιόνε θα διορίζει;
υπουργό και σύμβουλό του;
Ποιος θα κάνει ό,τι του ’ρθει
κι ό,τι λέει το μυαλό του;

Τώρα ποιος θα συμμαζεύει
τ' ασυμμάζευτα του τόπου;
Ποιος θα σύρει μετά τόσου
της Ελλάδος το άρμα κόπου,


που ζεμένα τώρα θα 'χει
όχι ένα μα δυο ζώα
κεντροαριστερά πλην όμως
και αριστεροκεντρώα;

Κι αν δεξά τραβάει ο ένας
και αριστερά ο άλλος
δε θα γίνεται βαβούρα
και κακό και μέγας σάλος;

Ποιος περσότερο θα τρώει;
Ποιος περσότερο θα κλέβει;
Ποιος θα έχει των αιώνων
μεγαλύτερη τη χλεύη;

Ποιος της διαφθοράς θα υφαίνει
γρηγορότερα το σάλι;
Ποιος βαθύτερα στη δίνη
της Ευρώπης θα μας βάλει;

Κι ο Γιωργάκης στο Σημίτη
ανανέωση θα δώσει
ή ο Γιώργος μες στην ήττα
του Σημίτη θα λασπώσει;

Και τρανότερος ποιος είναι
καραγκιόζης απ' τους δύο-
ο παλιός που έχει βάλει
κάθε τσίπα στο αρχείο


ή ο νέος που κομπάζει
ότι νέο κάτι φέρνει,
στου παλιού μέσα το έλος
αφού κιόλας παραδέρνει;

Και περσότερο το λαό μας
απ' τους δυο ποιος ονειδίζει-
ο παλιός που τη φυγή του
νίκης πλάνο την βαφτίζει,

ή ο νέος που ως τα τώρα
σ' όλα μέσα ήταν τα κόλπα
και τα κόλπα του εκείνα
τώρα νέα τα λέει όπλα;

Εγώ κάθομαι εδώ χάμου
και τους φαύλους καυτηριάζω
και αυτοί όταν μ’ ακούνε
σαν συνείδησή τους μοιάζω.

Και περνάει ο καιρός μας
κείνοι οι δύο ν' αδικούνε
κι εγώ εδώ να ξαναγράφω
και αυτοί πάλι ν' ακούνε...




Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΓΥΦΤΩΝ
Ή
ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΠΟ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΓΙΑΤΟ ΙΚΑ ΓΙΑΤΡΩΝ
(συνταχθέν από τον ίδιο τον διοικητή του ΙΚΑ κύριο Νεκτάριο)

1. Κατά τη γνώμη σας έχουν λόγο ύπαρξης στην Ελλάδα άλλα κόμματα πλην του κυβερνώντος; ΝΑΙ-ΟΧΙ

2. Όταν θέλετε να πείτε μία λέξη που αρχίζει από ΠΑ-καταβάλλετε προσπάθεια για να μη τη συνεχίσετε με -ΣΟΚ; ΝΑΙ-ΟΧΙ

3. Ποια ήταν η τέταρτη λέξη του λόγου που εκφώνησε ο Α. Π. στο Σύνταγμα στις 8-10-88; (αν δεν ξέρετε τι σημαίνει το Α. Π, είναι περιττό να συνεχίσετε να απαντάτε στο παρόν ερωτηματολόγιο)

4. Αν προσληφθείτε θα χορηγείτε στους ασθενείς σας και φάρμακα που έχουν άλλο χρώμα εκτός από το πράσινο;
ΝΑΙ-ΟΧΙ

5. Αντικειμενικά κρίνοντας, ο Λεφτέρης Βελιζέλος μεγάλωσε περισσότερο την Ελλάδα ή ο Κώστας Σημίτης (υπογραμμίστε το σωστό-μη συμπεριλάβετε στην εκτίμησή σας ξερονησίδες)
(Βενιζέλος-Κώστας Σημίτης)

6. Όταν ακούτε λέξεις που περιέχουν συνεχόμενα τα γράμματα "νου" και "δου", κάνετε εμετό ή απλά νιώθετε ναυτία; (υπογραμμίστε το σωστό)
(εμετός-ναυτία)

7. Προσεύχεστε στο Θεό ή στον άγιο Νεκτάριο; (υπογραμμίστε το σωστό)
(Θεός-άγιος Νεκτάριος)

8. Πιστεύετε στις φήμες για την ύπαρξη στο παρελθόν κάποιου πολιτικού με το όνομα Κωνσταντίνος Καραμανλής; ΝΑΙ-ΟΧΙ

9. Όταν οδηγείτε στην πόλη, στρίβετε ποτέ δεξιά, έστω και αν επιτρέπεται, ή διαλέγετε να κάνετε το γύρο του τετραγώνου και να βρεθείτε στο μέρος που θέλετε να πάτε στρίβοντας όλο αριστερά; (υπογραμμίστε αναλόγως)
(δεξιά-αριστερά)

10. (Ερώτηση μόνο για όσους γράφουν ποίηση.Οι υπόλοιποι παρακαλούνται να αγνοήσουν την ερώτηση)
Έχετε ριμάρει ποτέ το ΙΚΑ με "κλίκα";
ΝΑΙ-ΟΧΙ

11. Έχει κάποιος συγγενής σας - μέχρι τρίτου βαθμού συγγενείας- γαλάζια μάτια;
ΝΑΙ-ΟΧΙ

12. Σας έχει περάσει ποτέ, έστω και σαν απλή υποψία από το μυαλό, ότι στο ΙΚΑ γίνονται προσλήψεις με κομματικά κριτήρια; ΝΑΙ-ΟΧΙ

(Ημερομηνία, Υπογραφή)










«ΠΟΡΤΑ» ΕΦΑΓΕ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ
 (Οι εφημερίδες, Μάης 2013)


ΣΤΟΝ ΧΟΛΝΤΡΕΝ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΕΞΗΓΕΙ
ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΠΟΡΕΙ

-Πρόεδρε γιατί ο Σαμαράς να έρθει εδώ δε θέλετε;
Αυτός ο έρμος κόπτεται για μια συνάντησή σας.
Όπου κι αν πάει κι όπου σταθεί αυτό μονάχα σκέπτεται-
μόνον αυτό δε θα ’φτανε ν’ αλλάξει τη βουλή σας;

-Τζων μη με πιέζεις-δεν μπορώ να δω αυτό τον τύπο
και αιτιάσεις μη ζητείς- δεν ημπορώ να είπω.

-Μα κύριε Πρόεδρε γιατί να πείτε δεν μπορείτε;
Όπως εμένα ακροατή άλλονε ποιον θα βρείτε
που ό,τι πείτε μέσα του να το κρατεί ως τάφος;

-…Πως πουθενά δε θα ειπείς ό,τι εδώ σου πω
αυτό να μου το έδινες θα ηδύνασο κι εγγράφως;

-Βεβαίως κύριε Πρόεδρε-κι ιδού το! Α προπό
έχω έγγραφη μια δήλωση ετοιμασμένη κιόλας.
Και να! Υπογράφω τα γραφτά αυτής εδώ της κόλλας!

-Για να ιδώ… ο σύμβουλος… ναι… σας διαβεβαιώνω…
ναι… ναι… ναι… ναι… ναι… μάλιστα!  Τότε κι εγώ δηλώνω
ότι αμέσως θα σου πω
ό,τι δεν είχα πριν σκοπό.
Λοιπόν εγώ αν δε θα δω ποτέ το Σαμαρά
όσο και αν στο μάρμαρο τον κόλο του χτυπά,
είναι γιατ’ είναι-αλλίμονο- πολύ ανώτερός μου
και γίγαντας θα φαίνεται όταν σταθεί εμπρός μου.
Όμως μπορούσα αυτό να πω; Είπα δουλειές πως έχω,
ότι σε Πούτιν κι Άνγκελα για τη Συρία τρέχω,
και… ξέρεις, ότι μ’ ολ’ αυτά δεν μου απομένει χρόνος
μιας και πολλά μ’ απασχολούν εντόνως κι επιμόνως…

-Μα κύριε Πρόεδρε γιατί αυτός θα είναι ανώτερος
αφού κάθε άλλος μπρος σε σας είναι πολύ κατώτερος;
Τι τέλος πάντων έχει αυτός, Πρόεδρε, ο Σαμαράς
ώστε καλλίτερος πολύ να είναι από μας;

-Δεν βλέπεις μωρέ Χόλντρεν μου τι κάνει στην Ελλάδα;
Δεν βλέπεις που προβλήματα λύνει αυτός αράδα;
Αφότου την που κέρδισε πήρε πρωθυπουργία,
απ’ όσες μάχες έδωσε δεν έχασε καμία.
Την ανεργία έβαλε πρώτα σκοπό να ελέγξει.
Ε! στην επίθεσή του, αυτή δεν μπόρεσε ν’ αντέξει.
Κι ας λέει πως κατάφερε μόνο να τήνε κάνει
να μην αυτή κι άλλο ανεβεί. Από μετριοφροσύνη
στην πάταξή της κάνει πως δεν δείχνει αυτός βιασύνη.
Κι εγώ τι εκατάφερα κατά της ανεργίας;
Μια τρύπα μόνο στο νερό-κι εκείνη μετά βίας…
Τα μαγαζιά που κλείσανε τα έχει ξανανοίξει,
τον υψηλό τιμάριθμο τον έχει χάμου ρίξει,
τις παραπαίουσες Τράπεζες στα πόδια τους τις έστησε
τις απεργίες επάταξε, φοροφυγάδες έπιασε,
πετρέλαιο βρήκε… κι αν θα πεις για το Χρηματιστήριο
στα ύψη το ανέβασε… Πώς το ’κανε; Μυστήριο…
Και φως στο τούνελ βλέπει αυτός με το καλό του μάτι…
Εγώ καλό, έν’ απ’ αυτά, έκανα-πες μου-κάτι;
Εγώ ακόμα πολεμώ στην ανεργία ενάντια.
Και ξέρεις την που έχουμε στις Τράπεζες κατάντια…
Για να μην πω πως έχουμε φοροφυγάδες τόσους
που-είμαι σίγουρος γι αυτό-περνάμε και τους ρώσους…
Ή μήπως τον τιμάριθμο τον έχω εγώ μειώσει;
Ή κλέφτη μη κανένανε στη φυλακή έχω χώσει
όπως τον Άκι έχωσε αυτός; Να πω θα ’θελες κι άλλα
απ’ όσα έκανε αυτός μικρά είτε μεγάλα;
Να! Την Ελλάδα δυνατή και πάλι δεν την έκανε
εκεί που όλοι λέγανε ότι αυτή πάει-πέθανε;
Και δεν την υπολήπτονται και πάλι οι ευρωπαίοι
ενώ ως τα χτες τη βλέπανε οικτρά να παραπαίει;
Δεν μπήκε πάλι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης-
και, ο αθεόφοβος, τολμώ, να πω, ποσίν αβρόχοις;..
Ο Ερντογκάν ξέρεις καλά ότι μπροστά του τρέμει
σαν ξάφνω να τον χτύπησαν όλης της γης οι ανέμοι,
η Μέρκελ απομέσα της θερμά παρακαλάει
από θυμό του Σαμαρά ο θεός να τη φυλάει,
κι ο Πούτιν περισσότερες σ’ αυτόν κάνει μετάνοιες
απ’ όσες κάνει στο Χριστό προσποιητές και σπάνιες…
Κι έχει και κάτι υπουργούς διαμάντια αληθινά-
(τέτοιους δυο τρεις να ’χα κι εγώ θαύματα θα ’κανα…)
Αλλά κι αυτοί μη εκεινού επιλογές δεν ήταν
ώστε στον μέγα αγώνα του να μη γνωρίσει ήτταν;
Και όπου να ’ναι καταργεί της πείνας τα συσσίτια
και στο λαό δίνει ξανά όσα έχει χάσει σπίτια…
Και συ μου λες να τον δεχτώ. Αλλ’ αν μαζί μάς δούνε,
«αυτός κοντά στο Σαμαρά ποιος είναι;» θα ειπούνε.
Ω! Τζων! Τέτοιο δε θ’ άντεχα στιγμή ένα ρεζιλίκι-
στο δρόμο εγώ του Σαμαρά εν’ άσημο χαλίκι!..
Και κείνο το μαργιόλικο παίξιμο του ματιού του…
Κι η πονηριά του τάχατες αθώου χαμόγελού του…
Απ’ όπου κι αν τον έπιανες με με να τον συγκρίνεις
αυτόν θα βρίσκεις πρώτονε και πίσω εμέ θ’ αφήνεις…
Και ξέρεις όταν σπούδαζε σε μας-στο Άμχερστ πέρα-
(βλέπεις; αυτός από παλιά
παντού τα πήγαινε καλά)
όλων εκεί των θηλυκών επήρε τον αέρα-
ενώ εγώ μόνο τη Μισέλ κατόρθωσα να ρίξω…
Ούτε κι εδώ κάτι καλό λοιπόν έχω να δείξω…
και ότι πίσω πήγαινε στις μπίζνες μην το πεις
γιατί μ’ αυτό που θα σου πω σίγουρα θα ντραπείς:
Τα χρήματα για τις σπουδές, μονάχος του τα κέρδιζε!
Μάλιστα! Η πιτσαρία του, παρόλ σου λέω, έσκιζε…
Ζηλεύω Τζων… πώς να στο πω… κάποιονε δεν μπορώ
που πίτσες μας ετοίμαζε, κοντά μου να θωρώ…
Εγώ, τη γη που διοικώ ως μέγας πλανητάρχης
να συγχρωτίζομαι μ’ αυτόν ως έλλην καναλάρχης;
Αν όσα αυτός επέτυχε είχα κι εγώ πετύχει…
ίσως… μα ούτε στο μικρό τού φτάνω εγώ το νύχι…
Πες μου λοιπόν πώς ολ’ αυτά εγώ να τ’ αγνοήσω
και πώς να έρθει να με δει, πες μου, να του ζητήσω;
-Πρόεδρε δεν τα ’ξερα ολ’ αυτά. Δίκιο έχετε λοιπόν.
Από τους καλεσμένους μας ας είναι πάντα απών.
Καλλίτερ’ από μακριά τα νέα  του ν’ ακούμε
παρά για ώρα έστω μισή εδώ να τον λουστούμε.







TO ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΝΕΟΝΑΚΗΣ
(Χώρος δρόμου ελληνικής πόλης με ένα κτίριο στο βάθος.
Μεσα απο το κτίριο ακούγεται η φωνη και τα κλάματα του Νεονάκη ενωδυο πολίτες μπαίνουν)

ΦΩΝΗ NEONAKΗ
Θέλω να προσφέρω στον τόπο! Ανοίξτε μου! θέλω να προσφέρω στο λαό!
Α' πολίτης
Ποιος φωνάζει;
Β' πολίτης
Ο Νεονάκης είναι. Θέλει να τον βγάλουνε έξω για να προσφέρει στο λαό λέει.

Α'
Και γιατί δεν τον βγάζουνε;
Β'
Ξέρω κι εγώ;
Α'
Ας τον βγάλουμε, Θέλει να προσφέρει στον τόπο-κρίμα είναι να πάει χαμένη όποια προσφορά.
{Ανοίγουν την πόρτα και βγαίνει εξω ο Νεονακης. Αμέσως πηγαίνει πισω απο τον Α΄ πολίτη και με ύφος έξαλλο, μάτια λάμποντα από απληστία και ταχύτατες κινήσεις βάζει στις τσέπες του τα χέρια του και βγάζει από εκεί o,τι αυτές περιέχουν, πετάει τα άλλα και βάζει στις δίκές του τσέπες τα χρήματα).

Α'
ΕΙ Τι κάνεις εκεί;
(Ο Νεονάκης συνεχίζει αυτό που κάνει σαν να μη του μίλησε κανείς. Ο Α' πολίτης τον αποσπά με δυσκολία από πάνω του και ο Νεονάκης συνεχίζει τα ίδια με τον Β΄πολίτη)

Β'
Φύγε! Φύγε ρε! Τι κάνεις;
(Τέλος ακινητοποιούν τον Νεονάκη)

Α'
Τι κάνεις εκεί;

ΝΕΟΝΑΚΗΣ
Προσφέρω στον τόπο.

Α'
Προσφέρεις στον τόπο; Εσύ μας κλέβεις! Αυτό που κάνεις λέγεται κλεψιά.

ΝΕΟ
Δεν ξέρω πώς το λέτε σεις ,εμείς το λέμε προσφορά στον τόπο.
(Οι δύο πολίτες συνεννοούνται με τα μάτια και ξανακλείνουν το Νεονάκη πάλι μέσα, αφού πρώτα του πάρουν μέσα από τις τσέπες του ό,τι τους πήρε)

ΝΕΟΝΑΚΗΣ
Όχι! Δε θέλω! Μη με κλείνετε μέσα! Μη! Όχι!

Α'
Πάμε από δω. Τι πήγαμε να πάθουμε… Πάμε.

Β'
Πάμε
(Βγαίνουν ενώ ακούγονται πάλι οι φωνές και τα κλάματα του Νεονάκη)
ΦΩΝΗ ΝΕΟΝΑΚΗ
Ανοίξτε μου! Θελω να προσφέρω στον τόπο! Θέλω να προσφέρω στον τόπο!
Μ' ακούει κανείς; Μ' ακούει κανείς; Κανείς δεν περνάει; Ααααα....

ΑΥΛΑΙΑ









ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Τώρα ετοιμάζουν το φαϊ τους ελληνικέ λαέ.
Κοίτα τους πως γύρω από το λαιμό τους
πετσέτες τα ιδανικά μας δένουν...

Τώρα τρώνε ελληνικέ λαέ. Κοίτα τους
πώς τις σάρκες καταβροχθίζουν των παιδιών σου.
Κοίτα πώς σπίθες το αγριεμένο βλέμμα τους πετάει.

Τώρα πίνουν ελληνικέ λαέ. Δες πώς ασταμάτητα
ανεβοκατεβαίνει ο λάρυγγάς τους,
καθώς άπληστα το αίμα σου ρουφάνε...

Τώρα χωνεύουν ελληνικέ λαέ. Άκου τα ρεψίματα
και τους αερισμούς τους
ξαπλωμένοι όντας στη λάσπη...

Τώρα χτίζουν ελληνικέ λαέ.
Χτίζουν μια πολιτεία ελεύθερη λένε.
Χτίζουν μια πολιτεία δίκαιη λένε.
Χτίζουν μια Ελλάδα μεγάλη λένε.
Χτίζουν μια δημοκρατική πολιτεία για τα παιδιά σου λένε.
Ελληνικέ λαέ,
τους βλέπεις όλους,
πώς
διασκεδάζοντας,
κινήσεις χτισίματος με άδεια χέρια κάνουν.



Ύφος έχω μπλαζέ
και μ’ αυτό λαέ χαζέ
σε τουμπάρω.
Κι είμαι τόσο καλός
που σε πείθω ασφαλώς
κι ας σνομπάρω.

Βασιλείου αγνοώ
και θρασέως βοώ:
«είμαι πρώτος!»
κι ας μην είμαι παρά
ενός μόνο παρά
καμαρότος.

Κι όσο άλλος κανείς,
υπουργός, ευγενής,
λίγο είρων,
στα χαρτιά καταργώ
και τη γρίππη εγώ
την των χοίρων.




ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ…

Γιατί δεν ξέρω ΛΆΟΣ σαν ακούω
από τη φρίκη μου τα δόντια κρούω
κι έχω μερμήγκια σ’ όλο το κορμί.
Άραγε ποια να είναι η αφορμή;

Μήπως και είναι που όλους τους φασίστες
έχει μαζέψει και τους αριβίστες
κι αυτοί δηλητηριάζουν το λαό;
Βεβαίως θα μπορούσε να ’ναι αυτό.

Μην είναι που εξυμνούνε την Ελλάδα
που κάποτε υπήρξε και που αράδα
λεν πως συνέχεια είν’ αυτή εκεινής;
(τι ακούει αλήθεια σήμερα κανείς!..)

Μη γιατί μούχλα όλοι τους μυρίζουν;
Μη στη Νου Δου που ύδωρ και γη χαρίζουν;
Μη που είναι γόνοι των φρικτών Χιτών
και των μιαρών ταγματασφαλιτών;

Ή γιατί ακούνε Μαρξ κι ανατριχιάζουν
και Ζέρβα υμνούν και Μεταξά δοξάζουν;
Μπερδεύομαι… τι τάχα να μου φταίει
κι ο ουρανός μου αν τους ακούσω κλαίει;

Θα ‘ναι που σ’ ένα Σκιάς ο ΛΆΟΣ ρόλον
στερεί από τους έλληνες το φως τους-
Θα ‘ ναι που είναι των ελλήνων όλων
ο εαυτός ο άλλος, ο κρυφός τους!


ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ, ΛΕΝΕ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ…

Φέρτε πίσω τα λεφτά που ’χετε κλέψει,
να σκοτώνετε στους δρόμους πάψτε ανθρώπους,
κάντε τούβλα η Παιδεία να μη βγάζει,
για Υγεία πάψτε να ’χετε μια Πόρνη,
να καθόσαστε στους Τούρκους σταματήστε,
πάψτε να ’χετε παρέα τη διαφθορά,
πέστε αλήθεια μονον έστω μια φορά,
σταματήστε το ασταμάτητο ρουσφέτι,
προσιτά κάντε ΔΕΗ, ΟΤΕ, Εφορίες,
να τσακώνεστε σαν τσούλες κάντε κράτει
(τις βρωμιές σας έτσι θέλοντας να κρύψτε),
δώστε πάλι στη Ζωή μας τις Αξίες,
τα κλεμμένα Ιδανικά μας φέρτε πίσω,
μ’ ένα λόγο Δικιοσύνης φκιάστε Κράτος
και, αλήτες βουλευτές, τότε αν θέ ’τε,
καταργείστε όλα τ’ Άσυλα του κόσμου-
τότε ανάγκη δεν θα τα ’χει πια κανένας.
Μα ως τότε, αν μονάχα το τολμείστε,
τα μαρτύρια του Ιώβ θα μαρτυρήστε!






ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

Η Ακρόπολη αποκλείστηκε για δεύτερη φορά
από υπαλλήλους που ζητούν λεφτά απ’ το Σαμαρά.
Και η τι-βι όλη φρύαξε. Σκούζουν οι εφημερίδες.
Σύλλογοι εξανίστανται. Βοούν μανδάμ και δίδες.
«Να κλείσουν την Ακρόπολη!…Την τόσο μας αρχαία!…
Πολιτισμού οι τύποι αυτοί δεν έχουνε ιδέα;!…»
Μαντάμες και υπουργάκοι μου και Τύπε κίτρινέ μου
ό,τ’ είπατε και γράψατε πηγαίνει κατ’ ανέμου.
Εικοσιτρείς ακρόπολες κι εξήντα παρθενώνες,
όσους κι αν πριν εχτίστηκαν δακρύβρεχτους αιώνες,
ας πάνε όλες στο χαμό μ’ αυτό αν είναι να ’βρει
ένα ο φτωχός ξεγέλασμα στην πείνα του τη μαύρη.
Άνθρωποι που παθιάζονται για πέτρινα μνημεία
και που για φτώχεια μέριμνα δε δείχνουνε καμία,
ψευτόκλαμα ειν’ το κλάμα τους κι αγύρτικη η οργή τους-
περσότερο τους γνοιάζει αυτούς μια πέννα απ’ το πουγκί τους.
Λεν οι αχρείοι: «τον Τουρισμό αυτό πολύ θα βλάψει
ξένος αφού στον τόπο μας να έρχεται θα πάψει!
…πέσαμε δέκα στα εκατό ήδη στον Τουρισμό!
Με την Ακρόπολη κλειστή τραβάμε στο χαμό!..»
Μα ή μ’ εκατό τοις εκατό ή με σαράντα μείον
του έρμου φτωχού δε θ’ αυξηθεί καθόλου το ταμείο’.
Συντρίμμια όλα τα μάρμαρα του τόπου αυτού να γίνουν
αν είναι μόνον ίδρωτα κι αίμα λαών να πίνουν.
Και παρανάλωμα φωτιάς ας γίνουν τα Μουσεία
αν πείνα στη φτωχολογιά φέρνουν κι απελπισία.
Του κόσμου κάθε άψυχο λιθάρι ας χαθεί
αν είναι μόνο μια ζωή ανθρώπου να σωθεί.
--------



ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ ΜΕΤΑ
ΤΗΝ ΕΠΊΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΉ

Τρέξαν όλοι οι συνεργάτες
ν’ αλληλοσυλληπηθούν
και για μια φορά ακόμα
στη βρωμιά τους να ενωθούν-

τρέξαν οι συνένοχοι όλοι
για να γλύψουνε τον Τύπο
που στον ίδιο οι καρδιές τους
οι αισχρές χτυπούνε χτύπο.

Μον’ αυτό δεν είναι λόγος.
αναγκαίος και ικανός
ώστε ούτε κοκαλάκι
να μη μείνει κανενός;

Βουλευτές, δημοσιογράφοι,
τραπεζίτες , υπουργοί,
να η τετράδα που καθ’ έννοια
δικιοσύνης καταργεί!

Τι λοιπόν; Άλλον θα ψάξτε
στόχο να ’βρετε-αλλού;-
μη στα όρη προσδοκάτε
να ’βρετε νερό γιαλού;


Τούτοι δω είν’ η αιτία
που ο πολίτης δυστυχεί!
τούτοι δω που γόος και θρήνος
ολογύρω αντηχεί!

Δημοσιογράφους κόψτε
μιας κι αρχίσατε από κει,
που ενώ είναι παντογνώστες
«αγνοούν» διαλεκτική,

κι έτσι όλα τα δικά σας
τα Ωραία και Φωτεινά,
στο λαό τα μεταφέρουν
δολερά και σκοτεινά.

Κι αφού πρώτα αυτούς χτυπήστε
και ξαπλώσετε στη γη,
των αχρείων βουλευτών μας
αφανίστε την πληγή.

Κι απ’ αυτούς αρχίστε πρώτα
που «εμείς τα λέμε!» λεν
κι έτσι κάνοντας θαρρούνε
πως δε γίνεται να φταιν.

Λάθος τους: ήρθαν μαζί σας
να ματώσουνε τους δρόμους;
Ήρθανε κοντά σας κόντρα
στους παράνομους τους νόμους;

Σ’ όλους τους λοιπόν λεπίδι!
Βόλι σ’ όλους και φωτιά!
ώστε απ’ όπου θα τους στείλτε
να μην κλέβουν άλλο πια.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ

Πάχος που τονε κάνει να βαδίζει
με ανοιχτά τα πόδια, μη και πέσει.
Στενό σακάκι που ασφυκτιά στη μέση
απ’ την κοιλιά που πλούσια το γεμίζει.

Και πάντοτε σκυφτός πάει λιγάκι
σαν έτοιμος κάθε στιγμή να ορμήσει
καθώς η λέαινα όταν συναντήσει
λαφίνα κάποια… ένα ζαρκαδάκι…

Με ύφος Χίτλερ, με στυφό το στόμα,
πάντα, μιλώντας, τη φωνή σηκώνει
σαν όλη την Ελλάδα να μαλώνει
κι όταν καλός να δείξει θέλει ακόμα.

Γλοιωδώς στον ισχυρό μπροστά γελάει
λυσσώντας ν’ αποσπάσει μια ματιά του,
ενώ αδύναμους σα δει μπροστά του,
τους τρώει, τους λιανίζει, τους μασάει.

Και πονηρός καθώς η αλεπού,
και ύπουλος σαν ύαινα και σα φίδι
μπράβους μονάχα έχει εν κτακλείδι:
φίλοι γι αυτόνε να βρεθούνε πού;

ΤΡΑΓΑΚΗΣ

Τι το ’θελες το –άκης; σκέτο Τράγος!
Τ’ όνομα αυτό σου πάει μια χαρά!
Τράγος: κατάρα, μίασμα και άγος
κι όσα άλλα κουβαλάει τρομερά.

Τραγάκης. Λίθινη Εποχή. Μεσαίων.
Τραγάκης. Ξύδι. Βύσσινο. Κινίνο.
Στον κόσμο αφότου έχει έρθει, πλέον
δεν χρειαζόμαστε καν τον Δαρβίνο.

Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
           
Πήγε ο Κωστάκης στην Ευρώπη
σαν φουσκωτό μικρούλι τόπι.
Όμως, κι ας είχε όσο καμάρι,
μόνο στ’ αστεία τον είχαν πάρει
όσοι βρισκόνταν εκεί πέρα:
ξέραν πως έχει μέσα αέρα.
Και με τα πόδια τους να παίζει
τον είχαν κάτω απ’ το τραπέζι.
Και περφανεύτηκε γυρνώντας
έτσι αλαφρός και άδειος όντας:
«Όλοι όσοι εκεί πέρα ήσαν
ενάντια μου δεν εμιλήσαν!»
Και με μια γκέλα όλο νάζι
πάει στη Ραφήνα και αράζει.
ΛΙΓΗ ΒΕΝΖΙΝΑ ΚΙ ΈΝΑ ΣΠΙΡΤΟ

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και η Ελπίδα ξαναζεί-
κι η Ανθρωπιά-όπως της πρέπει
με τους Ανθρώπους πάει μαζί.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
πάνε Δημόσιο, ΕΣΥ, ΟΤΕ
και η Ελλάδα τόσο φέγγει
όσο δεν έφεξε ποτέ.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και πάν Βουλή και Βουλευτές΄
τ’ Αύριο ο Λαός καλημερίζει
κι Αντίο λέει στο βρώμιο Χτες.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και το που Θάμα μοιάζει, να!
μιας Κοινωνίας μες απ’ τις Στάχτες
Δίκιας η Γέννα ξεκινά!






ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Στον Κωστάκη εικοσιπέντε
μέτρα φέρνει ο ΣYΡΙΖΑ
που όμως ο «στερεάς παιδείας»
τα κλαδεύει σύρριζα.

Ο ολίγος Παπανδρέου
πέντε μέτρα του προτείνει
μα ο Κωστάκης με παλάμη
ανοιχτή, πίσω τα δίνει.

Ο ΛΑΌΣ φέρνει προτάσεις
τέσσερες συμπυκνωμένες
μα ζουμί μέσα δεν είχαν,
παρά αέρα οι καημένες.

To Κου Κου Ε δεν έχει δέσμες
ή σημεία ή προτάσεις
μόν’ πορείες, καταλήψεις
και λαϊκές επαναστάσεις.

Και ο Κωστάκης πλέον μονάχος του
την κρίση διαχειρίζεται,
με άλλα λόγια ο κόσμος χάνεται
και το ….. χτενίζεται…



Γιατί δεν ξέρω όλοι φασίστα με θαρρούν…
Από μια Νέα βγήκα εγώ Δημοκρατία!
Παιδί της είμαι εγώ φτυστό! Κι όσοι απορούν
στα που κρατεί αυτή ας ψάξουνε αρχεία.

Ξέρετε πόσους βουλευτές εγώ κρατώ.
Μ’ ακραίος αν ήμουν δε θ’ ανέχομουν κανέναν.
Ως για τους ξένους μας, πολύ τους αγαπώ΄
αυτοί μισούν-ποιος το γιατί ξέρει …-εμένα…

Και αν να πάρουμε την Πόλη θέλω εγώ
είναι γιατί έχω εκεί πέρα εν’ αμπελάκι
που μία θεια μου το τρυγάει κι όχι εγώ,
και που ούτε μου ’στειλε ποτέ ένα σταφυλάκι.

Κι αν στους αρχαίους βρίσκω εγώ την ηδονή
και δεν μου ειν’ οι ήρωές τους διόλου ξένοι,
είναι που εκείνο το παιδί-τον Άδωνι-
θέλω να δω στα εκδοτικά να πετυχαίνει.

Το να μ’ αρέσει από «φασ» ό,τι αρχινά
από παιδί στην Κατοχή μού έχει μείνει-
τότε φασ-όλια που εζητιάνευα συχνά
κι αυτά τα γράμματα ζακόνι μου ’χουν γίνει.

Γι αυτό σας λέω μη γνιαζόσαστε γι αυτά
και ψήφο δώστε μου σα φτάσουμε στην κάλπη-
πρωθυπουργό κι εμένα κάντε μια φορά:
γιατί άλλοι ’κάναν τον Ομπάμα;.. έναν αράπη;!..

Κι ακούστε ’δω
δεν είμαι ακραίος όπως λέτε κάθε μέρα΄
κι αν στέκω εδώ
είναι που- κρίμα!- δεν υπάρχει παραπέρα…


ΝΤΟΡΑ

Ντόρα! Κρέατα και λίπη
Ντόρα! Μπούτια και ποποί-
το μυαλό μονάχα λείπει
κι η σεμνότη κι η ντροπή.

Σαν αλόγα περπατάει
με αναίδεια όλο μιλεί
βλακωδώς πάντα γελάει
και το Λόγο προκαλεί.

Δίνει σε Αμερικάνους,
δίνει σ’ Άγγλους, Γερμανούς,
σε Βουλγάρους, Αφρικάνους,
σε Κροναίους, σε Αρειανούς.

Δίνει Κύπρο, δίνει Θράκη,
δίνει αξιοπρέπεια
δίνει και κανα νησάκι
άμα τύχει στην Τουρκιά.

Μόνο αν έλλην χέρι απλώσει
τόνε γράφει στα παλιά
κι αν κανείς «δώσε μου» αρθρώσει
παριστάνει…τον Σουφλιά!

Και φυλάει τα κλεμμένα
μακριά από ήλιου φως
και να τα ’δει αυγατισμένα
λαχταράει πώς και πώς.

Κι έχει τόση μία βιάση
να γενεί πρωθυπουργίνα
που τον τίτλο ν’ αγοράσει
θα ’δινε και την Αθήνα.

Όμως έλπιζε Ντορούλα!
Ο λαός-τόση έχει κρίση
που έναν πάλι φαταούλα
και αχρείον θα ψηφίσει.



 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗ ΚΥΡΙΕ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ…

Εκτός απ’ τα βιβλία που διαβάζεις
κι οίησης πλήρης μας παρουσιάζεις,
υπάρχουν Άδωνι βιβλία κι άλλα:
λεπτά, λεπτότερα, μικρά, μεγάλα…

Και όλα εκείνα-τ’ άλλα τα βιβλία-
ομοιότητα δεν έχουνε καμία
με τα δικά σου- άλλες ιστορίες…
άλλες ιδέες και φιλοσοφίες…

Κι ανοίγουνε στα πνεύματα άλλους κόσμους,
απ’ τους δικούς σου εκτός-τους αποκόσμους.
Και αν πασκίζεις να τους αποκλείσεις
αυτοί ’ναι ’κεί όσο κι αν συ γαυγίσεις.
Κι αν θα ’χε απ’ τα βιβλία αυτά κονόμα
κανείς, θα μπόρειγε (και συ ακόμα)
χιλιάδες εκπομπές γι’ αυτά να κάνει
με κέρδη που ο νους σου ούτε που βάνει.

Μη το λοιπόν απόλυτος τόσο είσαι-
μα κι ούτε ίσως να το προσποιείσαι,
γιατί σ’ αμφότερες τις περιπτώσεις
είσαι Άδωνί μου ήρως βλακείας τόσης…

Τη στάλα των ιδεών όπου πρεσβεύεις
σ΄ωκεανό μη την αναγορεύεις-
μάλιστα που αυτή ’ναι μία στάλα
που μες στου Χτες μουχλιάζει την μπουκάλα...










«ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πρώτοι σε ό,τι Υπομονή,
Κόπο κι Ευθύνη δε ζητά-
πρώτοι σε ό,τι κι αν βρεθεί
που δεν πληγώνει, δεν πονά.

Πρώτοι σε Κλείσιμο Ματιού
ή σ’ ένα Κλείσιμο Κουμπιού
σε μια Φωνή, σ’ ένα Λυγμό,
σ’ ένα στους Γιάνκηδες «θενκ γιου»…

Κι ύστατοι πάντα στην Τιμή,
σ’ Αξιοπρέπεια, σε Ντροπή,
στις Τέχνες, στον Πολιτισμό,
στην που Χρυσός είναι Σιωπή.

Στην «Ώρα» πρώτοι εμείς «της Γης»
γιατί Φανφάρες μόνο θέλει,
έναν Φτηνό Ενθουσιασμό
κι Άστοχα-κι όπου πάνε Βέλη.

Πρώτοι!.. Κι οι Ξένοι μας θωρούν
και απομέσα τους γελούν-
πρώτοι σε αρίθμητες Βλακείες
για ν’ ακουστούν δυο τρεις «κυρίες»!

Αλλά στης Χώρας μας την Ώρα
ύστατοι ως πάντοτε και τώρα:
δεν μας πειράζει κι αν χαθούμε
μον’ έξω! έξω! ν’ ακουστούμε…
           
ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΩΡΑ ΒΟΥΛΗΣ!

«Για μία ώρα η Βουλή θα μείνει στο σκοτάδι.»
Ε τι; Για νέο μας το λεν; Διακόσα χρόνια τώρα
μέσα στο σκότος ζει αυτή και πλέκει μες στο βράδυ
αντάμα σκοτεινιάζοντας κι ολόκληρη τη χώρα.

Απ’ τη στιγμή που φτιάχτηκε, στο Μαύρο είναι κρυμμένη.
Ψυχή ολόμαυρη έχουνε οι βουλευτές της όλοι,
μαύρο μυαλό, μαύρα όνειρα, στα μαύρα είναι ντυμένοι
και χρήμα μαύρο κουβαλούν στο μαύρο πορτοφόλι.

Άκου θα κλείσει η Βουλή βράδυ οχτώ τα φώτα!
Μα κλειώντας φώτα ολοζωής εκείνη διασκεδάζει:
φώτα Παιδείας… Πνεύματος… και σαν του Κουίκ μια κότα
όταν βαριέται να τα κλει… ε τότε… μας τ’ αλλάζει…





ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ

Παπαληγούρας: άλλος ένας
κεφαλαιοκράτης από γέννα
που απ’ της πλουτοκρατίας τα κόλπα
δεν του εξέφυγε κανένα.

Τη Δικιοσύνη έχει ρημάξει,
τη Ναυτιλία παίρνει τώρα
ώσπου με δόσεις να ληστέψει
όλην την άμοιρη τη χώρα.

Πτώματα «ανέβηκε» πατώντας.
Των ναυτικών του ’χανε λείψει.
Ιδού τα! Κι ένα πτωματάκι
στην Κόρινθό «του» ίσως δωρίσει.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΛΕΨΙΑ
ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ-ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

Μπορεί να βρούμε πότε άρχισε το Σύμπαν-
το CERN φιλότιμα πολύ γι αυτό δουλεύει-,
μα κι αν τα κάνουμε ακόμα όλα λίμπα
ποτέ δε θα’ βρουμε γιατί ο έλλην κλέβει.

Είναι η κλεψιά για τον κάθ’ έλληνα η τιμή του.
Κι είναι αγέννητη και άφθαρτη-ειν’ αιώνια.
Μ’ αυτήν γεννήθηκε και με αυτήν μαζί του
στα μαρμαρένια θα παλέψει αυτός τ’ αλώνια.


ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ
(στους έλληνες πολιτικούς)

Θέλετε το Άσυλο να καταργείστε!
Αλήθεια όντα κτηνώδη τόσο είστε;
Το Άσυλο Ιδανικών είναι φωλιά!
Θέτε να ρίξτε τ’ Άγια στα σκυλιά;

Στο Άσυλο, από σας κυνηγημένη
η Αγνότη φέγγει με ψυχές δεμένη.
Με συντροφιά της άδολα παιδιά-
εκεί χτυπάει του Έθνους η καρδιά.

Μα έχετε και σεις το άσυλό σας,
τον πλούτο που φυλάει τον άνομό σας
τη μαύρη σας που κρύβει την ψυχή
και τη συνείδησή σας τη ρηχή-

άσυλο κάθε σας που σκέπει βρώμα
καθώς νεκρού σαπίλα σκέπει χώμα.
Και να ποια του Λαού η Εντολή:
αχρείοι, καταργείστε ΤΗ ΒΟΥΛΗ!





28 ΟΧΤΩΒΡΗ
ή
ΤΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΝΑΙ

Η επέτειος του ΟΧΙ. Που μεγάλο λέμε ότ' ήταν.
Που μας είχεν οδηγήσει στη μεγάλη μας την ήτταν
και απόδειξε σε όλους η φυλή η ελληνική
πόσο είναι χαζοβιόλα και καθόλου λογική.

Μα ως γνωστόν εκτός απ' τ' ΟΧΙ-
γνώσεις είν' αυταί κοιναί-
κάθε γλώσσας μοίρα το 'χει
να 'χει μέσα της και ΝΑΙ.

Και στων ΝΑΙ του άθλιου πλήθους
θα σας φέρω τη ζαλάδα,
φαινομένου πλέον συνήθους
για τη δόλια την Ελλάδα.

Γιατί ΝΑΙ για χρόνια τώρα
λέμε σ' όλα τα στραβά
και γι αυτό συνέχεια η χώρα
τον κατήφορο τραβά
.
Και πλατιά σφραγίδα βάζουν
στην καινούργια αυτή ορμή της
οι υπουργοί που τής ρημάζουν
τα λεφτά και την τιμή της.


ΝΑΙ λοιπόν το γκόβερνό μας
έβαλε βουλή να λέει
σ' ό,τι ενάντιο στα όνειρά μας
και στα πάτρια είναι κλέη.

ΝΑΙ στο όργιο των σκανδάλων,
ΝΑΙ στο σκύψιμο της μέσης,
ΝΑΙ στην ειρωνεία των Γάλλων,
ΝΑΙ σε ψεύτικες εκθέσεις.

ΝΑΙ στο δράμα της Παιδείας
ΝΑΙ σ' Αγγλία και σ' ΕΟΚ
ΝΑΙ στο χάος της ανεργίας
ΝΑΙ στων εκδοτών τα μπλοκ.

ΝΑΙ στων δημοσίων πόρων
την αλόγιστη σπατάλη,
ΝΑΙ στων δημοσίων χώρων
την κατάντια και το χάλι.

ΝΑΙ στην έλλειψη σχολείων
ΝΑΙ στις βίλλες υπουργών
ΝΑΙ στους διορισμούς φιλίων-
σ' απολύσεις ΝΑΙ απεργών.

ΝΑΙ στης άσφαλτου το αίμα
ΝΑΙ στο ξάφρισμα, στη ζούλα,
ΝΑΙ στη διαφθορά, στο ψέμα
στην κλεψιά και στη ρεμούλα.


ΝΑΙ σε κάθε σαλτιμπάγκο,
ΝΑΙ σε κάθε μασκαρά
που του έλληνα τον πάγκο
τον 'ρημώνει από χαρά.

ΝΑΙ σε Tούρκων απαιτήσεις
και στις τόσες τους φοβέρες-
στων σκαφών τους τις προκλήσεις,
στις Αιγαίες τους κρουαζιέρες.

ΝΑΙ σε κάθε τι που δείχνει
πως ανεύθυνοι μετράμε,
ΝΑΙ σε κάθε τι που δείχνει
μακριά πως δεν κοιτάμε…

Και μας πέφτουνε στην πλάτη
βουρδουλιές τα τόσα ΝΑΙ
βρίσκοντάς μας σε ραχάτι
μες σε κάποιον καφενέ.

Και σα βλάκες μεις γελάμε
και κανένας δεν κοιτάει
πως οι έλληνες μετράμε
της Ευρώπης το προσφάϊ.

Τέτοιοι είμαστε. Ωραία. Δεν πειράζει. Τι να γίνει...
Αλλ' ας μη γινόμαστε όμως σαλτιμπάγκοι κι αρλεκίνοι
να θαρρούμε ότι κάποια και για μας στη γη αυτή
θέση έχει στην πορεία της προόδου φυλαχτεί.

Κακομοίρηδες για πάντα θ' απομένουμε κι αχρείοι
κι ένα ΟΧΙ κάθε χρόνο θα ψελλίζουμε -οι γελοίοι!-
λες κι αυτό μας δίνει κλέος-μάλιστα έχοντας τη λόξα
ότι τάχα των ελλήνων μονοπώλιο είν' η δόξα...

Ω! Αστεία καραγκιοζάκια που ποζάρετε γι ανθρώποι!
Στου πολέμου την ανάγκη δόξα παίρνουν όλ' οι τόποι.
Δάφνες πρέπουν στους πολίτες της πατρίδας μόνο εκείνης
που τη δόξα την κερδίζουν στους αγώνες της ειρήνης.











ΦΟΙΤΗΤΕΣ
ΚΑΙ
ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ

Ο κυρ-Γιάννης έχει τρία παιδιά
κι ένα μαγαζάκι στη γωνία.
Και τον τρώει η αναπαραδιά.
Και τον βασανίζει η αγωνία.

Κάθε Κόμματος ο βουλευτής
έχει μετοχές, κότερο, βίλλα
του λαού μας είναι ο «δουλευτής»
και σε μια είναι μέλος καμαρίλα.

Φοιτητές, που έχετε μυαλό,
και μπροστάρηδές μας πια μετράτε:
παίρνονται αυτοί με το καλό
ή το χρόνο σας έτσι χαλάτε;

Χάστε αυτό τον άθλιο συρφετό
όπου κλέβει κάθε σας ικμάδα!
Κι αν δεν είστε δυνατοί γι αυτό,
κάψτε πέρα ως πέρα την Ελλάδα!




Η ΠΙΤΑ

Οι μιαροί, οι βρωμεροί πολιτικοί μας
ας ωρύονται φρικτά στη διαπασών,
δεν μπορούνε να σκεπάσουν τη φωνή μας-
που φωνή είναι πλέον πάντων και πασών.

Ξέρουν όλοι τους πως έχουν κατακλέψει.
Μα κανένας για τον άλλον δε μιλά
γιατί τότε η αποκάλυψη θα τρέξει
και σαν κόλλα πάνω σ’ όλους θα κολλά.

Λες και όταν εψηφίζαμε, δεν ήταν
για να εκλέξουμε Βουλή, πρωθυπουργό,
μα το σύνθημα να δίναμε, στην πίτα
να επιπέσουνε με βήμα αυτοί γοργό.
.
Αν μια τέτοια το λοιπόν δημοκρατία
ειν’ αυτή για την οποία αυτοί μιλούν,
απ’ αυτήνε προτιμώ εγώ τη βία
όσων τέτοιο ένα αίσχος καταλούν.

Και παράξενα μας βλέπουν λες και κάτι
να τους λέμε μ’ εξωγήινων μιλιά.
Λοιπόν πάλι: «Κι εμείς θέλουμε κομμάτι!
Ή το παίρνουμε απ’ την τρύπια σας κοιλιά!»


ΝΕΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Νέο κόμμα! Νέο κόμμα! Να τι θέλει η Ελλάδα!
Την πολλή που είχε ως τώρα εβαρέθηκε λιακάδα
κι απ’ το μπλε το χρώμα έχει τόσο πλέον βαριεστήσει
που νουδού πασόκ και λάος απ’ το χάρτη θα τα σβήσει.

Νέο κόμμα της Ελλάδος τώρα η όρεξη τραβάει
κι υλικό ως νέο δεν έχει βολικό που να μετράει,
τα παλιά υλικά ζυμώνει, κόμματα δυο νέα χτίζει
και ΝΟΥΣΟΚ λέει το ένα και ΠΑΔΟΥ τ’ άλλο βαφτίζει.



ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟ
ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ

(Ο Μήτρακας αχάραγα σπίτι του Γιάννου πάει
και το κουδούνι δυνατά της πόρτας του χτυπάει)

-Τι θες ρε Μήτρο και χτυπάς χαράματα την πόρτα
προτού το πράσινο φανεί ακόμα από τα χόρτα;
-Γιάννο μου ξύπνα και κακό μεγάλο έχει γίνει
που ξάγρυπνον και μ’ άφησε και λύπηση μου δίνει.
-Τ’ είναι μωρέ; Για πες το μου να δω τι ιδέες πάλι
το αδειανό κατέβασε κουτό σου το κεφάλι…
-Γιάννο μου τούτη τη φορά θα δεις πως δίκιο έχω
που πριν τα ξημερώματα γοργά να σ’ έβρω τρέχω.
-Λέγε λοιπόν.
- Γιαννάκο μου όταν αυτό θα μάθεις
ίδια με μένα ταραχή κι ελόγου σου θα πάθεις.
-Λέγε μωρέ και μ’ έσκασες. Τι έγινε επί τέλους;
-Γιαννάκο να τι έγινε- έγιν’ η αρχή του τέλους
για κράτος, για κυβέρνηση, για έθνος, για πατρίδα.
-Ακούω-να δω πρωί πρωί ποια σου ’χει στρίψει βίδα.
-Γιάννο μου ο πρωθυπουργός στο σκάνδαλο μπλεγμένος
είναι του Βατοπέδιου. Και πάει πια ο καημένος…
-Αυτό μωρέ ήρθες να μου πεις; Αυτό δεν είναι νέο.
-Χτές βράδυ εγώ το άκουσα Γιαννάκο μου, δε φταίω.
Ώστε λοιπόν ξέρεις και συ τι τρέχει στου Μαξίμου;
-Το ξέρω γιατί από χτες το πήρε το αυτί μου.
-Γιάννο μου κι έτσι αδιάφορος μπορείς και κρύος να μένεις;
-Και τάχα τι να έκανα ρε Μήτρο περιμένεις;
-Γιάννο μου ο εκλεγμένος μας πρωθυπουργός μάς κλέβει!
-Κι αυτό γιατί τον άνοα το νου σου να παιδεύει;
Ούτε ο πρώτος ειν’ αυτός ούτε ο τελευταίος.
Ή αγνοείς πως κλέβανε ασύστολα κι οι τέως;
-Μια επιστήμων Γιάννο μου το ’πε-μια δικηγόρος.
Λοιπόν μη το όλο ζήτημα το βλέπεις αδιαφόρως.

Είπε πως ο Καραμανλής διάταξε τον Ψωμιάδη
να υπογράψει τα χαρτιά χωρίς ούτε να τά ’δει.
-Ε και λοιπόν; Θα βγάλουνε ψεύτρα τη δικηγόρο.
Μπορεί και να της δώσουνε κανα μεγάλο δώρο
και η υπόθεση εκεί μια δια παντός θα κλείσει.
Νομίζεις να τον πιάσουνε ο Καραμανλής θ’ αφήσει;
-Μα τ’ όνομά του ακούστηκε. Το είπε ο Ψωμιάδης.
-Μήτρο μου ο Κέρβερος φυλάει τα όσα κρύβει ο Άδης.
-Αυτό δεν το κατάλαβα Γιαννάκο, πέστο πάλι.
-Λέω πως ο Καραμανλής λάδι θα τηνε βγάλει.
-Μα φως φανάρι Γιάννο μου είναι πως έχει κλέψει
και ο λαός ολόκληρος το έχει αυτό πιστέψει.
-Τώρα καζάντησες! Ρε συ λαό έχει η Ελλάδα;
-Αλλά τι έχει Γιάννο μου; Τ΄ είμαστε όλοι αράδα;
-Μήτρο η Ελλάδα συρφετό κι όχι λαό ειν’ γεμάτη.
Μια μάζα ανέμυαλη, δειλή και στο μυαλό φευγάτη.
Αλλιώς θα τους καθάριζε όλους αν είχε γνώση
κι άλλους στη θέση τους, αγνούς, θα ’χε στη χώρα δώσει.
-…Και λένε το Ρουσόπουλο γι αυτό τον είχαν διώξει…
-Τον έδιωξε ο Καραμανλής. Κι ως βλέπει το καράβι
νερά πως κάνει, κι αλλουνούς θα φάει το σκοτάδι.
Για να γλιτώσει αυτός, πολλούς Μήτρο θα «παραιτήσει»
Ποιος ένανε Καραμανλή θα τονε σταματήσει;
-Τόσο μεγάλη δύναμη έχει αυτός Γιαννάκο;
-Μήτρο η Ελλάδα έχει αυτόν και η ελιά το δάκο.
Πέντε ειν’ τα που ’φαγε αυτός τα δισεκατομμύρια.
κι αν λέει χιλιάδες είκοσι πως έχει και δυο κτίρια
είν’ για να κάνει εσένανε που άμυαλος είσαι Μήτρο
να λες πως δεν κρατεί αυτός του πλούτου τ’ άθλιο σκήπτρο
κι ότι όσο υποφέρουνε οι άλλοι, έτσι κι εκείνος-
κι ας είναι όχι άνθρωπος σαν κείνους, αλλά κτήνος.
Έχεις ιδεί το βλέμμα του από μάτια γουρουνίσια;
Έχεις ιδεί τα χέρια του τους λόγους του όταν βγάζει,
που τα κουνάει σαν τη στιγμή και κείνηνε ν’ αρπάζει;
Έχεις προσέξει τι πολλή προσπάθεια καταβάλλει
να δείξει ότι δίκαια θέση έχει αυτός μεγάλη;
Τον βλέπεις πόση σαν αετός που ’χει αρπάξει αηδόνι
ασφάλεια νιώθει κι ηδονή το στόμα όταν μπουκώνει;
Και πες- καμιά μήπως φορά τον είδες να γελάει-
όχι! το δώρο που άνθρωπος κρατεί σ’ αυτόν δεν πάει.
-Γιαννάκο μου λες δηλαδή για όσα έχει κλεμμένα
πως λόγο αυτός δεν πρόκειται να δώσει σε κανένα;
-Ρε Μήτρο έδωσε ποτέ λόγο σ’ ανθό το φύτρο;
Λόγο λοιπόν σε ποιον αυτός να δώσει μωρέ Μήτρο;
Ύστερα φίλε μου καλέ αν και λίγο βαρεμένε,
αφού δεν ξέρεις, άκουσε κι αυτό λοιπόν καημένε:
Ποιος, υπουργός ή βουλευτής έχει ποτέ πληρώσει
για όσα έχει ολοζωής κλεμμένα χλαπακώσει;
Μήτρο μου, εκείνοι κλέβουνε, αυτοί νομοθετούνε
αυτοί αλληλοδικάζονται-και δε θ’ αθωωθούνε;
-Και ο Ψωμιάδης Γιάννο μου σ’ αυτά τι ρόλο παίζει;
-Του ανθρώπου που όντας σίγουρος ότι γερά πατάει
ξάφνω μια πεπονόφλουδα βαδίζοντας πατάει
κι η για τον Κώστα που ’χτιζε εικόνα τόσα χρόνια
έλιωσε ως τρύπα όζοντος τ’ άλιωτα λιώνει χιόνια.
Τώρα ν’ ακούσει έχει αυτός τόσα από τον Μεγάλο
που θα φωνάζει έντρομος: «φτάνει!» και «όχι άλλο!».
Μ’ αν θ’ αρπαχτούνε δυο Νονοί, ή νύχτας είναι ή μέρας
το μεγαλύτερο απ’ τα δυο θα επιβιώσει Τέρας.
Και ο Ψωμιάδης ο πολύς με όλα τα στραβά του
πάει Μήτρο μου-τον χάνουμε-τα ’φαγε τα ψωμιά του΄
θα τονε φάει ο χοντρός που τόσους έχει φάει
και που όλο ρεύεται, ξερνά, και πάλι όλο μασάει.
-Γιάννο μου ήρθα ο καψερός νέο ένα να σου φέρω
κι απ’ όσα ερχόντας ήξερα πιότερα τώρα ξέρω…
-Θα φύγεις Μήτρο; Ευτυχώς. Έτσι θα ξαναπέσω
τον ύπνο που μου έκοψες να τονε ξαναδέσω
και ως τις δέκα ή έντεκα μιας και Σαββάτο είναι
θα κοιμηθώ μιας κι έχω πού την κεφαλήν μου κλίναι.
-Ύπνο καλό Γιαννάκο μου και όταν θα ξυπνήσεις
αν θες να πάμε για καφέ, να μου τηλεφωνήσεις.
-Ναι βρε Μητρούση μου, γιατί, αν και λειψός λιγάκι
είσαι το πιο καλλίτερο που έχω φιλαράκι.

(Και χωριστήκανε οι δυο κι ο ένας πάει για ύπνο
ενώ ο άλλος-δυστυχώς-κοιμάται και στο ξύπνιο)


ΑΓΡΟΤΕΣ-ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ

Ποιος είπε πως δεν είμαστε απογόνοι
εκείνων των αρχαίων μας προγόνων-
ή ότι τάχα αυτοί δεν είν’ προγόνοι
των τόσο που τους μοιάζουνε απογόνων;

Κι ιδού η απόδειξη μπροστά μας ζώσα:
Οι αγρότες μας, η δόξα κι η τιμή μας,
που όλοι οφείλουμε σε κείνους τόσα-
που με το αίμα τους καρπίζει η γη μας-

οι αγρότες μας λοιπόν οι τιμημένοι
Σπαρτιατική λιτότητα εδείξαν
κι όταν τους δώσαν ψίχουλα-οι καημένοι...-
τους δρόμους που ’κλειναν ευθύς ανοίξαν!

Και παν τα μπλόκα…πάνε οι φωνές τους…
Και δείξαν ότι όσα τσαμπουνούσαν
δεν τα πιστέψαν ούτε αυτοί ποτέ τους .
Κι ήταν νεκροί όταν λέγαμε πως ζούσαν.

Μπράβο αγρότες σεις! Σπαρτιάτες νέοι!
Που αντί ως αυτούς οι νόμοι της Ακέλας,
εσάς ένας ζωμός φτηνός σας καίει,
που όμως Γαλάζιος είναι κι όχι Μέλας.


Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ

Να ’ταν η Ελλάδα φυλακή και η Νου Δου Ριτζάϊ
και να δραπέτευε και α! έξω από δω να πάει…

Να ’ταν η Ελλάδα θάλασσα και το ΠΑΣΟΚ ναυάγιο…
θα ’τανε φως φανάρι πως η Ελλάδα έχει άγιο…

Να ’πεφτε το ελικόπτερο επάνω στη Βουλή…
Μα ο θεός δεν αγαπάει τους έλληνες πολύ…

Να ’ταν το ελικόπτερο που πήρε τον Αλκέτ
ο διάολος-και ο Αλκέτ να ήτανε η ΝΕΤ…

Ο Παλαιοκώστας να ’τανε οι τρακόσοι βουλευτές
και να ’βρισκαν το στόχο τους οι σφαίρες οι καυτές…

Ή να ’τανε η κυβέρνηση, λέει, η κηροζίνη,
κι αφού ανάψει, να σβηστεί μόν’ αφού στάχτη γίνει…

Ο Γιώργος να ’ταν νυσταλέος της φυλακής φρουρός
και: «τι έγινε;..τι έγινε;..» να κάνει ο καψερός…

Κι ο Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ, μες στην αναμπουμπούλα
«Ιδιώνυμο!» να ωρύεται, «Ιδιώνυμο η κουκούλα!»…
ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Ζητάτε να καταργηθεί το Άσυλο. Εμάς πάλι
ακούστε λόγια ποια γι αυτό το στήθος μας θα βγάλει:
Το Άσυλο τη Διαφθορά μακριά από μας κρατάει
που και τους νέους ακόμα αυτή υπηρέτες της ζητάει.
Το Άσυλο είν’ η ασπίδα μας στα αιχμηρά τα βέλη
που ίσια κατεπάνω μας ο πλουτισμός σας στέλλει.
Το Άσυλο είναι τ’ Άγια μας-είναι τα Ιερά μας
είναι τα που γλιτώσαμε από σας Ιδανικά μας.
Το Άσυλο ειν’ η ανάσα μας που εσείς μας τη στερείτε.
Ειν’ η Ψυχή μας που εσείς μέσα της δεν θα μπείτε.
Είναι του Ανθρώπου η μαγιά στη ζύμη την κτηνώδη.
Μες στον κοπρώδη κήπο σας τ’ άνθ’ είναι τα ευώδη.
Εσείς αν χάμου σέρνεστε, Αυτό είναι τα φτερά μας.
Για σας ειν’ ο εφιάλτης σας , για μας τα Όνειρά μας.

Κι αν στείλτε, όποιον άρπαγα, το Άσυλο να μας πάρει
δε θα το πάρτε-όχι-ποτέ-δε θα σας γίνει η χάρη:
τάφους θ’ ανοίξουμε βαθιούς για όποιονε θελήσει
τ’ Αστέρια απ’ τον ολόλαμπρο Ουρανό μας να τα σβήσει.

Γενείτε Φως του πρωιού που όλα ζεστά φωτίζει
και τότε το τραγούδι μας θα σας καλωσορίζει.
Γενείτε Ανάσα και Ψυχή, και Ιερά και Άγια,
γενείτε Άνθος κι Ευωδιά σε λόφου αγνού τα πλάγια-
γενείτε Όνειρο κι εσείς μες στης Ζωής το Ξύπνο
και πια θα κάτσουμε κι οι δυο μαζί στο Μέγα Δείπνο
που έχει η γης αζήτητα για όλους μας στρωμένα.
Γενείτε Ανθρώποι και τα Πριν πια όλα ξεχασμένα.
Διαλέξτε. Ή θα ’χετε Οχτρό θανάσιμον καρσί σας
ή φίλο έναν διαλεχτό δίπλα-κοντά-μαζί σας.

Κάντε να μην ντρεπόμαστε που έλληνες μετράμε
και πια εμείς το Άσυλο γιατί να το ζητάμε;
Άσυλο τότε ολόκληρη για όλους θα ’ναι η χώρα,
και με μεγάλη απλοχεριά, σ' όλους θα στέλλει δώρα.


Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ-ΠΩΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ Ο ΟΜΠΑΜΑ
(Απόσπασμα)
………………………………………………………
Ο Ομπάμα, όταν έλαβε την είδηση, ευθύς
όλοι του διέταξε να παν εκεί οι επιτελείς.
Και τους δηλώνει, τρέμοντας πως έρχονται Γραικοί.
Αμέσως μία σύγχυσις παρετηρήθη εκεί.
Ώσπου είπε κάποιος: «Πρόεδρε, θα το αντιμετωπίσουμε.
Ο,τι πολύτιμο έχετε στον Οίκο θα το κρύψουμε
ώστε το κάθε ελληνικό που θα ’ρθει υποκείμενο
να κλέψει να δυσκολευτεί κάποιο μας αντικείμενο.»
«Δεν ειν’ αυτοί οι φόβοι μου εμένα αγαπητέ μου.
Δυο-τρία χρυσά-έχω πολλά-ας πάνε κατ’ ανέμου.
Εγώ τα άλλας σκέπτομαι μεγάλας συνεπείας
που η επίσκεψις εδώ έστω τριών ελλήνων
Στας τόσον Ηνωμένας μας θα έχει Πολιτείας.
Ξεχνάτε πως απόγονοι είναι αυτοί εκείνων
Που ήρωες τα συγγράματα τους λεν της Ιστορίας
Kαι που αθλημάτων έκαμε καθένας τους σωρείας;
Μελέαγρος και Ηρακλής, Θησεύς και τόσοι άλλοι
Κάναν ανδραγαθηματα που να σε πιάνει ζάλη.
Τα βάζαν με ολόκληρους λαούς και τους νικούσαν,
θηρίων εννιακέφαλων κεφάλια πελεκούσαν,
Σκοτώνανε Μινώταυρους, σκοτώνανε λιοντάρια,
Με μία λέξη άφταστα ήτανε παλληκάρια.
Αλλά και κάποιος Διγενής στου Βυζαντίου τα χρόνια
Που όπως λεν Eλληνική καi κείνος είχε ρίζα
Δε νίκησε τη θρυλική κι εκείνος Μονοβύζα
Kι έμεινε ο άθλος του αυτός μ' άλλους πολλούς αιώνια;
Λοιπον αφού ειν' Έλληνες κι αυτοί, μπορεί σα ’ρθούνε
Ν’ αρχίσουνε να σπάζουνε κι εδώ και να χαλούνε.
Kι αφού τον Οίκο το Λευκό έτσι θα μας ξηλώσουνε
Κατόπι, και τη χώρα μας ανήλεα θα δηώσουνε".
"Τόσος στρατός μας Πρόεδρε, δε θα τους εμποδίσει;"
"Οι Πέρσες είχαν πιότερο στρατό απ’ τον δικό μας
Και όμως τάφος έγινε γι αυτούς ο Μαραθώνας.

Οι Έλληνες! Oι Έλληνες! Ποιος θα τους σταματήσει;!;"
"Πρόεδρε, ας μη μείνετε εδώ τη μέρα εκείνη
Και να τους πούμε να σας δουν τάχα μιαν άλλη μέρα
Kι ύστερα βλέπουμε.." "Μ' αυτό τίποτα δε θα γίνει
Περσότερον οι άθλιοι θα πάρουνε αέρα
Γιατί αυτό οπωσδήποτε πολύ θα τους θυμώσει
Kι ό,τι μπροστά του βρει καθείς, θα το ισoπεδώσει...
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό-σκέπτεστε τι θα πούνε
Oι Ρώσοι όταν μ' Έλληνες παρέα θα μας δούνε;
Πως συμμαχήσαμε μ’ αυτούς θα βγάλουν το συμπέρασμα
και θα μας πάψουν παρευθύς κάθε που στέλνουν έμβασμα.
Κι η Ευρώπη τη μακάρια της θα χάσει ηρεμία
όταν θα δει πως κάναμε μια τέτοια συμμαχία.
Ως για την ήπειρο αυτή την αμερκανική μας,
θα πάψει τότε σίγουρα να είναι πια δική μας
Αφού κι εδώ Eλληvικό ποδάρι θα μυρίσει".
"Μα θα τα βάλουν oι Έλληνες μ' ολόκληρη τη Δύση;"
"Γιατί; Μη δεν τα βάλανε με την Ανατολή;
Kάποιoς Αλέξανδρος παλιά, δεν πήγε στην Ασία
Kαι προπαγάνδα Eλληνική δεν εκανε εξαισία;
Kαι στων Ελλήνων λένε αυτός ανήκε τη Φυλή."
"Πρόεδρε, μόνο η Ελλάς αυτό το ισχυρίζεται"
«Ειν’ ισχυρή κι ό,τι θα πει αυτή, υπολογίζεται.
Γι αυτό σας λέω-δεν μπορώ μ' Έλληνες να τα βάλω.
Tι να σας κάνω... Πρόεδρο διαλέξτε αμέσως άλλο

Που των Ελλήνων τη γενιά να μη τηνε φoβάται
και κάτσετε κι εσείς μ΄αυτόν για να τόνε φυλάτε.
Αυτοί αναστατώσανε ολόκληρη τη γη
και θα ’καναν εξαίρεση για την Αμερική;
Δε βλέπετε που ανάστατη κάνανε την Ευρώπη;
Που η Γαλλία ό,τι αυτή της πούνε πάντα κάνει;
Τη Γερμανία πως παίζουνε σα λαστιχένιο τόπι;
Κι όποιος μαζί τους εθνικά θα μπλέξει ότι χάνει;"
"Καλά οι άλλοι Πρόεδρε, αλλά με την Αγγλία-
Νομίζω επιρροή σ' αυτήν δεν έχουνε καμία".
"Πώς όχι; Τον χειρότερο της έχουν δώσει ρόλο:
Τη βοήθησαν μεγάλονε να φτιάξει ένα στόλο
Και τηνε κάνανε νταντά, την Κύπρο να προσέχει.
Κι όποιος θα τηνε πείραζε αυτή να του τις βρέχει".
"Όμως αυτή τις έβρεξε πρώτα σ' αυτούς τους ίδιους"
"Στους Έλληνες οφείλεται κι αυτό τους επιτήδειους:
Επειδή όλα ήτανε εν τάξει μες στη χώρα τους
Ζήτησαν να τους δείρουνε γιά να περάσει η ώρα τους.
Kαι γιά να έχουν κάτι τι και πλάκα γιά να σπάνε
Τα Σκόπια δημιούργησαν, μαζί τους να γελάνε.
Και, είπανε στους Αλβανούς, στους Ελληνες εκεί
Απάνθρωπα να φέρονται πολύ, ώστε κάθε τρεις
οι διμερείς οι σχέσεις τους να έχουν εμπλοκή
Κι άεργη να μην κάθεται η μεγάλη τους πατρίς".
«Καλά τα λέτε Πρόεδρε, αλλ' ας μη γενικεύουμε.
Ας μη τους Έλληνες αυτούς με τους παλιούς μπερδεύουμε-
Αυτοί εδώ που θάρθουνε σε λίγο να σας δούνε
Δεν έχουν δα και τίποτα γιά να περφανεφτούνε.

Και ούτε τόσο ειν' άγριοι όσο οι γηγενείς των-
Δεν εγεννήθηκεν εκεί ακόμα ο Διγενής των".
"Τι μακριά που είσαστε όλοι σας νυχτωμένοι!
Αυτοί είναι χειρότεροι-και πιο διαβολεμένοι»
"Τόσο που και η μνεία τους ακόμα ν' αξιώνει
Τον Πρόεδρο τη στεντόρεια του φωνή να χαμηλώνει;"
"Ω! Έίναι φοβερότατοι. Δαιμόνιοι τω όντι!
Καθείς τους όσο δυο Θησείς ή δέκα Τζίμυ Λόντοι.
Και κρύβονται. Φυλάγονται μεγάλοι να μη δείξουν
Και λάδι μέσα στη φωτιά που τους ανάβει ρίξουν.
Στο ίδιο κύμα ανήκουνε με κείνους τους αρχαίους
Κι ας δείχνουν άλλην διαγωγήν, κι ας έχουν τίτλους νέους.

Και τώρα φέρονται όλοι τους οι ύστατοι σαν να ’ναι,
Ενώ στους πρώτους πάντοτε-πιστέψτε με-μετράνε.
Τώρα ενώ στην κορυφή στέκουνε των Γραμμάτων
Κάνουνε υποκριτικά πως βρίσκονται στον πάτον.
Αντί στις Τέχνες να ’χουνε την ίδια θέση πάλι,
Τώρα σαν Γιόγκι κάθονται με κάτω το κεφάλι.
Κι αν πεις γιά την πολεμική την τακτική τους,τώρα
Αδυναμίες κάνουνε σα να ’χουνε πληθώρα.
Κι αντίς συγγράματα σοφά κι αιώνια να μας δίνουνε
Μόνο καμιά κατάπτυστη παλιοφυλλάδα εκδίδουνε.
Κι αντίς γιά Ευριπίδεια θέατρα και Διονύσια
θέατρα αυτοί ανεβάζουνε που μοιάζουν παιδιακίσια.
Γιά Ποίηση ευπρόσωπη κάλλιο ας μη μιλώ-
Ούτε γιά δείγμα ποίημα δε φτιάχνουνε καλό'
Κι ενώ οι παλιοί τους πρόγονοι λατρεύαν τα βιβλία
Αυτοί δήθεν δεν έχουνε σχέση μ’ αυτά καμία.
………………………………………………………………………………….


ΘΈΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΊΔΑΣ

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ
(μόνος στο γραφείο του, βαδίζοντας νευρικά πάνω κάτω)
Συναινώ, συναινείς, συναινεί. Συναινούμε συναινείτε συνενούνε. (το ίδιο δυο φορές ακόμα πιο γρήγορα κάθε φορά) Συναινώ, συναινείς, συναινεί. Συναινούμε συναινείτε συνενούνε. Συναινώ, συναινείς, συναινεί. Συναινούμε συναινείτε συνενούνε. Ορίστε! Όλοι ξέρουνε γραμματική. Τα ρήματα! Όλοι τα ξέρουνε. Πού η δυσκολία για συναίνεση; Συναινώ, συναινείς, συναινεί. Συναινούμε, συναινείτε…
(Μπαίνει ο Παπανδρέου)
ΚΑΡ
Συναινείτε;
ΠΑΠ
Συναινείτε.
ΚΑΡ
Εσείς, συναινείτε;
ΠΑΠ
Συναινείτε.
ΚΑΡ
(επεξηγώντας τα λόγια του με μιμική)
Εσείς…ΕΣΕΙΣ…συναινείτε;
ΠΑΠ
Εσείς…συναινείτε!
ΚΑΡ
Εσείς…εσείς…
(στον εαυτό του)
Δεν ξέρει τη γλώσσα καλά ο κακομοίρης…
(απελπισμένος)
Πρόσεξε. Πες μαζί μου…μαζί μου! Συναινώ…
ΠΑΠ
Συναινώ…
ΚΑΡ
Συναινείς…
ΠΑΠ
Συναινείς…
ΚΑΡ
Έτσι μπράβο!..Συναινεί!
ΠΑΠ
Συναινεί.
ΚΑΡ
Συναινούμε…
ΠΑΠ
Συναινείτε…
ΚΑΡ
Συν-αιν-ού-με… Συν-…
ΠΑΠ
Συν…
ΚΑΡ
…αιν…
ΠΑΠ
…αιν…
ΚΑΡ
…ου…
ΠΑΠ
…είτε!

ΚΑΡ
(έξαλλος)
Όχι είτε! Ούμε!..ούμε…ούμε…
ΠΑΠ
…Ούμε…ούμε…ούμε…
ΚΑΡ
(με ελπίδα)
Μπράβο! Όλο μαζί;...
ΠΑΠ
ουμεουμεούμε!
ΚΑΡ
Όχι αυτό! Το προηγούμενο! Συν και αιν και ούμε;…
ΠΑΠ
Συναινείτε!
ΚΑΡ
(ουρλιάζοντας προς την πόρτα)
Σπηλιωτόπουλε!
(μπαίνει ο Σπηλιωτόπουλος)
Δε μου λες, η ονομαστική πληθυντικού δεν διδάσκεται;
ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Πώς το λέτε αυτό κύριε πρωθυπουργέ; Κλέβουμε, τρώμε, σουφρώνουμε, ληστεύουμε, πίνουμε αίμα, κάνουμε σκάνδαλα, είμαστε διεφθαρμένοι , κατέχουμε…τόσες ονομαστικές πληθυντικού...
ΚΑΡ
(αγριοκοιτάζοντάς τον )
Καλά καλά, πήγαινε…
(Ο Σπηλιωτόπουλος βγαίνει. Στον Παπανδρέου, με μια τελευταία αμυδρή ελπίδα, εξουθενωμένος)
Συναινούμε.
ΠΑΠ
(ήρεμα)
Συναινείτε.
ΚΑΡ
Καλά Γιώργο. Βγαίνοντας πες του Αλαβάνου να έρθει.
(Βγαίνει ο Παπανδρέου και μπαίνει ο Αλαβάνος. Με όλη την προσοχή του στα χείλη του Αλαβάνου)
Συναινείτε;
ΑΛΑΒΑΝΟΣ
Όχι. Εμείς μόνο συν-
ΚΑΡ
Εντάξει Αλέκο. Βγαίνοντας στείλε τον Καρατζαφέρη.
(Βγαίνει ο Αλαβάνος μπαίνει ο Καρατζαφέρης)
ΚΑΡ
Εσύ Γιώργο από γραμματική τα πας καλά. Πες μου, συναινείτε;
ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ
Εμείς μόνο αινούμε Πρόεδρε. Την πατρίδα.
ΚΑΡ
(Κάνει μια κίνηση να του επιτεθεί. Συγκρατείται)
Κι εσύ και η πατρίδα σου… Τσακίσου από δω και πες της Αλέκας να ‘ρθει.
(Βγαίνει ο Καρατζαφέρης. Ο Καραμανλής στον εαυτό του)
«συν» ο Αλαβάνος, «αινούμε» ο Καρατζαφέρης, αν τους βάλω μαζί τους δύο, θα έχω το συναινούμε!
(το ξανασκέφτεται)
Αν όμως το μίγμα εκραγεί;-άστο καλλίτερα, δε μου χρειάζονται τώρα κι άλλες εκρήξεις…
(Μπαίνει η Αλέκα)
ΚΑΡ
Συναινείτε;
ΑΛΕΚΑ
Με τι;
ΚΑΡ
Καλά, πήγαινε.
(βγαίνει η Αλέκα. Στέκει μπροστά στον καθρέφτη. Βλέποντας μέσα στο είδωλό του)
Συναινείτε;
ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
(νυσταγμένο)
Δεν πάμε για ύπνο; Νύσταξα.
ΚΑΡ
(με παράπονο)
Μα γιατί δεν συναινούνε;
ΤΟ ΕΪΔΩΛΟ
Δεν έχουν όλοι στέρεα Παιδεία όπως εσύ… Πάμε.
ΚΑΡ
Πάμε.
(μαζεύει τα χαρτιά του και βγαίνει)

ΑΥΛΑΙΑ


ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΡΟΓΚ
ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΗΡΕ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ

Άκου τι επήγε κι είπε ο παλιάθρωπος ο Ρογκ!
Πως η Ελλάδα μπορεί να ’βγε τελευταία στο πινγκ-πονγκ
και να μην έχει διαπρέψει εις των μεταλλίων το shoping
μα εβγήκε πρώτη πρώτη και καλλίτερη στο doping!

Τι αισχρός! Επειδή μέσα στης προπόνησης τη δίνη
λάθος ένα μες στα τόσα τα σωστά μας είχε γίνει
και οι αθλητές μας πήραν αντί δύο χαπακίων
τα κουτιά μ’ όλα τα χάπια (και μετά των καπακίων),

πρέπει αυτός με ειρωνεία στην Ελλάδα να μιλάει;
κι όχι μέσα του μονάχα μα κι απόξω να γελάει;
Και θα πρέπει η υφήλιος όλη κι επισήμως να γνωρίσει
πως η χώρα η αθλιοτέρα ειν’ η Ελλάδα μες στη Δύση;

Και ορθώς η Ελλάς εθίγη. Κι οι υπεύθυνοι της χώρας-
όποιοι ήσαν τέλος πάντων στα λεπτά κείνης της ώρας-
το μεγάλο ανάστημά των το ελληνικό ορθώσαν
κι απαντήσεις περηφάνιας εις τον Ρογκ αμέσως δώσαν.

Και του είπαν η Ελλάδα υψηλά στέκεται τόσο
που εις ουδένα επιτρέπει να της κάνει τον καμπόσο-
πως αμόλυντον κρατάει την αξίαν και την τιμήν της
που δε δέχεται ούτε μύγαν στο ιερό πάνω σπαθί της!

Όχι παίζουμε! κι αν μέσα στα σκατά έχει όλη πέσει
όμως κύριε Ρογκ η Ελλάδα δε λυγάει ποτέ τη μέση
και το στόμα της κρατώντας στων σκατών την επιφάνεια
διαλαλεί την εθνικήν της πανταχού την περηφάνια.













ΝΕΜΕΑ ΚΑΙ ΔΕΗ
ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΕΥΚΛΕΗ
(Θέλουν να πάρουν τη ΔΕΗ από τη Νεμέα)

Ρε Καραμανλή της πλάκας, πώς σου μπήκε στο τσερβέλο
Κι έτσι με το «άστε ντούε»-κι έτσι με το «έτσι θέλω»
Τη ΔΕΗ πας και μας παίρνεις που ’δώ πέρα είχαμε πρώτα,
Δηλαδή πας και αλλάζεις των Νεμεατών τα φώτα;

Πώς θα βλέπουν τα παιδιά μας να μαθαίνουν στο σχολείο
Ότι ένα κι ένα κάνουν όχι τρία, παρά δύο;
Πώς στο στόμα θα οδηγούμε όταν τρώμε,το πηρούνι
Και αυτό δε θα πηγαίνει προς τ’ αυτιά ή το πηγούνι;

Πώς το βράδυ εφημερίδα ο καθείς μας θα διαβάζει
Και τα μάτια του απ’ την τόση την προσπάθεια δε θα βγάζει;
Πώς θα βλέπουμε αν το χέρι που το χρήμα μας μάς παίρνει
Το γαλάζιο έχει το χρώμα ή αισίως πρασινοφέρνει;

Και με ολόκλειστα τα μάτια μεις μονάχα θα μπορούμε
Άλλο τίποτα όχι πάρα, μοναχά να θυμηθούμε
όσα βλέπαμε σαν ήταν ο καλός παλιός καιρός-
δηλαδή ο καιρός εκείνος που η Νεμέα είχε φως.
Θα θυμόμαστε ας πούμε μια σκηνή που όλη εκφράζει
Την αισχρή σου την ουσία και σα γάντι της ταιριάζει.
Τότε που όντας με τους άλλους τους μεγάλους ΝΑΤΟικούς
Σε μια πόλη της Ευρώπης, έβλεπες κατά τον Μπους

Σαν μικρούλα πουτανίτσα στο μεγάλον μπρος «προστάτη»
Καρτερώντας να γελάσει-σε «αστείο» που είπες κάτι.
Απ’ το ψεύτικο το γέλιο που γελούσες βλέποντάς τον
Ώστε σα σε δει να ξέρει πως γελάς λατρεύοντάς τον,

Οι γωνιές του στόματός σου ως τ’ αυτιά σου είχανε φτάσει
Και η φάτσα σου είχε χρώμα παντζαριού που ’χει ωριμάσει.
Κι όταν κείνος με την άκρη μόνο σ’ είδε του ματιού του-
Κι όταν είδε έναν που πάντα ήταν κι είναι του χεριού του-

Και σ’ αγνόησε όπως κάνει ο ελέφας με μια μύγα,
Τότε πίσω όπως στεκόσουν απ’ τον ατσαλένιο γίγα
Αξιολύπητος τόσο ήσουν να μαζέψεις σα ζητούσες
Του εαυτού σου τα κομμάτια-κι ούτε αυτό δεν το μπορούσες…

ΚΛΟΠΕΣ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΙΕΣ

Με κοροϊδεύουνε οι ταξιτζήδες
με κοροϊδεύουνε οι παντοπώλες
με κοροϊδεύουνε οι μπουζουκτσήδες
με κοροϊδεύουνε οι ζυθοπώλες.

Με κλέβουνε υπάλληλοι κι εμπόροι,
πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτάδες΄
με κλέβουν μαθητές και προφεσόροι
με κλέβουν διάκοι, μοναχοί, παπάδες.

Με κλέβουνε για χρόνια και για χρόνια.
Με κοροϊδεύουν για αιώνων αιώνες-
Της ζωής μου ερημάχτηκαν τα κλώνια
μεγαλεξάντρειες μου οι χαρές γοργόνες.

Νόμο αφού έκανες την κοροϊδία
πότε, Θεέ, κι εγώ θα κοροϊδέψω;
Κι αφού όλοι κλέβουν μες στην κοινωνία,
εγώ θεέ μου, πότε-ποιον θα κλέψω;..





ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ…
(περί Τσουκάτου και λοιπών)

Πώς σου ’ρθε και τον έδιωξες Γιωργάκη τον Τσουκάτο;
Τι πλην των εντυπώσεων ήθελες να πετύχεις;
Να σκίσεις φιλοδόξησες γάτα όχι-αλλά γάτο;
Ή, «απορία» έχοντας, διοικήσεως, τάχα «βήχεις»;

Καλά να είσαι και ας ειν’ άγνωστοι αι βουλαί σου
(μα μήπως κάτι γνωστικό έκανες και ποτέ σου;..)
Όμως εγώ δεν το μπορώ παρά να σου φωνάξω
ότι για τέτοια ο λαός μονάχα σ’ έχει άξιο:

Τόσοι εφάγανε χοντρά με το Χρηματιστήριο
και συ καθόλου δε μιλάς-ταιριάζει αυτό σε κύριο;
(που μάλιστα εφάγανε το χρήμα των ελλήνων-
το χρήμα όχι γερμανών μα των αβοριγίνων…)

Τόσοι υπουργοί, ξεβράκωτους που είχατε διορίσει,
πίνοντας χρήμα απ’ του έρημου Δημόσιου τη βρύση
τουμπανιαστήκανε κι ευθύς πάμπλουτοι εγινήκαν-
γι αυτούς να πούνε τίποτα τα χείλη σου δε βρήκαν;

Χιλιάδες υπουργών γνωστοί και βουλευτάδων φίλοι
που άφραγκοι ήταν την αυγή επλούτισαν το δείλι-
αυτοί για σένα του λαού δεν ήτανε αβδέλλες;
την τούρτα αφήνεις και κοιτάς μόνο τις καραμέλες;


Μα ξέχασα: αν απ’ τους πολλούς που χρήμα βρώμιο επιάσαν
καλά δεν ξέρει να κρυφτεί και συλληφθεί στα πράσα,
τότε τον διώχνετε να πάει και ήσυχα να φάει
τα κλεψιμέικα-κι απ’ αυτά τίποτα δεν ξερνάει.

Και ύστερα όλα είν’ καλά και όλα ειν’ ωραία΄
ο κλέφτης κι ο προστάτης του καλή κάνουν παρέα
κι άλλοι στο Κόμμα μπαίνουνε πανέτοιμοι για μάσες
κι άλλοι στοιβάζουν τάληρα σε ασημένιες κάσες.

Αλλά γιατί για όλα αυτά Γιωργάκη να γνοιαζόσουν;
Την ψήφο τους οι έλληνες πάλι θα τηνε δώσουν
είτε σε σε, είτε σ’ αυτόν τον άλλο φαταούλα
που του Κεφάλαιου κι αυτός χαφιές, αλλ’ αυτός με βούλα.


«TO ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ «ΑΣΥΛΟΥ»
Είναι ανάγκη να υπάρξει πλήρης και εξακριβωμένη καταγραφή όλων των ζημιών που προκλήθηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια κατά τις ημέρες των πρόσφατων ταραχών.
Ορισμένοι πρυτάνεις διστάζουν να δημοσιοποιήσουν την ακριβή εικόνα των καταστροφών, προφανώς γιατί δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την παθητική τους στάση και την ατολμία τους. Οι καταστροφές έγιναν όμως σε δημόσια περιουσία και η αποκατάστασή τους θα πληρωθεί, για άλλη μια φορά, από χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου.
Είναι συνεπώς σημαντικό να δοθεί η συνολική εικόνα στον Έλληνα πολίτη ο οποίος δικαιούται να γνωρίζει πόσο ακριβά πληρώνει το «άσυλο» το οποίο επιτρέπει σε κάποιους να μετατρέπουν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε χώρους ανεξέλεγκτης βίας και μανίας. Και κατόπιν όλοι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το ποιος προστατεύει πραγματικά το δημόσιο πανεπιστήμιο και ποιος όχι.»
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κόπτεσαι ποιος θα πληρώσει
τα σπασμένα τα θρανία
η ιερή των νεαρών μας
που εκατάστρεψε μανία.

Πόρνη-βρώμικη φυλλάδα,
ρώτησες ποτέ σου ποιος
του λαού μου θα πληρώσει
το κλεμμένο του το βιος,

από ομόλογα και μίζες,
από ξάφρισμα υπουργών,
από βόλεμα υμετέρων
και λεφούσια βουλευτών;

Όσους ρήμαξαν τον ήλιο
καλοέχεις, βρωμερή,
και τα βάζεις με τα νιάτα
που τους φέγγει ένα κερί;


ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΒΟΥΛΗΣ 4-5-09
ή
ΒΟΔΙ ΛΑΟΣ

…Ε, Βόδι λαέ;..  Ωραία ψηφοφορία!..
Μη!.. Όχι!.. μη σηκώνεις τη μουσούδα.
Αιτία για επανάσταση καμία.
Όλα καλά τραβούν-δόξα τω Βούδα.

Κοιμήσου ήσυχα καλό μου Βόδι.
Όλα καλά στο μαγαζί δουλεύουν.
Ως πάντα οι θύτες σου πατάνε πόδι
κι έθος ως είναι, οι κλέφτες θριαμβεύουν.

Κι αν Βόδι μου η βουκέντρα σε πληγιάζει
κι αν στ’ όργωμα η ζωή σου αναλώθη
ησύχασε-η Βουλή για σε δικάζει-
και, ιδού: δικαιοσύνη «απεδόθη».


ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΑΙΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ (25-6-09)

Με φιγούρες κομψές, γεωμέτρισσες
το τραγούδι-τις νότες σου έντυσες.
Και ψόγος από κάποιον πριν σε βρει
σε πήρε ο που αεί γεωμετρεί.

ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ
(ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ)

(Γιάννος και Μήτρος συζητούν και τα δικά τους λένε
κι οι έξυπνοι μ’ αυτά γελούν και οι ανόητοι κλαίνε.)

-Ρε Μήτρο γιατί μου ’φτασες πρωί πρωί τρεχάτος
και μάλιστα περίφροντις και απορία γεμάτος;
-Πώς να μην είμαι Γιάννο μου; Και να γιατί απορώ;
Με γράμμα του ο Ρουσόπουλος προς τον πρωθυπουργό
του είπε πως στις εκλογές δε θα ’ναι υποψήφιος!
Πες μου Γιαννάκο μου εσύ γιατί εγώ ειμ’ ηλίθιος:
γιατί μας το ’κανε αυτό; ποια είναι η αιτία;
-Αλήθεια με την τόση σου Μητρούση μου βλακεία-
και παρ’ αυτήν…- απάντηση δε γίνεται να δώσεις.
Άκου λοιπόν. Ο φίλος μας αφού τα ’χει τσεπώσει
και την του νόμου ελπίζοντας τσιμπίδα να γλιτώσει
σου λέει: «ας φύγω μόνος μου προτού με κυνηγήσουν
και όσα ως τώρα έφαγα πίσω μου τα ζητήσουν.
Και τσαμπουνάω πως έφυγα γεμάτος αξιοπρέπεια
κι ας είμαι όλος σκεπαστός από ανομίας λέπια.
Γι αυτό έφυγε Μητρούση μου- Κατάλαβες;
-                                                                       Ναι Γιάννο,
Μα ερωτήσεις μια ή δυο ακόμα θα σου κάνω:
Δεν έπρεπε προς το λαό το γράμμα του να στείλει
αντί για τον πρωθυπουργό-τουτέστιν δεν οφείλει
λόγο να δώσει στο λαό και στη δικαιοσύνη;
Και Γιάννο μου, όποιος το λοιπόν κλέψει απ’ το Δημόσιο
με γράμμα ένα βδελυρό προς κάποιονε ανόσιο
έτσι για όλα πια ξοφλά τα βρώμια που ’χει κάνει;
-Ρε Μήτρο, αφού έμαθες μέχρι και το «τουτέστι»
και το ’χεις φέρει ως εδώ κι ας κάνει τόση ζέστη,
τότε είμαι σίγουρος πολύ ότι θα εννοήσεις
όσα απαντώντας θα σου πω σ’ αυτές τις ερωτήσεις.
Λοιπόν χαζέ και άσκεφτε και κουτεντέ μου φίλε
άκου και πλέον στ’ άχρηστα τις απορίες σου στείλε.
Με τέτοιον βλάκα κι άχρηστο λαό που ’χει η Ελλάδα-
χώρα που ένα η συννεφιά κι εννιά κάνει η λιακάδα-
κάποιος να στείλει γράμμα αρκεί κι ας είναι και στο διά’λο,
αυτό ο λαός το θεωρεί πράγμα πολύ μεγάλο
και λέει μέσα του «αυτός είναι γραμματισμένος.
Ξέρει τι λέει. Αχ! Τι καλός! Δε φταίει ο καϋμένος!...»
Και λέει «τι άλλο να ’κανε; Να ’στελνε δεν μπορούσε
σ’ εκατομμύρια έλληνες γράμματα- θ’ αρρωστούσε-
γι αυτό στου λαού τον εκλεκτό ένα έχει στείλει γράμμα
και φως φανάρι-πια μ’ αυτό διορθώθηκε το πράγμα.»
Ως για το αν έτσι εξοφλά τις όποιες του βρωμιές
έτσι το πράγμα Μήτρο μου γίνεται για γενιές.
Έρχονται κι αφού το άμοιρο Δημόσιο κατακλέψουν
πως παραιτούνται ύστερα λεν και πάνε να χωνέψουν.
Ή αν το κόμμα απ’ τις κλεψιές που κάνανε χωλαίνει
εκείνο εν δόξει και τιμή στο σπίτι τους τούς στέλνει
ή δεν τους βάζει πάλι, απλά, στην βρωμερή του λίστα
ενώ ο λαός κοιμάται, ή γλαρώνει από τη νύστα.
Κατάλαβες Μητρούση μου ή πάλι να στα πω;
-Κατάλαβα και μ’ έκανες Γιάννο μου να ντραπώ
που τέτοιος είμαστε λαός. Και, Γιάννο, η Ζαχαρέα
δεν ήτανε γυναίκα του που έλεγε τα νέα;
-Ήτανε.
-Κι επιτρέπεται σε τέτοια μία θέση
να ’ναι η γυναίκα εκεινού που κόμμα κουμαντάρει;
Αυτό είναι τάχα φυσικό ή σ’ όλους τάχα αρέσει
και κάλτσες δεν τη στείλανε στο σπίτι να μαντάρει;
-Μήτρο Ελλάδα ειν’ εδώ. Θα πει μια χώρα νούλα
που έχει φτιαχτεί από βρωμιά κι άδικο και ρεμούλα.
Για εδώ είναι παράξενο όχι ό,τ’ είναι τίμιο
μα ό,τι αλλού θα ήτανε άτιμο κι επιζήμιο.
Γι αυτό σαν την πατρίδα μας άλλη δεν είναι χώρα.
Γκέκε;
-Ναι, γκέκε Γιάννο μου. Όμως ας φύγω τώρα
για να σ’ αφήσω ήσυχον όσα είπαμε να γράψεις.
Και μη για βλάκα κι άχρηστον Γιάννο με περιγράψεις.
-Ρε Μήτρο μου, ό,τι και να πω για σένα κι ό,τι γράψω
φίλο να σ’ έχω κι αδερφό ποτέ μου δε θα πάψω.
Κι αν κατηγόριες άσωστες για σε έχω στα γραφτά μου,
μα Μήτρο μου ξέρεις καλά πως σ’ έχω στην καρδιά μου.
-Σ’ ευχαριστώ Γιαννάκο μου. Και φεύγω όλος χαρά
σφαλιάρα εσύ που σήμερα δε μου ’δωσες καμιά.
Για πάντα τις σφαλιάρες σου Γιάννο θα σταματήσεις;
-Ναι, τις βλακώδεις σου κι εσύ αν πάψεις ερωτήσεις.
-Ωχ! Κι άλλο ξύλο πρόκειται ο άμοιρος να φάω.
-Ναι αλλά Μήτρο μην ξεχνάς ότι σε αγαπάω…

(Κι οι δύο φίλοι χώρισαν κι οι δύο βλαστημώντας
μα κι ο ένας τους τον άλλονε πάντοτε αγαπώντας.)



ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ
(περί Ρουβά)

Στο σπίτι του, μεσημεριού ώρα ο Μήτρος πάει
και του Γιαννιού τη σφαλιστή την πόρτα του χτυπάει.
Κι όταν ο Γιάννος έξω βγει αγουροξυπνημένος
μ’ αυτά τα λόγια του μιλεί ο Μήτρος ξαναμμένος:

-Γιάννο μου μη σου βρίσκεται λεξοτανίλ κανένα
ή ένα βάλιουμ ή ταβόρ ή έστω ένα ντεπόν;
- Ρε Μήτρο έτσι εσένανε σ’ έχουνε μαθημένα
που αχαιρέτητα έρχεσαι και μου μιλάς;..Λοιπόν;..
- Γιάννο μου καλημέρα σου και σου ζητώ συγνώμη
μα τρέμω τέτοιαν εκδοχή και να σκεφτώ ακόμη.

Πες μου, έχεις Γιάννο κάτι τι απ’ ό,τι σου ζητάω,
ή λάθος πόρτα εχτύπησα και άνθρωπο ρωτάω;
- Στάσου ρε Μήτρο-ποια εκδοχή; Πες μου να καταλάβω.
Πες γιατί αν δεν εξηγηθείς να σου μιλάω παύω.
- Όχι Γιαννάκο μου, μη αυτό το κάνεις να χαρείς΄
τέτοια ώρα να με βόηθαγες μόνον εσύ μπορείς.
Και για να μη πάλι ρωτάς αμέσως σ’ απαντάω-
έχω δυο μέρες να χαρώ, να κοιμηθώ, να φάω,
από την αγωνία μου μη δε νικήσει ο Σάκης!
και χίλιες λάμες την καρδιά μού σκίζουνε οσάκις
κάποιος ειπεί ότι μπορεί και να μην έρθει πρώτος.
-Με άλλα λόγια είσαι βλαξ βαρέως και αδιορθώτως.
- Γιατί με βρίζεις Γιάννο μου που αγαπώ το Σάκη;
Ή είμαι ο μόνος; Κοίταξε τριγύρω σου λιγάκι
οι έλληνες όλοι άφησαν και τις ευρωεκλογές,
και σκάνδαλα, και διαφθορά και υπουργών κλεψιές
κι όλοι τα μάτια στρέψανε στη Μόσχα-στη Ρωσία-
εσένα δε σου κάνει αυτό εντύπωση καμία;
-Μήτρο μου πάντα οι έλληνες με τα φτηνά ασχολούνται
με κείνα διασκεδάζουνε, ονειρεύονται, κοιμούνται.
- Φτηνός ο Σάκης Γιάννο μου; Εγώ ακριβόν τον βρίσκω
κι όποιου στοιχήματος αν θες παίρνω εγώ το ρίσκο
πως πρώτος θα ’ναι στη σειρά της νίκης-αμφιβάλλεις;
- Όχι, μα το ίσο ας κρατώ ενόσω εσύ θα ψάλλεις.


- Τι ίσα; τι ψαλσίματα; Εδώ η τιμή μας παίζεται
και συ κι οι όμοιοί σου Γιάννο μου αυτό το κοροϊδεύετε;
- Καλά. Μα πες μου Μήτρο μου, τι σ’ έχει τόσο κάνει
να θεωρείς ότι πουλιά στον αέρα ο Σάκης πιάνει;
- Γιάννο, δεν είδες πώς πηδά επάνω στη σκηνή;
- Στο ύψος αγωνίζεται; Δεν είδα εγώ σκοινί.
- Με κοροϊδεύεις Γιάννο μου. Το πήδημα επάνω
του το ζητάει ο ρυθμός του τραγουδιού του Γιάννο…
- Κι ο ψύλλος Μήτρο μου πηδά βραβεία όμως δεν παίρνει.
- Ναι αλλά είδες πώς μπροστά χαριτωμένα γέρνει;
- Εδώ η Ελλάδα έγειρε και πέφτει όπου να ’ναι,
του Σάκη τα γερσίματα για σένανε μετράνε;
- Μα Γιάννο μου ο Σάκης μας; Το Όνομα; Ο Θρύλος;
- Μήτρο το Θεό να ευλογάς καλός μου που είσαι φίλος
αλλιώς αν τέτοια έλεγες γι αυτόν τον άθλιο τύπο
εκτός απ’ της καρδούλας σου θα ’νιωθες κι άλλον χτύπο:
του αγριεμένου μου χεριού στον σβέρκο σου επάνω
για ώρα, δίχως διάλειμμα ή διακοπή να κάνω.
- Μα Γιάννο μου ο Σάκης μας δεν είδες πώς κουνιέται;
Πώς το κορμί του μια μπροστά και μία πίσω σειέται
και το μπλουζάκι του κι αυτό πώς το ρυθμό ακλουθάει
και μία πίσω και αυτό και μια μπροστά πετάει;
Και τ’ ότι κάνουν σαν τρελές γι αυτόν οι ελληνίδες
ούτε αυτό για σε μετρά; Ή ούτε αυτό το είδες;
- Και επειδή τα τσόκαρα της άμοιρης Ελλάδας
(που έπρεπε ένας σύγχρονος να τα τρωγε Καιάδας)
φωνάζουν και βουρλίζονται το Σάκη όταν κοιτάνε
πρέπει αυτές κι οι έλληνες οι άλλοι ν’ ακλουθάνε;
- Μα Γιάννο, ο Σάκης βρέχτηκε επάνω στη σκηνή!
Ούτε αυτό εσένανε πια δεν σε συγκινεί;
- Ναι;! Δε μου το ‘χες πει αυτό! Αν βράχηκε εντάξει!
- Βλέπεις Γιαννάκο μου; Αυτό τη γνώμη σου έχει αλλάξει!...
- Ρε βλάκα, ρε χαζόπραμα, ρεζίλι τω σκυλιώνε,
ρε κουτεντέ, ρε ντενεκέ, ρε κούφιε φανφαρόνε,
ρε όποιος, βλάκα, βρέχεται θα πει πως κάτι τρέχει;
Τότε καθείς θα έτρεχε το σώμα του να βρέχει
και πρώτος θα ’βγαινε παντού έναν κουβά κρατώντας
που θα καμάρωνε κι αυτός μέσα του δόξα κλειώντας.
- Γιάννο μου, όμως, σήμερα, του τελικού τη μέρα-
δεν άκουσες πρωί πρωί τι βγήκε στον αέρα-
ο Σάκης, κι άλλο ένα κουμπί της μπλούζας του της άσπρης
θα ξεκουμπώσει! Τότε πια και συ θα γίνεις λάτρης
του θείου κορμιού περσότερο που τώρα θα φανεί
θειότερου απ’ τη θεία του-την άφταστη φωνή.
- Θα ΄θελα μ’ ένα Μήτρακα βαρύ βαρύ σφυρί
την κεφαλή σου να ’σπαζα φίλε μου την ξερή
να δω τι κλείνει μέσα της: άχερα ή σκατά;
Μα πάλι να την έκλεινα με προσοχή μετά
γιατ’ είσαι ο καλλίτερος φίλος μου δυστυχώς
και δίχως σου θα ένιωθα μονάχος κι ορφανός…
- Γιαννάκο μου να! μα το ναι, μου ’ρχεται να δακρύσω
που ό, τι κι αν σου τσαμπουνώ με θέλεις πάλι πίσω…
Μ’ άκου και τούτο που θα πω κι ύστερα αποχωρώ.
Τελειώνοντας ο Σάκης μας τον σπάνιο του χορό,
στην τελευταία πρόταση από τ’ άγιο του τραγούδι
καθώς σε βάθρο στέκεται πάνω σαν αγγελούδι,
το βάθρο στόμα μέγα ανοί’ και ω! θαυμάσια θέα!
η ελληνική εμφανίζεται μέσα του η σημαία.
Έτσι δε διαφημίζουμε τη χώρα μας; Για πες!
-Γιάννο μου πως οι έλληνες παραείναι ρατσιστές
δε χρειαζόταν να το πει αυτό κανένας Σάκης.
Σε ρατσισμό είναι η Ελλάς όχι μονάχα αυτάρκης
μα κάνει και εξαγωγή σε όλη την υφήλιο.
Ανύπαρκτη όντας όπου αλλού κάτω από τον ήλιο,
γυρεύει έξω να ειπεί κι εκείνη πως υπάρχει
κι ας μη κανένας τηνε βρει όσο πολύ κι αν ψάχει.
Ρίζες μην έχοντας κι αρχή, προγόνους, ιστορία,
μην έχοντας πολιτισμό ή άλλη καμιάν αξία,
με νάζι τη σημαία της εδώ και κει γυρίζει
κι ως κράτος να τηνε δεχτούν οι άλλοι κλαψουρίζει.
Κι όλοι οι λαοί τη φτύνουνε και την περιγελούνε
και ολοσφιχτά κουμπώνονται να φτάνει σαν τη δούνε
και την Ελλάδα θέλουνε να ’χουνε στο πλευρό τους
όχι σαν σύντροφο μα σαν τον γελωτοποιό τους.
-Γιάννο μου μελαγχόλησα με όσα τώρα μου είπες.

Κι αν είχα ερχόντας λύπη μια , τώρα έχω χίλιες λύπες.
Ας μ’ άφηνες Γιαννάκο μου τουλάχιστο να ελπίζω
πως όντας ίσως έλληνας κάτι κι εγώ αξίζω…
- Φίλε μου, τώρα ξέροντας τι είναι η Ελλάδα
από αυτήν καλλίτερα θα έχεις μια λιακάδα-
μιας και ατός του τίποτα δεν έχει ο λαός σου χτίσει,
ας χαίρεσαι για ό,τι απλά σου δίνει η κυρα-Φύση.
-Γιάννο μου μού άλλαξες μυαλά μ’ αυτή μας τη συζήτηση.
Κατάλαβα οι έλληνες πως είμαστε για λύπηση
κι ότι αξία δεν έχουμε καμιά μέσα στην πλάση…
όμως ο διάολος μπορεί, το πόδι του να σπάσει
και-σχώρα με Γιαννάκο μου-ο Σάκης πρώτος να ’ρθει;
- Αχ! η ξερή καφάλα σου ποτέ της δε θα μάθει.
Μα ρε Μητρούση φίλε μου τόσο σε αγαπάω
που από δω και ύστερα κι εγώ το Σάκη πάω.
Κι άντε μωρέ, χαζούτσικος ας είσαι, την ευχή
κι εγώ σου δίνω, νικητής ο Σάκης σου να βγει.








ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΜΕΛΙ
Καρατζαφέρης: «Ο Καραμανλής δεν έβαλε το δάχτυλο στο δοχείο με το μέλι…»

Γιατί να βάλει ο Καραμανλής
το χέρι του στο μέλι,
αφού του κάδου έτσι πιο πολύ
θα γίνονταν το μέλι,

μιας κι ο Κωστάκης στάζει από παντού
το μέλι της ρεμούλας
που και από ΕΡΕ κι από Νου Δου
άρπαξε ο φαταούλας;

Και αν στο πόθεν έσχες λιγοστά
περιουσιακά δηλώνει
είναι στην τσέπη μόνο όσα βαστά
ψιλά για να πληρώνει.

Τ’ άλλα, τα κλεψιμέϊκα τα πολλά
στο θείο τα ’χει δώσει
να του φυλάει όμορφα και καλά
ο λαός ως να τον διώξει

(τραβώντας για δυνάστης στη Βουλή
με ύφος του λέει βοδίσιο:
«Θείε, μού τα κρατάς μία στιγμή;
Πάω να κυβερνήσω…»)
Και όταν πίσω πάει τον καρτερούν
δυο δισεκατομμύρια
ενώ το Λαό τον τυραννούν
ισάριθμα μαρτύρια.

Πατρίδα μου αχ! Πολύ σε αγαπώ
που όλα μοιράζεις δίκια:
που τίποτα δε δίνεις στον φτωχό
και όλα στα καθίκια.




Τι ο καψερός να κάνω στου Ιούνη τις εφτά;
Για την παραλία να πάω δεν υπάρχουνε λεφτά.
Με τη γκόμενα να βγω; Γκόμενα πού να βρεθεί
που λεφτά θέλει να φάει, να βολτάρει, να ντυθεί…
Να ψαρέψω θα ’ν’ καλά. Μα πού βάρκα ν’ ανοιχτώ;
Και με τι λεφτά να πάω σε ξενύχτι να ριχτώ;
Να μου είχανε αφήσει λίγα οι άθλιοι ευρώ
κάτι πιο φτηνό να κάνω θα βρισκότανε θαρρώ.
Τηλεόραση; Στραβώνει. Να βολτάρω; Τρε μπανάλ.
Και δεν άρχισαν ακόμα ούτε και τα φεστιβάλ.
Πού να πάω στου Ιούνη τις εφτά; Να κάνω τι;
Να το ρίξω στο τσιγάρο-να το ρίξω στο πιοτί;
Κάτι θα ’βρω για να κάνω και την Κυριακή αυτή
στης Ελλάδας τα κιτάπια που αποφράδα θα γραφτεί.
Ένα μόνο δε θα κάνω-να βρεθώ στην κάλπη εμπρός-
στο χαμό μου δε θα πάω-ας ερθεί να μ’ έβρει αυτός.
ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ

«Μας βάζουν στο ίδιο τσουβάλι όλους-λένε πως όλοι κλέβουμε. Όμως δεν είμαστε όλοι ίδιοι.»
(οι πολιτικοί στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις)


«Δεν είμαστε ίδιοι όλοι μας». Είσαστε όμως κύριοι.
και μάλιστα χειρότερος ο ένας απ’ τον άλλον.
Και κλέφτες και παλιάνθρωποι και κτήνη κι αλητήριοι΄
ου μην αλλά και ψεύταροι εκ των πολύ μεγάλων.

Μπορεί κάποιοι πρωτάρηδες να μην πολυσουφρώνουν.
Σημαίνει αυτό όμως πως κλεψιά δεν κάνανε καμία;
Τότε πού βρήκαν τα λεφτά-και κείνα που δηλώνουν
αλλά και κείνα σε κρυφά όπου φυλάν ταμεία;

Πού-που αυτός που εργάζεται οχτάωρο για χρόνια
δεν έχει ούτε δεύτερο σακάκι να φορέσει;
Πού-που λεφτά για διακοπές σε ήλιους ή σε χιόνια
ποτέ ο τίμιος δουλευτής δεν είχε να διαθέσει;

Όποιος δεν κλέφτει, ή άλληνε ωφέλεια δεν έχει
από κεινούς που κλέβουνε, τότε στο λαό μπρος πάει
και ξεμπροστιάζει τους μιαρούς. Κι αυτό αν δεν τ’ αντέχει
την κλίκα κάνε των κλεφτών αμέσως παρατάει

και πια μπροστάρης στου λαού γίνεται την πορεία
που έχει για τέρμα της αγνή κι αθώα μια κατάσταση-
αθώα από ψέμα, διαφθορά, κλοπή και αλητεία:
που η νικήτρα τέρμα της είναι η επανάσταση.

Μα κτήνη ειν’ όλοι οι βουλευτές κι ολόπαχα γουρούνια.
Και πίνουν το αίμα του λαού και στον ιδρώ του πλένε.
Και είναι μέσα στη βρωμιά χωμένοι ως τα μπούνια.
Κι είναι οι χειρότεροι απ’ αυτούς οι που δεν κλέβουν λένε.

Γι αυτό και μες στα λίπη τους λεπίδι θα βυθίσει
και τη ζωή από το σαπρό κορμί τους θα χωρίσει΄
Και τότε μια θα χτίσουμε περήφανη πατρίδα
που κάθε θα ’ναι της παιδί του ήλιου της μι αχτίδα.




ΚΛΕΊΣΙΜΟ ΒΟΥΛΉΣ

Κι αφού σιγούρεψε έτσι ότι κανείς
στη φυλακή δε θα ’μπει βουλευτής
μετά άφησε λυτή τη Δικιοσύνη
να κάνει τη δουλειά της πια και κείνη.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΟΜΙΛΩΝ

Πολύ κουνάς τα χέρια σου Καραμανλή
τη σκέψη σου για να βοηθήσεις τη θολή:

Τ’ απλώνεις, τα μαζεύεις ή τ’ ανοίγεις,
σ’ αόρατο κάτι γύρω τα τυλίγεις,
με τις παλάμες τους ευθειασμένες
γραμμές ευθείες χαράζεις, τεθλασμένες,
μπροστά σου κάθετες τις πας,
στο έδρανο τις ακμές τους ακουμπάς,
σαπάνου τις γυρνάς σε απορία,
μπροστά τις τείνεις σε διαμαρτυρία,
χωρίς ποτέ ν’ αγγίξει η μια την άλλη
και πάλι τις ανοίς, τις κλείνεις πάλι
και ολ’ αυτά γιατί; Για να μας πεις
πως τίποτα δεν έχεις να μας πεις…

Και πάνω στην καρέκλα σου κουνιέσαι
και πίσω μια γυρνάς, εμπρός πετιέσαι,
γέρνεις μπροστά το χοντρουλό κορμί σου,
κρατάς για λίγο την αναπνοή σου,
σα για να δείξεις ότι δίκιο έχεις
και τ’ άδικο σε πνίγει-δεν τ’ αντέχεις…

Φουσκώνεις το κτηνώδες πρόσωπό σου
το στόμα σου συστρέφεις το άπληστό σου
το μάτι το μικρό σου όλο γουρλώνεις
τους γύρω σου θαρώντας πως τυφλώνεις,
και κρέμονται τα μάγουλά σου όλο
κι όλο η γλώσσα σου πάει πολυβόλο
που το λαό με κείνο σημαδεύεις
και τον πληγώνεις και τονε πεθαίνεις…



Ψηφίστε Οικολόγους. Σας συμφέρει.
Θα ’σαστε κερδισμένοι από χέρι
ανθρώποι τέτοιοι αν σας κυβερνήσουν-
όλα σας τα προβλήματα θα λύσουν.

Δουλειά θα ‘χετε όλοι Κι ο καθείς σας
κέρας Αμάλθειας θα ’χετε μαζί σας.
Κι ιδού με λίγα λόγια τα ωραία
που θα γινούν με πράσινους παρέα:

Δουλειά θα έχουν όλοι. Ο καθένας
θα εκτρέφει στο χωράφι του λεαίνας
και μες στο σπίτι του θα περποιείται
όποιο φυτό ή ζώο φανταστείτε.

Η ανεργία σας τέρμα επομένως.
Μα κι όποιος έρχεται στη χώρα ξένος
το ίδιο κι αυτός-απλά και νέτα σκέτα
θ’ αναλαμβάνει από μια καρέτα.

Ένα ένα τα εργοστάσια θα κλείνουν
το περιβάλλον μας να μη μολύνουν
και μη τους πελαργούς της Θράκης βλάψουν
ή το μεγάλωμα των δέντρων πάψουν.

Και δέντρα θα γεμίσουνε τη χώρα
ου μην μα και θηρία σαρκοβόρα
τα πάντα που άνω κάτω θα τα κάνουν
λες οι πολιτικοί μας δε μας φτάνουν.
Και (το θυμήθηκα όταν είπα «πάντα»)
γεμάτη θα ’ναι η τι-βι μας πάντα
κι η έγνοια θα ’ναι όλη των ελλήνων
το σεξ όχι αυτών αλλά εκείνων.

Και κάθε που ένα πάντα θα γ…..
η χώρα σε χαράς θα πλέει μεθύσι
και όταν θα σωθεί ένα βατράχι
σωσμό η ευτυχία σας δε θα ’χει.



-Γιατί την πόρτα έκλεισες Κωστάκη της Βουλής;
-Γιατί, λαέ μου, έμπαζε και θα πουντιάζαμε όλοι:
και η αντιπολίτευση μα κι η κυβέρνησή μου.
Κι αντιπολίτευση καλά. Μα αν κρύωνε η Νου Δυο μου
τότε η Ελλάδα ολόκληρη θα ‘πεφτε στο κρεβάτι.
-Και τι έμπαζε Κωστάκη μου;
- Κυρίως Δικογραφίες.
Και Σκάνδαλα και Διαφθορά κι Ομόλογα και Ζήμενς.
Καταλαβαίνεις-ανοιχτή αν έμενε ακόμα
όλοι θα πλευριτώναμε. Γι αυτό την έχω κλείσει.
-Μπράβο Κωστάκη μου. Κι εγώ που όλο εξυπνάδα είμαι
σε νιώθω και σ’ ευχαριστώ. Και για να σ’ ανταμείψω
εφτά Ιούνη εσένανε θα πάω να ψηφίσω.
-Γι αυτό λαέ μου σ’ αγαπώ:σου μοιάζω και μου μοιάζεις.


ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΟΥΝ ΥΠΟΥΡΓΌΣ

Θα ’θελα να ’μουν υπουργός
να κλέβω το δημόσιο
χωρίς να έχω διόλου εγώ
ουτ’ ιερό ούτε όσιο.

Και αν με δουν και βούκινο
το κλέψιμό μου γίνει
να ’ρχεται ο πρωθυπουργός
και τη Βουλή να κλείνει.



ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ

Θα ‘θελα να ’μαι βουλευτής
να τρώω με δύο στόματα
βίλλες να έχω, να ’χω γιοτ
και να πατάω σε πτώματα.

Να λέω ναι σε ότι πει
ο αρχηγός του κόμματος
και σ’ όσα κάνει αυτός στραβά
να λέω: «Βοήθεια! Αόμματος…»



ΑΧ! ΝΑ ’ΜΟΥΝΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Αχ! να ’μουνα πρωθυπουργός
και να ’χω τόσα φάει
που κι ο ένατός μου εγγονός
για Κροίσος να μετράει.
Και πια να λέω συνεχώς:
«σεμνά και ταπεινά!»
τον λαουτζίκο φτύνοντας
που –ο χαζός!- πεινά.

ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΓΑΠ

Θε μου και κάμε ένα σεισμό
και κάμε μια χαλάστρα
που να μη μείνει ορθό γιαπί
και λούλουδο σε γλάστρα

και να μη μείνει κτίριο
πλην της Βουλής εκείνης
που προωθεί των πολιτών
τον θάνατον εκ πείνης.

(μα μη κανείς απωλεσθεί
ή ελληνίς ή έλλην-
γιατί σε ποίων πλέον εγώ
θα ήρχον την αγέλην;)
Και να ιδεί το χάλι μας
το Δέλτα Νι Ταμείον,
να δει η Παγκόσμια Τράπεζα
τον άθλιόν μας βίον

και όλα να χαρίσωσι
όσα τους χρεωστούμε
(ως έκαμαν στην Αϊτή)
και όλοι να σωθούμε.

Κι ως σύγχρονος εθνοσωτήρ
εγώ να καμαρώνω
αφού έκτοτε εις την Μιχαλού
θα μένω χρεώστης μόνο.
Αμήν


ΚΥΡΙΑΚΟΣ-“ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΠΣΩΠΟ”-14-12-09

Ποντικίσιο πρόσωπο
βλέμμα τρομαγμένο-
που πασκίζει απ’ το φακό
να ’χει αποκρυμμένο.

Κίνησες θεατρικές
που να δείξουν θε’ νε
πως αλήθεια δεν μιλούν
κλέφτη όσοι τον λένε.

Κι από μέσα του βαθιά
μια να ξεπηδάει
του σογιού του πεθυμιά
για να φάει… να φάει!







ΑΣ ΙΔΟΥΜΕ

Με σταυρό στα σχολεία
η ζωή μας αθλία:
οι μεγάλοι μας κλέβουν
κι οι καημοί μας περσεύουν.

Με σταυρό στη Βουλή μας
διεφθαρμένοι οι ταγοί μας
και ο κόπος μας πλούτια
στων πλουσίων τα κιούπια.

Με σταυρό στη σημαία
βρωμερή κάθε Ιδέα
διαφθορά στο Δημόσιο-
ουτ' ιερό ούτε όσιο.

Για λοιπόν ας ιδούμε
(τι άλλο μένει να πούμε):
μη ο σταυρός αν θα λείψει
καλό κάτι προκύψει;





ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Έλληνα αρρώστησες; Εχάθης!
Γιατί μες στα νοσοκομεία
γιατρειάς ελπίδα δεν θα έχεις
έστω κι αν θέση βρεις καμία.

Δίχως ευθύνη νοσοκόμες,
γιατροί που άφαντοι είναι όλοι
και που ορατοί γίνονται μόνο
αν θα μυρίσουν πορτοφόλι.

Kαι υπουργός που όλο εγκαίνια
νοσοκομείων άδειων κάνει
κι ισορροπίες τηρεί μονάχα
ώσπου αισίως να…την κάνει…

Γελοίε κι άμοιρε έλληνά μου
κοίτα φτωχέ μην αρρωστήσεις
γιατί ούτε σάλιο σου αφήσαν
κακόμοιρε, για να «τα φτύσεις»…





ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ…

Στη χώρα αυτή που μένω
τα κύματα που δέρνουν,
διόλου να πω δεν ξέρω
γιατί όλο μου παίρνουν-

γιατί όπου κι αν γυρίσω
και όπου κι αν σταθώ
μου παίρνουν κάθε ώρα
και μέρα και λεφτό…

παίρνουν και μόνο παίρνουν
και τίποτα δε δίνουν
παίρνουν και όλο παίρνουν
τίποτα δε μ' αφήνουν…

Μου παίρνουνε για φόρους
μου παίρνουνε για κλήσεις
για Φι Πι Α μου παίρνουν
μου παίρνουν για αιτήσεις,

μου παίρνουν για τεκμήρια
για ΝΕΤ και για νερό
μου παίρνουν για χωράφια,
γι αέρα καθαρό,

μου παίρνουν για βενζίνα,
μου παίρνουν για ΔΕΗ,
για Νήπια, για Σχολεία,
για Λύκεια, για ΤΕΙ,



μου παίρνουν όταν κλαίω
μου παίρνουν κι αν γελώ
μου παίρνουν αν σωπαίνω
μου παίρνουν αν μιλώ…

μου παίρνουν για τη μύτη
μου παίρνουν για το στόμα
μου παίρνουν για το πόδι,
για των μαλλιών το χρώμα…

μου παίρνουνε για διόδια,
μου παίρνουν για φαί,
μου παίρνουν σα νυχτώνει
μου παίρνουν το πρωί…

παίρνουνε για τα σπίτια,
παίρνουν για τις αυλές ,
με το καλό μου παίρνουν,
μου παίρνουν μ’ απειλές…

μου παίρνουν για το ένα
μου παίρνουν για το άλλο
για το μικρό μου παίρνουν
παίρνουν για το μεγάλο…

και παίρνουν κι όλο παίρνουν
και τίποτα δε δίνουν
και παίρνουν κι ολο παίρνουν
και ρέστον με αφήνουν

Κι απ’ το πολύ το πάρε
να δώσω άλλο δεν έχω΄
κι όπως με κυνηγάνε
κι όπως εγώ όλο τρέχω

νομίζω να με πιάσουν
ζητάνε, να με γδάρουν,
και το έτσι που αργάσαν
τομάρι μου να πάρουν.


«ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΠΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!»
Α! ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΑΣ, ΚΤΗΝΗ, ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ;…

Κι αφού εφάγανε κι αφού εκλέψανε κι αφού ρημάξανε
το χρήμα που ’βγαλαν με κόπο κι ίδρωτα τόσοι ανθρώποι ,
…τους φταιν οι κερδοσκόποι!...

Αφού εφέρανε ως χείλος άβυσσου πλήθη ελλήνων
και φτώχεια γέμισαν και αθλιότητα όλο τον τόπον
…”δουλειά των κερδοσκόπων”!...

Ζήμενς, Ομόλογα, Χρηματιστήριο και Βατοπέδι
τη χώρα ρήμαξαν-μα εκείνοι δείχνουνε μ’ όλους τους τρόπους
ποιους; ..μα …τους κερδοσκόπους!...

Κι αυτοί ας έθρεψαν τηΝ σ’ όλην που άπλωσε τη χώρα κρίση,
τελείως αντρόπιαστοι κι όλο αναίδεια-οι καιροσκόποι:
"ω!", κλαιν, "οι κερδοσκόποι!..."
ΑΦΓΑΝΑΚΙ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Σαν την Ελλάδα εμέν’ αυτό μου μοιάζει το αφγανάκι
που έρημο κι ολόφτωχο στους δρόμους τριγυρνά
με αποφάγια ψάχνοντας να στυλωθεί λιγάκι
ενώ από δίπλα του η χλιδή αγέρωχη περνά.

Έτσι κι αυτή στις κραταιές του κόσμου μας πατρίδες
το χέρι απλώνει επαίτισσα παρακαλεστική
αναζητώντας μάταια να έβρει έστω ελπίδες
πως κάποτε θα έπαυε να είναι νηστική.

Και όπως το αμούστακο κι άμοιρο αυτό φτωχούλι,
πήγε από την έκρηξη που έκανε η Ταυ Νι Ταυ,
έτσι κι η Ελλάδα, παίζοντας με το φαί κρυφτούλι,
από τ’ αγκάλιασμα θα πάει του Δέλτα αυτή Νι Ταυ.



ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ

"Δώστε μας-δώστε-δώστε μας-δώστε μας κύριε Ομπάμα
ώστε να σβύσουμε κι εμείς τα χρέη μας εν τω άμα
ου μην, μα και να δώσωμεν πνοήν εις την Ελλάδα
όπου ανθεί η πορτοκαλιά και η περικοκλάδα.
Δώστε μας γιατί έπηξε η Αθήνα εις τα πορείας
αν και βεβαίως το διατί είναι άξιον απορίας-
διότι εγώ μέτρα ορθά και δίκαια εφηύρα
όταν τα ηνία ανέλαβα και γην καμμένην ήβρα.
Ήγουν τουτέστιν δηλαδή με άλλους λόγους ήτοι,
εις καθενός εισέβαλα πτωχού την άθλια σκήτη
και πλήρως τον συνέθλιψα τα ευρώ του για να πάρω-
κατά το δη λεγόμενον κοινώς, να τονε γδάρω.
Κι αν «διατί» ρωτήσετε εις ολ’ αυτά προέβην,
δια ν’ αποφύγω το έκαμα την παγκοσμίαν χλεύην
αν πτώχευσιν εδήλωνε η φιλτάτη μου πατρίς,
που τριακόσια επίσημα χρεωστεί ευρώ-φευ-δις.
Διότι αγαπητότατε και φίλτατε Ομπάμα
σύμφωνος είστε προφανώς πως έτσι έχει το πράγμα:
καλλίτερα τους έλληνας παμπτώχους να τους ίδω
παρά πτωχήν την χώραν μου-όρκον δι αυτό σας δίδω.
Δώστε μου κύριε Ομπάμα μου τα στόματα να κλείσω
αυτών που λεν ότι πολύ κι εγώ δε θα φτουρήσω-
γιατί όποιον φέρνει χρήματα τον θέλουν στην πατρίδα.
Και επειδή πλέον καλόν Πρόεδρο εγώ δεν είδα
παρά εσάς αγαπητέ και φίλε κύριε Ομπάμα,
δώστε μου γιατί αλλιώτικα αρχίζω-να! το κλάμα…
Δώστε μας-δώστε-δώστε μας-δώστε μας κύριε Ομπάμα
το νέο εμείς να κάνουμε εις την Ελλάδα θάμα.
Δώστε μας όπως κάποτε μάς έδινε κι ο Κλίντον
και σώσατε τους έλληνας απ’ την καταστροφήν των.
Χρωστούν παντού κι ’άλλος κανείς δεν τους δανείζει πλέον
κι εγώ ο τάλας ας χτυπώ θύρας κλεισμένας κλαίων.


Τους τρόπους τους απέναντι σε σας καλούς μας δέστε
και πράσινα δολλάρια κύριε Ομπάμα πέστε
(τα προτιμάμε απ’ τα ευρώ κατά το μάλλον και ήττον)
γιατί αλλιώς οι έλληνες θα χάσουν την βολήν των.

Μας δίνει η Ευρώπη βέβαια, όμως αυτά δε φτάνουν.
Έχουνε τόσα πράγματα οι έλληνες να κάνουν…
Μα για να κάνουν όλ’ αυτά να φάνε πρώτα πρέπει
και για να φάνε να ’χουνε πρέπει λεφτά στην τσέπη.
Πρέπει να φάω πρώτα εγώ που ’μαι πρωθυπουργός
Κι αμέσως ύστερα να φάει ο κάθε υπουργός.
Πρέπει να φαν οι εκδότες μας, να φάνε οι βιομήχανοι,
πρέπει και οι μεσάζοντες να φαν οι πολυμήχανοι.
Πρέπει να φάει ο ΟΤΕ, να φάει κι η ΔΕΗ μας,
οι άρχοντες οι δημόσιοι και οι δημοτικοί μας,
να φάνε οι χοντρέμποροι, οι έφοροι να φάνε,
κι αλί-να φαν κι οι τράπεζες που αδιάκοπα πεινάνε.

Και πρέπει φίλε πρόεδρε να δώσετε γενναίως
γιατί άλλα χρόνια ειν’ αυτά και άλλα ήσαν τα τέως.
Τώρα δεν τρώνε σε φτηνό οι έλληνες κεντράκι
τώρα όλοι τρων σε ρέστωραντς που ’χουν μπουφέ και τζάκι.
Τώρα μετάξινο φορεί έκαστος έλλην σώβρακο
και θέλει με το σκούπισμα το τζάμι να ’ναι αόρατο.
Αρώματα πανάκριβα αι νέαι μας αγοράζουν
και το ύστατο εσώρουχο σ’ επαύλεις μόνον βγάζουν.
Τώρα δυο αυτοκίνητα καθένας έλλην έχει-
για τις λιακλάδες το ’να τους, τ΄άλλο για όταν βρέχει.

Και τα παιδιά μας, η ελπίς η ελληνική του αύριο
για να ντυθούν και για να φαν ξοδεύουν ένα Λαύριο.
Γι αυτό σας λέω-δώστε μου δολλάρια πρόεδρέ μου
να διαψευστούν οι αριστεροί σφοδροί επικριταί μου
που άπρακτος στη χώρα μας διαδίδουν πως θα πάω-
δώστε μας για να φαν κι αυτοί αλλά κι εγώ να φάω.

Και μη ποτέ νομίσητε λέξεις ότι θ’ αρθρώσω
από τας λίαν δουλοπρεπείς εκείνας-να μη σώσω.
Είμαστε υπερήφανος λαός και επαιτούμε
όχι σαν άθλιοι ζήτουλες, αλλά σαν ν’ απαιτούμε.
Όταν με χέρι απλωτό οικτρά διακονιαρίζομεν
την κεφαλή έχουμε ψηλά και πόρρω ατενίζομεν.
Κι όταν γυρίσουμε μετά κι άδεια παλάμη δούμε
τότε αυτόν αφήνουμε κι από άλλονε ζητούμε.
Και ούτε λέμε «τον πτωχόν, άρχοντα, ελεήστε»,
παρά «θα ημπορούσατε κύριε να μας δανείστε…»
Αισθάνεστε την διαφοράν του «άρχοντα» απ’ το «κύριε»΄
Ανάμεσά των εγωισμού φωναί ηχούνε μύριαι.
Και την αξιοπρέπειαν που κλείει το «δανείστε»
Δεν ημπορείτε βέβαια να μας την αγνοείστε.
Μα έχουμε υπέρ ημών και άλλο ένα ατού
που έχει μεγάλη πέραση και πάντα και παντού:
πως δώσαν τον πολιτισμόν οι έλληνες σε όλους.
και διόλου αυτό εγωισμούς δεν κρύβει ούτε δόλους.
Αλλ’ ας αφήσουμε αυτά τα χιλιοειπωμένα
και μην κοιτάτε τους παλιούς, κοιτάξτε νέον κανένα-
Κοιτάξτε τον πώς κάτισχνος είναι και πάει να ρέψει.
Κι όπως αυτός δεν το μπορεί καλά να τα πορέψει,
έτσι είναι φίλε πρόεδρε και η Ελλάς: πεινάει
και αν δε την βοηθήσετε η δόλια πώς θα φάει;
Κοκκάλινη και άσαρκη θα μείνει, δίχως ξύγκι
και κρίμα γιατί πέρασε κι η μόδα της Τουϊγκυ.
Δώστε μας-δώστε-δώστε μας-δώστε μας πρόεδρέ μας
έδαφος πλούσιο να εβρούν αι ρίζαι αι κοιναί μας
και με καρπούς το δέντρο μας και φύλλα να γεμίσει-
γιατί ένα δέντρο άρριζο ποτέ δε θα καρπίσει.

Λίγα δολλάρια φίλε μου Ομπάμα δώσετέ μου
και «θέλω» πλέον δε θα πω εγώ σε σας ποτέ μου.

Και, φίλε κύριε πρόεδρε, Ομπάμα αγαπητέ μου
αν όλ’ αυτά τα στείλετε που είπα, κατ’ ανέμου,
όμως αχάριστος εσείς ποτέ δε θα φανείτε.
Γιατί στα χρόνια τα παλιά, τα προιστορικά,
η Ελλάδα σας εδάνεισε, όπως ευθύς θα δείτε,
σαρκώνοντας τα όνειρα τ’ αμερικανικά.

Όταν ο Οδυσσέας μας έφυγε από την Κίρκη
αυτή η περιπέτεια φαίνεται δεν του ήρκει,
και με χρυσόν γεμίζοντας πλοιάρια καμπόσα
προς των Βερμούδων τα νησιά επήγε τα τρακόσα.
Εκεί δε βρήκε τίποτε πλην γλάρων και φασών
κι μόνη που στην πείρα του προστέθηκε ωφέλεια
ήταν να δει στη θάλασσα μέσα των Σαργασσών
τ’ αυγά τους ν’ αποθέτουσιν εκατομμύρια χέλια.
Μετά (να μην αναμασώ γνωστά σας πρόεδρέ μου),
έφτασε στην Αμερική (ω! Όλβιε πρόγονέ μου).
Και τότε οι αμερικανοί μεγάλες είχαν φτώχειες
Γιατί ούτε βέλη είχαν αυτοί ακόμα, ούτε λόγχες.

Ε! Όλο το χρυσάφι του τότε ο Οδυσσέας
εις τους κατοίκους το ’δωσε της γης που ’βρε της νέας.
Και λόγχες τους εχάρισε κι ακόντια ουκ ολίγα
που εφανήκανε σ’ αυτούς καρρέ σα να ’χαν Ρήγα.

Και πια ορθοποδίσανε και πάνω τους επήραν
και ανοιγμένην έκτοτε βρίσκουν την κάθε θύραν-
κι αν όχι, την ανοίγουνε με νέα όπλα τώρα,
μα που έχουν για προγόνους τους του Οδυσσέως τα δώρα.
Το τότε των προγόνων σας το χρέος θυμηθείτε
και στου Οδυσσέα τον εγγονό δεόντως ξηλωθείτε.

Κι οι Τούρκοι παραβαίνοντες τας διεθνείς συμβάσεις
Οι άθλιοι όλο πιο πολλές μας κάνουν παταβιάσεις
κι η Ελάδα μας ό,τι και αν δοκίμασε να κάνει,
αυτούς ούτε ζεϊμπέκικο ούτε χαλβάς τους πιάνει.
Κι οι άθλιοι κάμνουν ελιγμούς ξεύρετε επικινδύνους.
Μα ίσα δε θα βάλουμε τώρα εσάς με κείνους.
Γιατί σεις είστε κύριοι και όπου και να πάτε
(μου το ’λεγε ο πατέρας μου) γενναία τ’ ακουμπάτε.
Και στείλετε κι επενδυτάς εις την πτωχήν Ελλάδα
που μία κάνει η συννεφιά και δέκα η λιακάδα
κι όρους εμείς ευνοϊκούς για κείνους θα θεσπίσωμεν΄
τέλος, ελάτε σεις εκεί και ύστερα τα βρίσκομεν.

Και μη επειδή μας δίνουνε οι ευρωπαίοι χρήμα
θαρρήστε πως εγίναμε δικοί τους παραχρήμα-
Αφόνταν δεν ψηφίσανε το Σάκη κι ήρθε τρίτος,
άσπονδοι εχθροί μας έγιναν αυτοί αναντιρρήτως.

Δώστε μου χρήμα αγαπητέ ο δόλιος να στεριώσω
χωρίς να πρέπει ύδωρ και γην σ’ αριστερούς να δώσω.
Μα ελάτε δέστε και κεινούς που χάσανε από μένα:
Όλα μου τα ’χουνε λειψά στο κράτος αφημένα.

Πεντέξη χρόνια μείνανε στην εξουσία επάνω
και μόνος μου ο άμοιρος εγώ τι να προκάμω;
Καμμένη γη μού έδωσαν για να ’βγουν κείνοι λάδι
που πλέον δεν είναι γη αυτή μα είναι παξιμάδι.
Και για να μη κάρβουνο εγώ δώσω στους επομένους-
βοηθήσετε τους έλληνας να σώσω τους καημένους.

Κι εγώ, θέλετε πέρασμα για τα στρατεύματά σας;
Ελάτε! Όλη η Ελλάς χαλί κάτω απ’ τα πέλματά σας!
Θέλετε και στο Σύνταγμα σεις Βάσεις ν’ αποκτήσετε;
Άλλο δεν έχετε παρά μόνο να το απαιτήσετε.
Κι όπου στρατιώτες θέλετε να στείλω, να μου πείτε΄
κι ας φωνασκεί το ΚουΚουΕ-αυτοί είναι αλήται.
Αυτά Ομπάμα αγαπητέ επόθουν να σας είπω.
Και σεις ακούστε της καρδιάς της άθλιας μου τον χτύπο
και δώσατέ μου χρήματα ώστε όταν πάω πίσω
από αυτά βοηθούμενος σοφά να κυβερνήσω.»











ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΠΡΕΠΕΙ»

Κάποτε ήτανε το «θα». Οι πολιτικοί το λέγαν
και στις κλεψιές τους ύστερα και τις βρωμιες πηγαίναν.
Κι ο ελληνικός βοϊδολαός εχαίρονταν να βλέπει
άχυρο να ’χει πάτωμα και αχουριού μια σκέπη.

Και ήρθε κάποτε ο γιος του γέρου Παπαντρέα
και αν και χρήση έκανε του «θα» σε κόπια νέα
μ’ αυτό μονάχο του έβαλε στον κρόταφο την κάννη
και πάει-τελείωσε το «θα» που πια είχε αποκάνει.

Και τότε κάποιοι ευφυείς –κουτοί μα την αλήθεια-
στα που ελέγαν στο λαό μεγάλα παραμύθια
την πρώτη λέξη άλλαξαν κι αντί με «θα», με «πρέπει»
αρχίζαν τα που ακούραστα πολυλογούσαν έπη.

Και από τότε «πρέπει» ακούς μες στης Βουλής το χάνι,
«πρέπει» το κάθε νουδικό ή πασόκο λέει τσογλάνι,
«πρέπει» κι οι χρυσοπλήρωτοι λεν δημοσιογράφοι,
«πρέπει» τα λίκνα όλα λεν κι αντιβοούν οι τάφοι.

«Πρέπει» ξελαρυγγίζονται υπουργοί στις συγκεντρώσεις,
«πρέπει» ακούς όπου σταθείς ή πόδι όπου απλώσεις,
«πρέπει» στους λόγους του «έντιμου», του πρώτου μας πολίτη,
«πρέπει» σε κάθε άτιμου της ευτυχίας μας θύτη.

Κι όπως το «θα» υποταχτικά κατάπιναν-τα βόδια-,
ούτε του «πρέπει» βλέπουνε τα που ορθώνει εμπόδια΄
και θα χαθούν έτσι άσκοπα οι όσοι κάνουν κόποι
κι αυτοί ποτέ δε θα γινούν-αλίμονο!-ανθρώποι..




ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»…

«Πιάστηκαν οι «τρομοκράτες»!
Η πατρίδα σώθηκε!..
Μια γαλήνη στην Ελλάδα
πέρα ως πέρα απλώθηκε!..

Τώρα η Μέρκελ πια στα σκέλια
θα τη βάλει την ουρά
κι ο Όλι Ρεν θα πει «συγνώμη»
και θα κλαίει γοερά...

Ο πολύς ως τώρα Γκρουέφσκι,
αρχηγός έθνους ανάνδρου,
το που έστησε θα ρίξει
άγαλμα του Αλεξάνδρου...

Τώρα κάθε μία χώρα
που μας είχε ευρώ δανείσει
δίχως δεύτερη μια σκέψη
όλα θα μας τα χαρίσει...

Πάνε πια τα που η Ελλάδα
τόσα χρόνια είχε χάλια-
τώρα οι έλληνες θα τρώνε
με χρυσά όλοι κουτάλια...



Κι ο Ομπάμα όταν θα μάθει
ότι πιάστηκε ο Μαζιώτης,
μια βοήθεια εν τω άμα
θα μας δώσει τώρα πρώτης...

...Α! Ρε έλληνες κουτάβια
που σας κάνουν να πιστέψτε
ότι πρέπει από την πείνα
που σας έφεραν να ρέψτε…

...Α! ρε έλληνες κουτάβια
που ένα κόκαλο σας δίνουν
που «τρομοκρατία» το λένε
και το αίμα αυτοί σας πίνουν…

...Α! ρε έλληνες κουτάβια
πόσα ακόμα τάχα χρόνια
θα φοβάστε τη σκιά σας-
ή θα είν’ αυτό αιώνια;..











ΤΙ ΛΑΟΣ!...

Τι λαός που είμαστε όμως!
Πώς αλλάζουμε συντόμως
έξεις τάσεις και συνήθειες
αναχλές είτε και βύθιες…

Πριν εξήντα τόσα χρόνια
εγεμίζαμε κασόνια
με βγαλμένα μάτια, μύτες,
από θύματα και θύτες.

Κι ήταν η ζωή μας τότες
για να τρώνε και οι κότες
κι οι νεκροί πάνω στα κάρα
δυο ντουζίνες μια δεκάρα.

Τώρα όμως τι λαός
που εγίναμε ακριβός!
Ένας κάπου αν πεθάνει
θέμα η τιβί το κάνει!

Τι λαός που είμαστ’ αλήθεια!
Τι καρδιά κλειούμε στα στήθια!
Πώς γοργά που ’χουμε αλλάξει
και στα λόγια και στην πράξη…

(…Βάδρα μη γυρνώντας ο ήλιος
πάλι ερθεί κανας Εμφύλιος…
…βάρδα μην τελειώσει η κρίση
και ψητό πάλι μυρίσει…)


ΕΠΕΣΕ ΠΟΛΩΝΙΚΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ

Να ‘τανε λέει ελληνικό το που ‘πεσε αεροπλάνο…
και να μην είχε πολωνούς μα έλληνες επάνω…
και να ’χε τους τρακόσιους της μισητής Βουλής μας,
ήγουν τους μόνους αίτιους της μοίρας της κακής μας…

Μα τέτοια τύχη πού για μας... εμείς αντί για κείνους
καθημερνά πεθαίνουμε-θύματα όχι σμήνους
που ένα του ένα τα σαθρά πέφτουν αεροπλάνα,
μ’ απ’ της Οικονομίας τους τα λαοκτόνα πλάνα.






Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ

Να φωνάξω σε ποιον και ν’ ακούσει
τη ντροπή που στα στήθια μου κλείνω;
…Στο κενό θα την πω κι ας γνωρίζω
πως ματαίως μιλώ και σε κείνο:

«Το λαό μου οι φαύλοι τον κλέβουν.
Με άθλιους νόμους οι ίδιοι που φέρνουν
τον πετάνε στη λάσπη δεμένον
κι ό,τι έχει στις τσέπες του παίρνουν.


Το λαό μου οι φαύλοι ονειδίζουν.
Με υποσχέσεις που δεν τις τηρούνε
τον χορταίνουνε κι έτσι πρησμένον
για κοιλιόδουλο τον τιμωρούνε.

Το λαό μου οι φαύλοι πιο φαύλον
απ’ ό,τ’ οι ίδιοι τον έχουνε κάνει.
Και αυτός όλο κάτω τραβάει-
σκόνη γίνεται ό,τι κι αν πιάνει.

Λαέ κούφιε, λαέ κοιμισμένε,
μιαν υπόκλιση ακόμα και χάσου!
Και στον Άδη ζητούν Μαριονέτες:
στάδιο κι άλλο λαμπρό να! μπροστά σου!







ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Θυμάμαι στο μπαλκόνι τον Τσαουσέσκου
σα βγήκε να μιλήσει στο λαό.
Φλόγα όπως σε ριπές αέρα φρέσκου
έτρεμε, κι όπως βάρκα σε καιρό.

Και τους τρακόσους δολοφόνους είδα
να τρέμουν στα μπαλκόνια της Βουλής.
Ω! Της Λαϊκής Οργής Ιερή Λεπίδα!
γιατί τη Δίκια Πράξη ακόμα αργείς;
ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΜΑΓΑΖΑΤΟΡΕΣ

Λένε οι μαγαζάτορες των χρυσοφόρων δρόμων:
«Ιδεολογία δεν έχει αυτή η ορδή λίγων ατόμων
που σπάζει τις βιτρίνες μας! καίει το εμπόρευμά μας!
μας καταστρέφει!.. Δείτε εδώ: πάνε τα υπάρχοντά μας!»

Και του λαού οι στεναγμοί, πλούτου τους είναι ανάσες.
Κι είναι το χρήμα ατέλειωτο μες στις χρυσές τους κάσες.
Και στα χρυσά τα σπίτια τους μέλι και γάλα ρέει.
Και της αισχρής τους της χλιδής πλούσια είναι τα ελέη.

Και οι κουκουλοφόροι λεν: Στης πείνας ’μεις τα βρόχια.
Τα που έχετε, τα κλέψατε-πού αλλού;-από μας-τη φτώχια!
Γι αυτό κι η φτώχια το έχει σας με ’μας θα σας το κάψει
να ζεσταθεί απ’ την τρανή φωτιά όπου θ’ ανάψει.







ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΣΤΩΜΑΤΟΣ
ή
ΣΟΦΕΣ ΡΗΣΕΙΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Όλα τα πράγματα στη γη αργούνε να μεστώσουν
και τον που έχουν προορισμό στη γη να ξεπληρώσουν.
Η ρίζα αργεί οδυνηρά να δώσει ανθούς και κλώνια.
Για να γενούν βασίλισσες θέλουν καιρούς τα πιόνια.
Με μιας μόν’ ώρας χιόνισμα τα όρη δε θ’ ασπρίσουν
και τα κορμιά θέλουν καιρό απ’ τον ήλιο να μαυρίσουν.
Θέλει καιρούς τα κάρβουνο για να δεθεί διαμάντι.
κι η Ποίηση δεν δόθηκε αδάκρυτα στον Δάντη.
Το μπουμπουκάκι όσο γλυκό, μ’ ακόμα δε μυρίζει.
Ο ήλιος ο κρύος το πρωί, το γιόμα τσουρουφλίζει.
Ο σκύμνος παίρνει τέρμινα ως να μεστώσει λιόντας
και η σοφία για να ’ρθει γερνάει περπατώντας.
Αχ! θέλει πάτημα πολύ να δώσει η ρόγα μούστο
κι οι κοπελιές πίκρα πολλή ως να μεστώσουν μπούστο.
Θέλει αστραπές ο ουρανός; Όχι ως να συννεφιάσει.
Και δίχως ίδρωτα κανείς ψωμί δε θα χορτάσει.
Για να φουσκώσει ποίημα ψυχής προζύμι θέλει.
Η αγουρίδα με καιρούς γλυκό θα γίνει μέλι.

Θέλει καημούς ώστε να ‘ρθει του έρωτα το θάμα
και θέλει αιώνων σκοτεινιά να ’βγει στο φως το νάμα.
Ε! Έτσι είναι κι οι Πρόεδροι κάθε Δημοκρατίας-
θέλουν το χρόνο έστω μιας τουλάχιστον θητείας
για να μεστώσουν και να πουν τα λόγια τα σοφά τους
που τύφλα οι δέκα εντολές να έχουνε μπροστά τους.
Έτσι λοιπόν είπε ο σοφός κι έντιμος πρόεδρός μας
που έτρωγε χρόνια ως βουλευτής και ως πολιτικός μας
κι απ’ το φαί μεγάλωσε κι έπηξε το μυαλό του
κι αντάξιο έγινε πολύ ενός Πολίτου Πρώτου,
πως όλοι ξέρουμε γιατί εδώ έχουμε φτάσει
(που λίγο έλειψε να ’χαμε των πληρωμών μας στάση),
πως πρέπει να συλλάβουμε κάθε φοροφυγάδα
να σώσουμε αν θέλουμε την έρμη την Ελλάδα,
πως πρέπει στις συναλλαγές να έχουμε διαφάνεια,
και με σοφία περισσή κι ορθοφροσύνη σπάνια
το «πόθεν, πρέπει», δήλωσε, το «έσχες» ακλουθάει.
Αλήθεια η σοφία του σκληρά καρύδια σπάει!-
Ποιο άλλο θα εμπόρειγε μυαλό, στην οικουμένη
τόσο να βλέπει καθαρά; Σε ποιον είναι δοσμένη
τέτοια ικανότητα- με δυο ή τρεις εκεί φρασούλες
τόσα πρωτάκουστα να λέει που ευθύνης αναγούλες
να φέρνουν κι εντιμότητας σ’ αυτόν που τις ακούει;
Ω! καμπανούλες ηχηρές τόσο ποιος άλλος κρούει!..
Αλλά γι αυτό τον κάναμε και Πρώτο μας Πολίτη
και στο Λευκό τον βάλαμε-που λεν κι οι ΗΠΑ-σπίτι-
ώστε απερίσπαστος εκεί να σκέπτεται αδιακόπως
που ό,τι εν τέλει και να πει να μη το λέει ασκόπως
μ’ αυτό να είναι χτίσης νιας το στέριο αγκωνάρι
που όλα θα φέρει τα καλά και τα κακά θα πάρει.
Όχι, να μη κανείς θαρρεί πως άδικα πληρώνεται
(δηλαδή τι πληρώνεται, απλά χαρτζιλικώνεται).
Λοιπόν, οι χαμερπείς εμείς ας μεταρσιωθούμε
από τα λόγια, που-όλβιοι!-τύχη έχουμε ν’ ακούμε
και ας δημιουργήσουμε την ευτυχή Ελλάδα,
Αντί, ακούγοντας αυτά
Τα θεία λόγια τα σοφά
Να λέμε ότι χέστηκε στ’ αλώνια η φοράδα.






ΚΑΖΑΜΙΑΣ 2011

31 Δεκεμβρίου 2010 (Γενάρης)
Ο Γενάρης δε λέει να ’ρθει. Ο χρόνος σταμάτησε στις δώδεκα παρά ένα της 31 Δεκέμβρη του 2010. Το φεγγάρι δεν περπατάει στον ουρανό. Ο Παπακωνσταντίνου δίνει παράταση ένα μήνα στον Δεκέμβρη. Ο Παπούλιας βγαίνει και δηλώνει: «Πρέπει να προχωρήσει ο χρόνος!» και ξανακοιμάται. Ο κόσμος όλος στρέφει τα μάτια του προς την Ελλάδα.

31 Δεκεμβρίου 2010 (Φλεβάρης)
Ο Παπανδρέου δηλώνει στην κοινοβουλευτική Ομάδα: «Τουλάχιστον δε φταίμε εμείς που δε γίνεται τίποτα.» Ο Καρατζαφέρης κάνει αυτοκριτική: «Δεν είμαστε αλάθητοι. Αυτό δεν το είχα προβλέψει…»

31 Δεκεμβρίου 2010 (Μάρτης)
Ο λαός κοιμάται μακάρια. Ο Σαμαράς τυπώνει ημερολόγια του 2011: «Εμείς προχωρούμε.» Ο Παπούλιας δηλώνει: «Πρέπει να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια!» και ξανακοιμάται. Οι Ευρωπαίοι ανησυχούν και στέλνουν εδώ πανάκριβους προβολείς που όμως γέρνουν. Η Παπαρήγα δηλώνει: «Αν είχαμε εμείς την εξουσία τώρα θα ήτανε 2030!» Ο Τσίπρας δηλώνει  πως το αμετακίνητο των δεικτών των ρολογιών υποκρύπτει προβοκάτσια.

31 Δεκεμβρίου 2010 (Απρίλης)
Ο Μητσοτάκης αναρωτιέται θλιμμένα: «Δηλαδή δε θα φτάσω ποτέ τα εκατό;» Συμβούλιο Αρχηγών Κομμάτων αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια από το Διεθνές Χρονολογικό Ταμείο. Τη διαπραγμάτευση αναλαμβάνει ο Παπακωνσταντίνου που κάνει επίσημα γνωστό σε συνέντευξή του στην «Εσπέρα» ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και δεν μας παίρνει να ζητήσουμε μέρες ή χρόνια γι αυτό θα ζητήσει μόνον λεπτά. 
31 Δεκεμβρίου 2010 (Μάης)
Ο Άδωνις κάνει θυσίες στον Απόλλωνα. Κάτω από το φεγγαρόφωτο πλέκεται ειδύλλιο Παπανδρέου-Καρατζαφέρη. Ο Άνθιμος κηρύττει: «Αν δε λυθεί το Σκοπιανό θα κρυφτεί και το φεγγάρι.» Παπούλιας: «Πρέπει να ξημερώσει.» Και ξανακοιμάται. Το Διεθνές Χρονολογικό Ταμείο αποδέχεται την πρόσκληση για σωτηρία της Ελλάδος. Η Μέρκελ λέει, οφ δε ρέκορντ, πως η Ελλάδα θα μπορούσε να φωτιστεί με το λίπος των ελλήνων.

31 Δεκεμβρίου 2010 (Ιούνης)
Μια φωνή και ένας βορβορυγμός ακούγονται: «Μαζί τα φάγαμε όλοι» και το φεγγάρι κρύβεται.  Στα σχολεία διδάσκεται μόνο το φωτοβολταϊκό τόξο και το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Οι έλληνες αισθάνονται λίγο Γκαίτε ο καθένας καθώς ψιθυρίζουν ψάχνοντας εναγώνια για κάποιον φεγγίτη: «Φως!..Περισσότερο φως…»

31 Δεκεμβρίου 2010 (Ιούλης)
Έρχεται ο Στρος Καν για συνομιλίες με τον Παπακωνσταντίνου. Συμφωνείται η πρώτη δόση του Δανείου, τριάντα ακτίνες. Παίρνουν από μία ο πρωθυπουργός, οι δικοί του υπουργοί και οι τράπεζες και στο λαό μοιράζονται οι υπόλοιπες. Οι συνταξιούχοι τοποθετούνται ο ένας πίσω από τον άλλο έτσι που με μια ακτίνα να διαπεραστούν όλοι. («Είναι ήδη αδύνατοι, θα τους σουβλίσει όλους», εξηγεί αστειευόμενος ο Παπακωνσταντίνου.) Ο Παπούλιας δηλώνει: «Πρέπει να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια» και ξανακοιμάται.

31 Δεκεμβρίου 2010 (Αύγουστος)
Η Κυβέρνηση κόβει τον δέκατο τρίτο και δέκατο τέταρτο μισθό και σύνταξη. Ανεβάζει τον ΦΠΑ στο τριάντα οχτώ τοις εκατό και κόβει τα επιδόματα από τους πολύτεκνους με λιγότερα από δεκαπέντε παιδιά. Οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί διαμαρτύρονται. Ο Παπακωνσταντίνου προτείνει στο υπουργικό συμβούλιο να αφήσουν τον δέκατο τρίτο και τον δέκατο τέταρτο μισθό και να κόψουν τους υπόλοιπους δώδεκα. Η πρόταση δεν υιοθετείται.

31 Δεκεμβρίου 2010 (Σεπτέμβρης)
Η κυβέρνηση κλείνει ενενήντα πέντε νοσοκομεία, απολύει πέντε εκατομμύρια έλληνες και κλείνει ογδόντα χιλιάδες επιχειρήσεις. Ο Καρατζαφέρης ψηφίζει υπέρ του Χρονολογικού Ταμείου. «Έσωσα την Ελλάδα», λέει. Στη στιγμή εμφανίζεται το φεγγάρι σκασμένο στα γέλια και ξαναχάνεται. Η κατάσταση παρ’ ολ’ αυτά όλο και χειροτερεύει. Ο Παπανδρέου καλεί τον Παπακωνσταντίνου: «Πώς το είπες τον περασμένο μήνα για τους μιστούς;..»

31 Δεκεμβρίου 2010 (Οχτώβρης)
Μέσα στο σκοτάδι οι Τούρκοι παίρνουν τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, τη Θεσσαλία και τη Στερεά πλην Αθηνών, τα Σκόπια παίρνουν τη Μακεδονία, οι Αλβανοί την Ήπειρο, οι Ιταλοί τα νησιά του Ιονίου. Η Κρήτη αυτονομείται. Ο Παπανδρέου στενοχωριέται- «όχι τίποτα», λέει, «μα δεν προλάβαμε να πούμε και «ΌΧΙ» Οχτώβρης που ’ναι…» Ο Καρατζαφέρης δηλώνει «Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι».

31 Δεκεμβρίου 2010 (Νοέμβρης)
Οι Τούρκοι παίρνουν την Αθήνα και την Πελοπόννησο. Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έρχεται και ταμπουρώνεται στον Μυστρά. Οι υπουργοί γίνονται κοτζαμπάσηδες και προεστοί και οι στρατηγοί μας γίνονται οπλαρχηγοί στα στρατόπεδα του Ερντογκάν πασά. Τα καταστήματα και τα νοσοκομεία ανοίγουν, οι υπάλληλοι ξαναπροσλαμβάνονται με τριπλάσιους μισθούς και ο ήλιος ξαναβγαίνει και φωτίζει τη χώρα. Ο Καρατζαφέρης βαφτίζει τις εκπομπές του από «Ελληνιστί» σε «Τουρκιστί» και από «Ελλήνων Έγερσις» σε «Τούρκων Έγερσις». «Τι φωνάζετε;», απαντάει στους επικριτές του, «τόσες χιλιάδες μετατάξεις-αυτές σας μάραναν;»

31 Δεκεμβρίου 2010 (Δεκέμβρης)
Οι Τούρκοι φέρνουν ελκτικά μηχανήματα, τραβάνε μ’ αυτά τους δείκτες του ρολογιού της κατακτημένης Ελλάδας και αυτοί αρχίζουν να δουλεύουν.








ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ 2011
Καλήν ημέραν άρχοντες
και βγάλτε το σκασμό σας
τα που σας πρέπουν κάλαντα
να πω στ’ αρχοντικό σας.

Γιατί για τα Χριστούγεννα
τα φετινά, άλλα πρέπει
να είναι όσα θα ειπωθούν
κι όχι ως τα πάλαι έπη.

Γιατί η Κρίση μέστωσε
στων Αθηνών την πόλη-
και ας κοιμάται ο λαός
μα η φύση κλαίει όλη.

Και μια σπηλιά της Βηθλεέμ
η Αθήνα έχει γίνει
έλληνες-βόδια αφού αυτή
αισίως εντός της κλείνει.

Βόδια που δέχονται βουβά
και ζεύγλα και βουκέντρα
ενώ γι αυτά δακρύζουνε
πουλιά, λουλούδια, δέντρα.


Και με Ιωσήφ πια Όλι Ρεν,
τη Μέρκελ Παναγία,
αντίο χριστουγεννιάτικες
και λάμψη και μαγεία.

Κι αντί των μάγων των γνωστών,
μια φτώχεια ως τα μπούνια
μάγοι άλλοι μας εφέρανε:
Τρισέ, Στρος Καν, Αλμούνια.

Γεια σας λοιπόν πολιτικοί
που γλωσσοκοπανάτε
για να δικιολογήσετε
τα όσα μας βουτάτε.

Που οχυρωμένοι πίσω από
τον καπιταλισμό σας
το κάθε ευρώ μας κάνετε
κεφάλαιο δικό σας.

Γεια σας που αν κάποτε ο λαός
γινόταν να ξυπνήσει
λαιμούς θα κόβει παχουλούς
ωσότου βαριεστήσει.

Γεια σου και σε Γιωργάκη μου
που είπες λεφτά υπάρχουν
κι οι έλληνες για να τα βρουν
ακόμα οι δόλιοι ψάχουν.

Γεια σου Γιωργάκη που μυαλό
δεν έχεις στο κεφάλι
γι αυτό και πονοκέφαλους
δεν έχεις, ούτε ζάλη΄

πρωθυπουργό που σ’ έκανε
όχι η ικανότητά σου
αλλά το τάχα καθαρό
μα βρώμικο όνομά σου.

Και όπως ο παππούλης σου
για μια πρωθυπουργία
αλυσωτούς μας πέταξε-
ο αλήτης- στην Αγγλία

και όπως ο μπαμπάκας σου
πρωθυπουργός για να ’ναι
μες στην ΕΟΚ μας έριξε
και πέρα οι άλλοι πάνε,

έτσι κι εσύ πειθόμενος
τοις ρήμασι τοις κείνων
το αίμα όλο ερούφηξες
των δόλιων των ελλήνων.


Και ξέρεις «κείνοι» ποιοι είναι δα:
οι φίλοι οι πλούσιοί σου
που σ’ έχουν καραγκιόζη τους
για να γελούν μαζί σου.

Μα ζώντας συ στον κόσμο σου
και στην κοντή θωριά σου
δε βλέπεις όσα γίνονται
γύρω, μπροστά, κοντά σου.

Μονάχα μ’ ένα ανέκφραστο
μιλάς βλακώδες ύφος
και είναι για τους έλληνες
τα λόγια σου σαν γρίφος.

Μα μη σε νοιάζει Γιώργο μου
που να μιλάς δεν ξέρεις.
Μ’ επιμονή κι υπομονή
κι αυτό θα καταφέρεις…

Συ, άσχετος πολιτικής,
Κόμματος άρχεις τώρα-
θα σου γλιτώσουν μιας εκεί
Γραμματικής τα δώρα;

Καλήν ημέρα σου άρχοντα
που όλο το σκυλολόι
το μάζεψες και το ’βαλες
απύλωτα να τρώει.
Είσαστε περισπούδαστοι
όλοι θεατρινίσκοι.
Όποιος σηκώσει ό,τι βρωμά
σάς αποκάτου βρίσκει.


Γεια σου αγέλαστο ρομπότ
μαμούχαλε Γιωργάκη
που ο θεός δε σου ’δωσε
τόσο έστω μυαλουδάκι,

μα σου ’δωσε ένα όνομα
και συ μ’ αυτό για ξύλο
και δείχνοντας πρωτόφαντο
και μέγα ένα ζήλο

όλα ρημάδια τα ’κανες
χτυπώντας γύρω αράδα
και δυστυχία κατάφερες
να φέρεις στην Ελλάδα.

Που δεν το νιώθεις οι ευρωπαίοι
γερά πως σε δουλεύουν
και ότι τύπους σαν και σε
να έβρουνε γυρεύουν,

που λένε "vαι" και "μάλιστα"
και πάντα υπάκουοι είναι
όταν οι φράγκοι θα τους λέν
"γυάλισε!", "σκάψε!", "πλύνε!",

μόνο για μέγιστη τιμή
το έχεις να σου δίνουν
φράγκικα χέρια καρπαζιές
που πιο θα σε κοντύνουν.

Και που ηλίθιος ή άτιμος
ή βλάκας να ’σαι πρέπει
απ’ την κλεψιά όλη η κλίκα σου
γεμάτη να ’χει τσέπη,

και συ να κάνεις σαν να μη
χαμπάρι το 'χεις πάρει:
δεν ήσουν για πρωθυπουργός
και μη γυρεύεις χάρη

λέγοντας "δεν το ήξερα"-
ποιος τότε θα το ξέρει; :
τα δάχτυλα ό,τι κάνουνε
το αγνοεί το χέρι;


Γεια σου και όποιε υπουργέ
που έναν παρά δε δίνεις
για τίποτα, μόνο κοιτάς,
αρπάς και καταπίνεις.


Και διόλου δε σκοτίζεσαι,
γιατί καλά γνωρίζεις
ότι αρκεί να εκλεγείς
και ύστερα αλωνίζεις


σε πορτοφόλια αλλότρια
και περιβόλια ξένα,
χωρίς ποτέ λογαριασμό
να δίνεις σε κανέναν.

Κοιμήσου ήσυχα. Όλοι αυτοί
που κλέβουνε μαζί σου
σα μέλισσες βασίλισσα
φυλάνε τη ζωή σου'

Γιατί αν τους πάθεις τίποτα
και μέσα μπεις στην κάσα
αμέσως τότε κόβεται
και η δική τους μάσα.


Καλήν ημέρα Μέρκελ μου
που άρχεις της Ευρώπης
μα που όλα τα κατάντησες –
κατά πως λεν- της πόπης...

Που το τιμόνι άρπαξες
εσύ της Ευρωζώνης
κι οι άλλοι ας μένουν πίσω σου
όμως εσύ γκαζώνεις.

Κι ο κακομοίρης Σαρκοζί
απ’ τη φούστα σου κρεμιέται
κι έτσι γελιέται ο φουκαράς
πως για ίσος σου περνιέται…


Γεια σου και Βενιζέλε μας
με το Οικονομικών σου,
που όμως φτερά δε σου ’δωσε
μα σου ’γινε ο χαμός σου.


Και συ Καρατζαφέρη μου
τη ρότα μην αλλάζεις
και την Κωνσταντινούπολη
απ’ τη σκέψη σου μη βγάζεις.

Και τον ναυτίλο Άδωνι
Φλαντανελλά ειπέ τον
κι ενάντια στην τούρκικη
Πόλη ξαμόλησέ τον.



Ως για σε Τσίπρα τράβα μπρος.
Έτσι που ειν’ όλοι αχρείοι
πρωθυπουργό και γρήγορα
η Ελλάδα μας σε χρίει.


Καλήν ημέραν άρχοντες
που η αξία σας όλη
είναι ό,τι μας επήρατε
από το πορτοφόλι.

Γεια σας που οι καρέκλες σας
τόσο ένα είναι μαζί σας
που πάνω τους σα φύγετε
θα μείνει το πετσί σας.

Που όλα ισοπεδώσατε
κι έτσι έχετε ρημάξει
που Ηρακλής χρειάζεται
να βάλει κάποια τάξη.

Γεια και χαρά σας άρχοντες
που αντίς αρχοντιλίκι
ολόγιομο καθένας σας
μ' ακαθαρσίες καθήκι..


Γελοίοι! τάχα που ήρθατε
τη φτώχεια να ταϊστε
κι αντίς γι αυτό τη γδύσατε
πλούσια εσείς να ζήστε.

Με δέκα που μασούσατε
ακούραστες μασέλες
στου έρμου λαού τον κορβανά
κολλώντας σαν αβδέλλες.

Που τόσο χώρα έχετε σεις
και κόμματα ταυτίσει,
που την πατρίδα έχουμε
την ίδια μας μισήσει.

Και διοίκηση για σας θα πει
κλεψιά και αγυρτεία
κι αντί για κύριοι νά 'σαστε
είσαστε αλητεία.

Μα ήρθε το τέλος σας αισχροί!
Τίποτα δε σας σώζει!
Μαύρο κοράκι του Χαμού –
ακούτε;-η νιότη κρώζει!



Καλήν ημέρα να σας πω;
Όμως εσείς οι ίδιοι
του Άδη πόρτα ανοίξατε
μα χρήμα γι αντικλείδι.

Δε θα σας πω άλλο τίποτα.
Ό,τι ν’ ακούστε είστ’ άξιοι
επάνω απ’ τα κουφάρια σας
ο Λαός θα το φωνάξει.

Γεια σου κι εσύ πόρνη τιβι
που όσοι δημοσιογράφοι
από τα χέρια του Λαού
τόσοι θ’ ανοίξουν τάφοι.

Που απ’ τα πολλά παράθυρα
που ανοίγεις χρόνια τώρα
γερά επούντιασε και να!
αρρώστησε όλ’ η χώρα.


(Και συ πού είσσι Πάγκαλε;
Έλα να με βοηθήσεις
κι εγώ όσους δεν επρόλαβα
έλα εσύ να βρίσεις!..)



Καλήν ημέρα υπουργέ
της άμοιρης Παιδείας
τα όρια που ξεπέρασε
πλέον και της αηδίας

κι όταν ακούμε να μιλούν
γι αυτήν, δεν αντιδρούμε,
γιατί άλλο δεν υπάρχει πια,
χειρότερο να δούμε.


Καλήν ημέρα σου Άκη μου
που αν ζούσε ο Μουσολίνι
στη γελοιότητά σου μπρος
το γόνυ θα είχε κλίνει

και στη μεγαλοπρέπεια
των χειρονομιών σου
σα γρίπη ενώπιον θα 'νιωθε
βαρείας κάποιας νόσου.

Καλή σου μέρα που λεφτά
μας στοίχισαν τα όπλα
τριπλάσια με όσα εφάρμοσες
για να μασήσεις κόλπα.



Καλήν ημέραν άρχοντες
κι αν είναι ορισμός σας
πως πλέον πάει, ξοφλήσατε,
να πω στ' αρχοντικό σας.

Γεια σας και να μας γράφετε
καμιάν επιστολή
μιας και στα πορτοφόλια σας
θα λείψουμε πολύ.


Γεια σου ΠΑΣΟΚ που έδωσες
της μάσας τη σκυτάλη
να φάει λίγο κι η «Δεκσά»
και πια την πήρες πάλι


για ν’αποσώσει το ΠΑΣΟΚ
αυτό που είχε αρχίσει:
το κράτος που εδιάλυσε
να το αποδιαλύσει.


Γεια σας και σας ω! φοιτητές!
που όλα σας τα ’χουν πάρει
και που ένα ξερικόμματο
σας δίνουνε για χάρη.


Και σεις γι αυτό τι κάνετε;
Τίποτα! Μια απραξία
η μόνη σας αντίδραση
και μια αδιαφορία.

Πού είναι οι ώρες ξεγνιασιάς;
πού η ανεμελιά σας;
Της νιότης πού οι τρέλες σας;
Και πού-πού η χαρά σας;

Ούτε βιβλία δεν έχετε-
κλεμμένα είναι μακριά σας
κι ολοθλιμένα σας κοιτούν
κι αυτά και τα όνειρά σας.


Λοιπόν έτσι θα κάθεστε;
Ανήμποροι σεις είστε;
Εμπρός! Σκωθείτε! Τρέξετε!
Ορμήστε! Πολεμήστε!

Πίσω ξανά σεις πάρτε τα!
Με πάθος διεκδικείστε
αυτό που σας στερήσανε!
Και φειδωλοί μην είστε:

σε όποια πράξη ενάντια τους
σας σπρώχνει η θεία ορμή σας,
οι αδικημένοι όπου γης
παλεύουνε μαζί σας.

Ορμή! Απαίτηση! Φωνή!
Κι εκείνες αν δε φτάσουν,
τότε τα χέρια σας, Καλοί,
μαχαίρι! όπλο! ας πιάσουν!

Τον λιόντα , μον΄ του κυνηγού
η σφαίρα θα τον χάσει.
Τα ξόανα τότε ειν΄άχρηστα:
ένας ο Θεός: Η ΔΡΑΣΗ!

Της Νίκης το συντρόφεμα
φίλοι για να κερδίστε
Δε θέλει κανακέματα
και γλύψιμο όπου φτύστε.

Δε θέλει «σας παρακαλώ»,
δε θέλει «ελεήστε!..»
Θέλει έργα: Θέλει πόλεμο!
Θέλει ζωές να σβήστε!

Θέλει στα μάτια φλόγισμα!
Θέλει στο χέρι αξιότη!
Θέλει την άκρατη ορμή
της νιότης σας την πρώτη!

Θέλει αλήθειες να ειπωθούν-
αλήθειες που ν’ αστράψουν
και κάθε σάπιο και μιαρό
αλύπητες, να κάψουν.

Ελεύτεροι να ζήσετε!-
κι αυτό το κάνει ο αγώνας!
Αν όχι, σκλάβους θα σας βρει
κι ο άλλος ο αιώνας.

Στεφάνια αν θέλετε χρυσά
η Δόξα να σας πλέξει,
δεν είναι «ζητιανέψετε»,
«αρπάξτε!» είναι η λέξη!

Κανόνες που εθέσπισαν
οι φαύλοι αν ακλουθάτε,
μες στο τσουβάλι τους δετοί
για πάντα θα μετράτε.

Μικρέ ή μεγάλε σπουδαστή
η ώρα σου έχει έρθει-
και πια-κι ας θες-δεν κρύβεται
η ιερή σου μέθη.


Το κράτος τους συθέμελα
να τρέμει αν δεν το κάνεις
ζήτουλας τότε κι έζησες,
ζήτουλας θα πεθάνεις.

Αγκάθι αν πολύαλγο
δε γίνεις στο πλευρό τους
τότε νερό είσαι γάργαρο
για τον νερόμυλό τους.

Στην άκρια η πέτρα αν δε βαλθεί
άβατος μένει ο δρόμος.
Αν δεν σκοτώσεις το θεριό
δε σταματάει ο τρόμος.

Από τα νιάτα δε ζητά
ο λαός μακάριον ύπνο΄
ζητάει γεύμα γιορτινό
κι ίδιο με όλους δείπνο.

Δε θέλει να κρυβόσαστε
πίσω από τα βιβλία.
Θέλει ακράτηγη ορμή.
Και θέλει ωμή τη βία.

Εβγάτε και αστράψετε
μον’ νιάτα όπως μπορούνε:
που ως και τ΄ αστέρια όταν σας δουν
κι εκείνα να ντραπούνε!

Τώρα δεν έχει μαθητές.
Τώρα δεν έχει νέους-
τώρα έχει μόνο μαχητές-
Μεστούς! Τραχιούς! Ωραίους!

Για να φλογίσει, νέοι μου,
ο ήλιος της Πατρίδας
θέλει-η Αχόρταστη!-κορμιά
στη ρίζα κάθε αχτίδας.



Γεια σας τρακόσοι της Βουλής
που η χώρα θα σωνόταν
αν ο καθένας από σας
ευθύς ξεπαστρευόταν.


Καληνημέρα βομβιστές –
λιοντάρια δίχως χήτη-
προσέξτε μη απ' τις βόμβες σας
ανοίξει καμιά μύτη…


Κι αφήστε τους ανέμυαλους
εκείνους καμικάζι-
παλαιστινίους κι ιρακινούς-
το αίμα τους που βράζει,

να πάνε να σκοτώνουνε
κι άλλους και τον εαυτό τους-
λαοί αυτοί είναι βάρβαροι
καλούς δεν έχουν τρόπους,

και -οι άξεστοι- αφανίζουνε
τους εκμεταλλευτές τους.
Γι αυτούς καμία ποίηση
δε θα 'χει αναπαίστους.

Ενώ για σας, τους ευγενείς,
που φέρεστε ανθρωπίνως
πολλά ποιήματα κρατεί
των ποιητών το σμήνος.

Και ξέρετε-ω θεοσεβείς
πολιτισμένοι φίλοι;
Στις βόμβες σας μη βάλετε
λέω, ξανά, φυτίλι,

μα ένα μαγνητόφωνο.
Κι όσοι από κει περνούνε
αντί για κρότους βάρβαρους
"μπαμ!" μια φωνή ν’ ακούνε!..


Καληνημέρα Ευρώπη συ
που ενώνεσαι ολοένα
μ’ ακόμα είναι τα κράτη σου
ανάμεσά τους ξένα.

Και τρώγονται ποιο πιότερο
θα κλέψει από τ' άλλο
και που –τυχαίως...-τρώει καλά
πάντα το πιο μεγάλο.


Καλήν ημέρα Κου Κου Ε
που στη Βουλή όταν μπήκες
πια όχι όπως ήξερες
αλλά όπως τα βρήκες.


Γεια σου Ελλάδα που όλοι σου
οι πολιτικοί «τα πιάνουν»
και βίλλες χτίζουν κι όμορφη
ζωή και πλούσια κάνουν.


Καλήν ημέρα ιερείς,
ληστές του λαού με γάντια
που ευθύνη έχετε τρανή
στης χώρας την κατάντια


και που αν τα ράσα βγάζατε
και παύατε το ψέμα
νέο και ολοζώντανο
θα ‘βαζε η χώρα αίμα.


Γεια σου Εκκλησά πόρνη γριά
και πολυστοματούσα
όπου αμπέλια εσύ τρυγάς
είτε φτωχά είτε πλούσ’α

και δυναμώνεις και πολύ
περσότερο ληστεύεις
και δεν σε νοιάζει σ’ οποιανής
δίχτυα κι αν πέφτεις χλεύης.

Γεια σου Εκκλησία βδέλυγμα!
Κοράκι του θανάτου!
Που είναι για σένα η ζωή
στέρνας χρυσός απάτου.

Κι όλο ρουφάς κι όλο μασάς
και όλο και χοντραίνεις
κι άμετρα ας έχεις θύματα
και πάλι δε χορταίνεις.



Γεια σου Εκκλησά που του θεού
τις σάρκες συ ξεσχίζεις
και τον Παράδεισο πουλάς
και Κόλαση κερδίζεις.

Γεια σου Εκκλησία ύαινα
που όχι των ζωντανώνε
μα και νεκρούς σα βρίσκεις, τρως
τις σάρκες και κεινώνε.

Γεια σου Εκκλησά που όπου δεις
πόνο και δυστυχία
πουλάς νεράκι καθαρό
για μια περιουσία.

Γεια σου Εκκλησά, Μοίρα κακή
του άμοιρου τ' ανθρώπου-
ανθρώπου γέρου ή μικρού-
ανθρώπου όποιου τόπου,

που αν υπήρχε διάβολος
θα 'σασταν συνεταίροι
αρκεί και μες στην Κόλαση
να 'ταν να βάλεις χέρι.




Γεια σου Αβραμόπουλε και συ
της Αρκαδίας τζιμάνι
που δέκα η αγυρτεία σου
κι η αλήθεια σου μια κάνει.

Οι χίτες σε ψηφίσανε
κι οι ταγματασφαλίτες
της Τρίπολης, που μέσα της
κρυφτήκαν -οι αλήτες-

όταν του Εμφύλιου κόπασε
η λαύρα και η πύρα΄
γι αυτό και μυρωμένος συ
με τέτοια είσαι μύρα.

Γεια σου επισκόπου η θωριά
κι η μυλωνά καρδία:
δούλευε-δούλε-δούλευε
το λαό μας με μανία.

Στη γη επάνω βρέθηκες,
κάτι να κάνεις πρέπει.
Και κάνεις: τη γεμάτη σου
ταϊζεις ακόμα τσέπη.


Γεια σας και πάλι ω! υπουργοί
της Εθνικής Αμύνης
που ούτε σας τα τρισέγγονα
δε θα χαθούν εκ πείνης

αφού απ’ όσα γι αγορές
στους ευρωπαίους σκάζετε
δύο φορές περσότερα
στη μέσα τσέπη βάζετε.


Καλήν ημέρα πρόεδρε
και σένα της Βουλής μας
του Καταγώγιου αυτού ληστών
και διαφθοράς και μίζας.

Κάπελας είσαι άριστος:
σ’ ένα μπουρδέλο πρέπει
μία τσατσά καθώς εσύ
που όλα να τα βλέπει

και όλα με την πορνική
αύρα της να τα ντύνει
ώστε απ’ αυτόν τον τζερτζελέ
μα κονομάει και κείνη.


Καλήν ημέρα και χρηστοί,
θείοι βιομήχανοί μας
που το δαιμόνιο σ’κώνετε
στα ύψη της φυλής μας


και όταν κάτι πάει στραβά
κι έχετε γκίνιες, τότε
τους αστακούς αφήνετε
κι εργαζομένους τρώτε.


Όμως πολλά τα έγραψα
κι ειν’ ώρα να τελειώνω
ώστε να γράψω κάτι τι
και για τον νέο χρόνο.

Λοιπόν καλά Χριστούγεννα
εύχομαι σ’ όλους τώρα.
Του χρόνου πάλι-ως τότε αν
υπάρχει ετούτ’ η χώρα.

Κι εδώ που τραγουδήσαμε
η πέτρα έχει ραϊσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
γρήγορα θα λακίσει.


Μα να ειπώ πριν κλείσω πως
ο εύελπις καλά είπε
που «μπούρδα» χαρακτήρισε
το άθλιο Πολυτεχνείο.

Λίγοι τυχάρπαστοι εκεί
που βρήκαν ευκαιρία
από το ΠΑΚ ορμηνευτοί
να μπουν κι εκείνοι μέσα
κι όταν η χούντα θα ’πεφτε
-που θα ’πεφτ’ ούτως κι άλλως-
της εξουσίας ν’ αρπάξουνε
τα ποθητά ηνία,

να κυβερνήσουνε, και να!
τη χώρα να ρημάξουν
να κλέψουν, να σκοτώσουνε
κι εδώ να τήνε φτάσουν

που είναι σήμερα: φτωχή,
στο έλεος του Χάους.
(Κι αυτοί να τρέχουν  γι αρχηγοί…
Αστείοι μίκυ μάους…) 









ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
2011

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
η τσίπα μπήκε στη γωνιά
κι όλα πηγαίνουν πρίμα
σαν πέτρα πα’ στο κύμα.

Γιατί αφού κόπηκε ο μιστός
τι να σου κάνει κι ο Χριστός -
είτε έρθει είτε την κάνει
η Ελλάδα δεν τη βγάνει.

Καλή χρονιά πρωθυπουργέ
του παπατζή Γέρου εγγονέ
που το παπατζηλίκι
στ’ άφησε με διαθήκη.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Γιωργάκη, γλώσσας συ φονιά
που αν είχε νου και γνώση
θα σ’ είχε αυτή σκοτώσει.

Γεια σου και σένα Σαμαρά
το φασισμό που με χαρά
έφερες στην Ελλάδα
και τον σκορπάς αράδα.


Καρατζαφέρη –δυστυχώς
είναι ο ο ΛΑΌΣ ναζιστικός,
του Χίτλερ συ παιδάκι-
μ’ άφησε και μουστάκι…

Και συ το Λαό μη τον ακούς
Βουλή, και τρώγε άνευ αιδούς
και «κλέφτες!» ας φωνάζει-
περί άλλα αυτός τυρβάζει:

μπάλα μονάχα θέλει αυτός
και άλλο τίποτα ευτυχώς-
σε ζώα κουμάντο κάνεις
καημό λοιπόν μη βάνεις.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
πουλάκια πάνω στα κλωνιά!
Ψηλά όπου πετάτε
ας ήταν να μας πάρτε,

μιας και για μας κάτω εδώ
αλλιώς δεν έχει άνοδο
αφού πλην άνω-κάτω
είμαστε κι όλο κάτω…

Αρχιμηνιά λαών ταγοί
που καταφάγατε και γη
και ουρανό και άστρα
αρνάκι σαν σε γάστρα.


Αρχιχρονιά και σύμπαν συ
όπου χωρίς σταλιά κρασί
μεθάς κι όλο γυρίζεις
και μόνο εμάς ζαλίζεις.

Θεέ καλή χρονιά και σε
που με μια κίνηση αρασέ
τα βάρη, άλλων σηκώνεις
κι άλλους τους χαντακώνεις.

Και συ καλέ και καρδιακέ
φίλε πιστέ, μοναδικέ
έλα, και, όλη, Χάρε,
την ανθρωπότη πάρε.


ΠΕΤΑΛΩΤΉΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΝ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΕΙ

Μπούλης κουτός και χοντρουλός
με νάζι κι όλο πίκα
είπες: «Θα έβγω από μπρος-
από εκεί που μπήκα.»

Η Φύση όμως τα μετρά
όλα με μέτρο ίσο
και, όπως όλα τα σκατά,
βγήκες κι εσύ από πίσω.
ΟΙ ΆΓΓΕΛΟΙ

Οι άγγελοι τ’ αόρατα θωρούνε.
Εκεί όπου αγνοί κι άϋλοι ζούνε
δεν έχει έχθρα, αγάπη ή φιλία.
Μια έλλειψη η ζωή τους είναι όλη
έτσι που ό,τι θέλουν να έχουνε
αυτοστιγμεί και παρακλήσεις δίχως.

Από μέσα μας αδιάφορα περνούνε
κι ότι κι εμείς υπάρχουμε αγνοούνε.
Μέσα σ’ αιώνιο ένα φως υπάρχουν
που ανία διόλου δεν τους προκαλεί
και τόξα έχουν, που στις μικρές χορδές τους
ονόματα δίνουν μικροσκοπικά: Ελφ,
Γκ, Εντ, Στρι, Λ, Φ, Κτ, Ζν.
Και αυτές οι σύντροφοί τους είναι.

Κάποιες φορές η φαντασία τους
όντα που μοιάζουν σαν κι εμάς τους φέρνει
και λένε διηγώντας τα αναμεταξύ τους
«από πού να ’ρχονται τέτοια οράματα;..»

Οι άγγελοι είναι αθάνατοι
και με μια κίνηση μπορούν
κάθε τι θνητό να σκοτώσουν.



ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΔΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
2011

Αφού εγώ πρώτα λίγο το μυρίσω
στον Πάγκαλο θα στείλω εν’ αρνί
να τον ακούω πριν λιμοκτονήσω
να λέει πως το φάγαμε μαζί.

Ένα ωραίο «ΠΡΈΠΕΙ»κεντημένο
θα στείλω στον Παπούλια μας να πάει
να το κρατεί ως πανό ξεδιπλωμένο
και χρεία πια να μην έχει να μιλάει.

Στη Ντόρα, της Νινί Ζαχά το δίσκο
θα δώσω, που να της ταιριάζει βρίσκω:
«Να ζεις δίχως σύντροφο μόνη
στο άδειο μικρό σου σαλόνι…»

Στον Παπανδρέου ένα λεξικάκι
ελληνικά να μάθαινε λιγάκι
ώστε για κάτι να περφανευόμαστε
όταν σωστά θα πει: «παραδινόμαστε!»

Και μη ξεχνώντας τον πιστό μου φίλο
και χρόνια ευχόμενος πολλά να ζήσει
άσπρο ένα-στην Αλέκα- αυγό θα στείλω
μιας κι όταν πάει εκεί θα κοκκινίσει.

Εσταυρωμένο παίρνει ο Σαμαράς
να κάνει ολημέρα το σταυρό του
μη κι εκλογές δει έστω στ’ όνειρό του
και βγει πρωθυπουργός ο φουκαράς…


Μια σούβλα δίνω στον Καρατζαφέρη
μακριά από Κρήτη ως Μακεδονία
τους μετανάστες για να καταφέρει
να τους σουβλίσει όλους με τη μία.

Αυτόματον ο Παπαθανασίου
θα έχει έναν ωραίο συνταξιοκόπτη
συντάξεις για να κόβει Δημοσίου
κούραση δίχως απ’ αυτό να νοιώθει.

Ως για την υπουργό μας της Παιδείας,
που νίκη απ’ τα Λύκεια πήρε πύρρεια
θα στείλω ένα λουκέτο ασφαλείας
για τα που πια θα κλείσουν φροντιστήρια…

Στον Άκη ένα κουλούρι θα δωρίσω
κάνοντας ένα τεστ: αν θα το φάει
ότι δεν έκλεψε θ’ αποφασίσω,
αφού -ως καθ’ έλληνας- κι αυτός πεινάει.

Για τη Βουλή ένα λαμπρό φυτίλι
με τι-εν-τι στην άλλη του την άκρη
στον Άδη σούμπιτη για να τη στείλει
χωρίς γι αυτήν να στάξει ένα δάκρυ.

Στον Όλι Ρεν δωράκι μία βίτσα
που απ’ του Μαξίμου ως το Νιου Γιορκ να φτάνει
την Παπανδρέου να δέρνει τη Γιωργίτσα
στο μάθημά της λάθος όταν κάνει.

Σε κάθε βουλευτή δώρο θα κάνω
αόρατος να είναι όπου πάει
και πλέον αυγά στα μούτρα του επάνω
κανείς να μην μπορεί να του πετάει.

Στον Αβραμόπουλο αποκρουστήρα
αυγών και γιαουρτιού έναν του πήρα:
τα ρούχα του λερά για να ιδεί
τι το χειρότερο για έναν δανδή;..

Για τον Κωστάκη κρυσταλλένια γυάλα
το παρελθόν εντός της να κοιτάει-
και όσα εκείνος θεωρεί μεγάλα-
μιας και το μέλλον πια γι αυτόνε πάει.

Στους πολίτες της Ελλάδας θα χαρίσω
χάπια ύπνου ώστε πλήρως ν’ ασφαλίσω
πως για πάντα όπως τώρα θα κοιμούνται
του χαμού τους τα λιοντάρια κι ας βρυχιούνται.

Στους τιμίους βουλευτές μας θα μοιράσω
ευρώ χίλια που στην Τράπεζα έχω βάλει-
μα για δες, μετά, όταν πάλι τα μετρήσω
…τα καημένα… θα τα έβρω χίλια πάλι…

Και τη σπάλα του αρνιού
στον μπεμπέ Πεταλωτή θα τη νε δώσω
να μη λέει κουτουρού
όσα ψέματα μας λέει κάθε τόσο.

Κι ό,τι άλλο ωραίο δώρο σκαρφιστώ
στέλνοντάς το θα το γράφω κι εδώ μέσα
για να βλέπετε πως είμαι όλος μπέσα
και διαφάνεια διέπει ό,τι κάνω εγώ…



ΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ

Χρόνια πολλά Γιωργάκη μου
και να τα κατοστήσεις
και ας μην ξέρεις να μιλάς
ούτε να κυβερνήσεις.

Χρόνια πολλά Γεώργιε
και κάτω μη το βάζεις-
αν άλλο κάτι δεν μπορείς,
μπορείς να εορτάζεις!

Και μη μου σεκλετίζεσαι
που έχεις βγει χαζούλης
(Πρόεδρος εξάλλου ταιριαστός
της Ελληνίδος Βουλής):

Εσύ ’σαι γόνος κραταιάς
κυβερνοοικογενείας.
Για τα τερτίπια διόλου εσύ
δε φταις, της βιολογίας.

Εκείνη το αποφάσισε
και το ’χει καμωμένα
να ’χει ο Λευτέρης τον Κλικλή
και ο Αντρέας εσένα…


ΠΙΤΕΣ

Είμαι τριγυρισμένος από πίτες που δεν τρώω:
Η πίτα των εκδρομών-Ούτε ψίχουλο.
Η πίτα της οικονομικής επάρκειας-Τίποτα.
Η πίτα των γυναικών- Ουδέν.
Η πίτα των ιδιοκτητών- Νιετ.
Η πίτα της αποδοχής κάτι δικού μου- Μηδέν.
Η πίτα της παρέας- Ούτε μερμήγκι
Η πίτα της αγάπης-Σταγόνα.
Η πίτα της οικειότητας- Σα να μην υπάρχει για μένα.
Η πίτα της δόξας- Αρνητικό.
Η πίτα της κοινωνίας με άλλους ανθρώπους- Μόνος.
Η πίτα …προσθέστε ότι καλό άλλο φανταστείτε-
Ουτ΄ ένα μικρό κομμάτι για δοκιμή.

Κι ύστερ’ απ’ ολ’ αυτά, δεν έχω δίκιο-πέστε μου-
να ρωτιέμαι: ζω;







Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΡΕΛΑΥΝΕΙ
ΣΤΙΣ 25 ΜΑΡΤΗ 2012
(με κάγκελα και δίχως λαό)

Πού να πάω; Πού να γείρω;
Πώς να παρελάσω εγώ
που κοιτώντας ένα γύρω
όλο εμπόδια θα βρω;

Όπου πάω τα βήματά μου
κάγκελα στ’ αριστερά,
χωροφύλακες μπροστά μου
και σκοινιά στα δεξιά.

Έτσι πώς να περπατάω
σταθερά πώς να πατώ
που όλο «μη» κι «όχι» μετράω
όπου η δόλια κι αν βρεθώ;

Πώς παράστημα να δείξω
και λεβέντικο κορμί;
πώς το μέλλον ν’ ατενίσω;
πώς να πάω σ’ αυτό μ’ ορμή;

Και κοντά μου οι κυβερνήτες
που σ’ αυτό με φέραν χάλι
να κορδώνονται –οι αλήτες-
λες γι αυτό πως φταίνε άλλοι…

Αχ! Στρατιώτες! Νέοι! Παιδιά μου!
Τους επίσημους σκορπίστε
μακριά σας! Μακριά μου!
Για να ζήσω! Για να ζήστε!

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

(Μήτρος και Γιάννος βρίσκονται και τα δικά τους λένε
και οι ξυπνοί γελούν μ’ αυτούς και οι ανόητοι κλαίνε)


-Γιάννο μου ποιος μας έφερε στο χάλι μας αυτό;
-Φίλε μου Μήτρο μη μου πεις-δε σου ειν’ αυτό γνωστό;
-Μου είναι Γιάννο μου αλλά σίγουρος θέλω να ’μαι
πως είμαι όσο έξυπνος και συ-πως δεν κοιμάμαι.
-Πολλά γυρεύεις Μήτρο μου, αλλά θα σου ειπώ.
οι βουλευτές κι οι υπουργοί μας έφεραν εδώ.
-Αυτό κι εγώ Γιαννάκο μου πάντα είχα κατά νουν
μιας και αυτοί τα νήματα της χώρας μας κινούν.
Και δε μου λες Γιαννάκο μου, αυτοί που μας χαντάκωσαν
και χέρι μέτρα τρία μακρύ στις τσέπες μας που άπλωσαν
μπορούν αυτοί Γιαννάκο μου, οι ίδιοι, να μας σώσουν;
Απ’ τη φωτιά που άναψανε
και μέσα μας πετάξανε
είναι ποτέ τους μπορετό αυτοί να μας γλιτώσουν;
- Όχι βρε Μήτρο κουτεντέ, πώς τέτοιο κάτι εσκέφτηκες;
Εσύ ο τόσο έξυπνος πώς τόσο εμπαρδεύτηκες;

-Γιαννάκο μου δεν ξέρω αλλά, νομίζω με δουλεύεις.
Γιατί ενώ σα θα με δεις όλο με κοροϊδεύεις
και βλάκας και ηλίθιος πως είμαι μου φωνάζεις,
τώρα σκαλιά τουλάχιστον τέσσερα μ’ ανεβάζεις
έξυπνον με βαφτίζεις.
κι ελπίδες με γεμίζεις
πως απ’ το πλήθος των χαζών μπορεί να ξεστρατίσω
και εξυπνάδας κότινον κάποτε να κερδίσω.
-Μήτρο μου που έχεις μια καρδιά μεγάλη και χρυσή,
Κι αν είσαι βλαξ κι ηλίθιος διόλου δε φταις εσύ.
Η Φύση έτσι σ’ έφτιαξε γιατί έτσι έχει θελήσει-
και λόγο ποιος θα ζήταγε ποτέ από τη Φύση;-
Αλλά κι αν βλήτο ελάχαινε να ήσουνα ρε Μήτρο ,
το βλήτο θα ’τανε το πιο αγαπητό μου φύτρο.
Γιατί στον κόσμο μέσα αυτό γνωστόν είναι προδήλως
πως είσαι ο καλλίτερος ποτέ που είχα φίλος.
-Γιαννάκο μου απ’ της ψυχής σ’ ευχαριστώ τα βάθη
πόσο πολύ με αγαπάς που σήμερα έχω μάθει.
Αλλά και πάλι σε ρωτώ Γιαννάκο να μου πεις
καλό αν πρέπει απ’ αυτούς να καρτερεί κανείς.
-Και πάλι εγώ σου απαντώ αγαπητέ Μητρούση
-κι αυτό το ξέρουν κι οι φτωχοί, το ξέρουν και οι πλούσιοι-
πως δεν μπορούνε τίποτε καλό αυτοί να κάνουν
εκτός από ένα μοναχά: όλοι τους να πεθάνουν.
-Γιαννάκο μου εξάπτεσαι κι άπρεπα λόγια λες.
Ακόμα κι αν μας έριξαν σε δυστυχίες πολλές
όχι και να πεθάνουνε. Μονάχα ο Θεός
τη ζήση και το θάνατο ορίζει καθενός.

-Καλά ρε Μήτρο, ας ζήσουνε. Μα λέγε παραπέρα
τι άλλο θα ‘θελες, γιατί φεύγει σε λίγο η μέρα.
-Να Γιάννο μου, αφού αυτοί κακό μπορούνε μόνο
υποψηφιότητα γιατί βάζουν κι αυτό το χρόνο;
-Για να μας κάνουνε κακό και να μας ξεψιλίσουν
με τα λεφτά μας μιαρές στέρνες για να γεμίσουν.
-Μπράβο! Κι εμείς Γιαννάκο μου γιατί να τους ψηφίσουμε;
-Γιατί ζητάμε πιο φτωχοί και δυστυχείς να ζήσουμε.
-Μαζοχιστές Γιαννάκο μου πως είμαστε θαρρείς;
-Όχι νομίζω: είμαστε! Μη Μήτρο μου απορείς.
Αλλιώς θα τους ψηφίζαμε
ή θα τους τουφεκίζαμε;
-Γιάννο μου παραφέρεσαι με δίκιο ή χωρίς.
Δεν είμαστε και άγριοι. Καλλίτερα ας πούμε
ευχής πως έργο θα ’τανε να μη πάλι εκλεγούνε.
-Και ποιοι θα βγαίναν Μήτρακα πάλι αφού αυτοί
οι ίδιοι ειν’ υποψήφιοι και τη φορά αυτή;
-Κανείς αν δεν τους ψήφιζε πάλι θα βγαίναν Γιάννο;
-Πατώντας θα εβγαίνανε στην ψήφο τους επάνω.
-Τι θα ’πρεπε Γιαννάκο μου να είχε γίνει λες;
-Να τους σκοτώναμε… μα συ ακούοντας τέτοια κλαις!
-Πάλι λοιπόν θα έχουμε τους ίδιους υπουργούς-
τους ίδιους διαπραγματευτές με τους τροϊκανούς;
-Πάλι και πάλι ώσπου εσύ να τους λυπάσαι πάψεις
και πριν σε θάψουνε αυτοί προλάβεις να τους θάψεις.
(Κι έφυγε ο Μήτρος σκεπτοκός απ’ το τσαρδί του Γιάννη
Σίγουρος πως ο φίλος του το είχε καρακάνει)



ΧIΤΛΕΡ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖEΛΟΣ ΒIΟΙ ΠΑΝAΘΛΙΟΙ
(όταν ο Βενιζέλος …ζήτησε συγνώμη…)

Εγώ αυτόν τον Χίτλερ κουτόν τον θεωρώ
που σοβαρά επήρε τα εγκλήματα σωρό
κι ο ίδιος που είχε κάνει κι όλοι του οι στρατηγοί-
τόσα που αίμα όλη εβάφτηκε η γη.

Αν ζούσε ανάμεσό μας, όσων κι αν ήτο ετών,
μια μέρα που ενώπιον θα ομίλει ηγετών,
τρανό ένα συγνώμη θα έλεγε ευθαρσώς
κι ευθύς θα εγινόταν ως άζαξ καθαρός.

Πού είσαι καημένε Χίτλερ-πού είσαι να σωθείς-
πού είσαι του Βενιζέλου να γίνεις μαθητής
που ενώ την κοινωνία χάμου τήνε πατάει
δίχως ντροπή καμία, συγνώμη της ζητάει…

ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ

Η Φιτς μας αναβάθμισε.
Χαρά ο Βενιζέλος!
που η πολιτική του-
όλη καταδική του-
αίσιο είχε τέλος!..

Και είπε ο Γιωργάκης μας:
Θα είχε αναβαθμίσει
τη χώρα μας κανένας
αν δεν την είχε ο Ένας-
ΕΓΏ!-υποβαθμίσει;
ΣΥΓΚΥΒEΡΝΗΣΗ...
(μετεκλογική…)

Συγκυβέρνηση λοιπόν!
Δύο σ’ ένα! Λογικόν,
ο σκοπός αφού κοινός:
να λεηλατηθεί ο λαός.

Συγκυβέρνηση: οι πολίτες
την κυβέρνηση όταν βρίζουν
υπουργό να μη διαλέγουν-
να μη κόμμα ξεχωρίζουν.

Συγκυβέρνηση: να βλάφτουν
την Ελλάδα και οι δυο-
και οι δυο μαζί το κράτος
να το κάνουν ρημαδιό.

Να μη ρίχνουν μεταξύ τους
ένας τ’ άλλου φταίξιμο
και κοινό να είναι κι ίδιο
το λαμογιοκλέψιμο.

Και σε τσέπη ίδια να μπαίνουν
πλέον όλα τα κλεμμένα
και σωστά να τα μοιράζουν
τσακωμό δίχως κανένα.

Να ’ταν κι ο Καρατζαφέρης
και να κάνανε τριάδα,
τρεις θα ήταν οι φασίστες
που ρημάζουν την Ελλάδα.

Ο,ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΓΙΝΕ
(για μένα τίποτα δεν άλλαξε)

Το γιατί ζούσα πάντοτε
σα να ’μουνα σε Κρίση
τώρα το βλέπω που η Ελλάς
έτσι έχει καταντήσει:

Πάντοτε καταλάβαινα
κι ένοιωθα κατά βάθος
πως το πολύ το ξάνοιγμα
ήτανε κάπως λάθος.

Γιατί κανείς στον κόσμο αυτό
δωρεάν κάτι δε δίνει
κι ότι όσα μας εδόθηκαν
η λήθη δεν τα σβήνει,

κι ότι αυτός που τα ’δωσε
τριπλά θα τα ζητήσει
όταν θελήσει-όποτε
αυτός αποφασίσει.

Έτσι κι η Ευρώπη ζήτησε
τριπλά όσα μας έδινε
που αλόγιστα ο έλληνας
έτρωγε… γλένταγε… έπινε…

Και αν με δίκη σκέπτομαι
τώρα θα διεκδικήσω
τα όσα δεν εχάρηκα,
…μα δε θα την κερδίσω…

Ο ΧΑΤΗΔΑΚΗΣ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Α! Τι καλή απόφαση ο Χατζηδάκης πήρε
και πώς μ’ αυτήν, τη δυστυχιά της χώρας όλης ήρε!
Ω! πώς πια όλοι ευτυχείς θα ’μαστε στην Ελλάδα,
που μία κάνει η συννεφιά και δέκα η λιακάδα!..

Ω! Τι μεγάλες αλλαγές στη χώρα που θα γίνουν
τώρα που τ’ αυτοκίνητα οι έλληνες αφήνουν
και ποδηλάτου εφεξής τιμόνι θα κρατούνε-
ήγουν τουτέστιν δηλαδή που θα ποδηλατούνε.!..

Γιατί σαφώς εδήλωσε ο ρέκτης υπουργός μας
πως πλέον να! θα πληρωθεί ο πόθος ο κρυφός μας:
πως η κυβέρνηση εκτός απ’ τους γνωστούς τους δρόμους
θα φκιάσει –το αποφάσισε- και ποδηλατοδρόμους.

Κι αυτό ας γίνει μάθημα σε κάθε αμφισβητία:
η εμβέλεια θα είναι πια της χώρας τεραστία
σε αλκή, σε δόξα, σε ηθική και σε πολιτισμό-
σε όλων τέλος των υγιών πραγμάτων τον εσμό.

Αισίως λοιπόν τα τέσσερα θα γίνουν τώρα δύο
και των τρικύκλων χάνεται το ντούρο ως τώρα τρίο
(κι αν ο Κωστάκης βουληθεί να φάει κανα Λαμπράκη
δε θα χρειάζεται παρά ένα ποδηλατάκι).

Ο έλλην δε θα χρειάζεται πλέον για να τρακάρει
παρά ένα ποδήλατο στην αγορά να πάρει.
και θα συναγωνίζονται οι νέοι μας οι μόρτες
όχι με μηχανών αλλά με ποδηλάτων κόντρες.
Και ο μικρός Γιωργάκης μας πολύ θα καμαρώνει
που από καιρό πολύν κρατεί ποδήλατου τιμόνι
και σαν ο πρώτος μας σ’ αυτά διδάξας θα επαίρεται
και κάτι θα ’χει έτσι κι αυτός ο δύστυχος να χαίρεται.

Μόνο θα πρέπει ο καψερός μαθήματα να πάρει
σ’ έν’ απ’ τα τόσα τα σχολεία που η χώρα θα φουλάρει
ώστε στα κόλπα να μυηθεί όλα του ποδηλάτου
μη κι αστοχία του καμμιά τον ρίξει πάλι κάτου.

Και τη φορά σπάσει αυτή όχι κανένα χέρι
μα πάθει κάποιο κάταγμα στου κεφαλιού τα μέρη
και ότι άδειο είναι αυτό, μάθει η Ελλάδα όλη,
του μισθωτού καθώς Ρωμιού είναι το πορτοφόλι.

Α! Τα καλά ειν’ αμέτρητα στον τόπο που θα ’ρθούνε
σε σέλλα όταν ποδήλατου οι πολίτες ανεβούνε.
κι όταν κινούν τα πόδια τους σε κύκλους στον αέρα
χωρίς τις σόλες τους ως πριν να φθείρουν κάθε μέρα.

Τότε αυτοκίνητου ακριβού δε θα ’χουμε τη χρεία
και ζέστα θα παράγουμε στης χειμωνιάς τα κρύα-
μόνο με το ποδήλατο-τις ρόδες του γυρνώντας-
ενέργεια θα παράγουμε, ως οικολόγοι ζώντας.

Και ίσως απ’ τη φούργια μας που θα ’χουμε την τόση
το ιερό της ράτσας μας φιλότιμο φουντώσει
και τότε –όλα γίνονται…- η Ελλάς φύγει απ’ τον πάτον
και βιοτεχνία ίσως κι αυτή να φτιάξει ποδηλάτων!
Τότε οι κλέφτες –οι υπουργοί κι οι βουλευτές μας λέω-
λιγότερα θα κλέβουνε, ποδήλατου ελέω,
γιατί πού θα τα βάζουνε σπίτι για να τα πάνε;-
στη σκάρα τόσα χρήματα πολλά δεν τα χωράνε.

Καλά το λέγαν μερικοί μεγάλοι εθνικόφρονες
ο Θεός πως την Ελλάδα μας δε θα την εγκατέλειπε.
Και όσοι λεν δε θεωρώ πολύ πως είναι σώφρονες:
«όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε».

Ποδήλατο! Ποδήλατο! Σωτήρα της Ελλάδος!
Με τα στραβά μας θα πλησθεί των σκουπιδιών ο κάδος
κι όλα τα νέα κι ωραία μας τώρα θα ζωντανέψουμε!
Τεταρτοκοσμικότητα! Στον κάδο εσέ θα πέψουμε!

Η Υγεία κτήμα θα γινεί του κάθενός πολίτη,
όλοι κι από ’να δεύτερο θα ’χουμε τώρα σπίτι,
οι τούρκοι ευθύς θα πάψουνε το Αιγαίο να ζητάνε
και οι φτωχοί να εκλιπαρούν δυο ευρώ κάτι να φάνε.

Γραμματισμένοι οι νέοι μας θ’ αφήνουν τα θρανία
και των πλουσίων για κλοπή θα κορεστεί η μανία.
Τα δομημένα ομόλογα θ’ αποξεδομηθούνε
και τα που εγίναν σκάνδαλα θα ξεσκανταλωθούνε.

Οι Τούρκοι θα μας δώσουνε πίσω τη Βόρεια Κύπρο,
το γάλα θα ’χει λιανική δέκα λεπτά το λίτρο,
οι Σκοπιανοί θα πάψουνε λοξά να μας κυττάνε
και Ήπειρο οι Αλβανοί κι Άρτα δε θα ζητάνε.

Ω! Κώστα Χατζηδάκη μας! Θερμά σ’ ευχαριστούμε
που από τούδε και στο εξής πανευτυχείς θα ζούμε!
Κι αν κάποιοι, και ύστερ’ απ’ ΑΥΤΟ, αρχίσουν πάλι γκρίνια,
δε χάνεις-ξανασκέψου το: υπάρχουν και πατίνια.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

ΛΑΟΣ ΔΙΚΑΖΩΝ
Πρόσωπα: Λαός, κατηγορούμενοι (Μητσοτάκης, Σημίτης, Παπανδρέου, Καραμανλής, Ντόρα, Κυριάκος)

Λαός
Κύριε Επίτιμε ποτέ, κλέψατε στη ζωή σας;
Μητσοτάκης
Ποτέ μου κύριε δικαστά-εγώ μόνο τα πήρα.
Λαός
Αθώος. Σεις, εκλέψατε ποτέ κύριε Σημίτη;
Σημίτης
Εγώ; Ποτέ αγαπητέ-τα έχω πιάσει μόνο.
Λαός
Αθώος. Μήπως κλέψατε κύριε Καραμανλή μου;
Καραμανλής
Εγώ; Ο τόσον ηθικός και στέρεας Παιδείας;
Λαός
Αθώος. Και παρακαλώ-να λείπουνε τα γέλια!..
Και σεις; Μήπως εκλέψατε κυρία Ντόρα ίσως;
Ντόρα
Εγώ μονάχα εψώνιζα χωρίς λεφτά στη Ζήμενς.
Λαός
Αθώα. Και σεις αγαπητέ κύριε Παπανδρέου;
Παπανδρέου
Δεν ξέρω… Αλλά καλού κακού ρωτήστε τη μαμά μου.
Λαός
…Αθώος… Για έλα δω κι εσύ ρε νιάνιαρο Κυριάκο-
Πες μου έκλεψες; Κι αν ναι, νωρίς δε βγήκες στο κουρμπέτι;
Κυριάκος
Εγώ να σ’ έκλεβα Λαέ; Πώς κάτι τέτοιο σου ‘ρθε;
Ποτέ! Μον’ ό,τι αγόραζα ξέχναγα να πληρώνω.
Λαός
Όλοι αθώοι. Πηγαίνετε.
(Βγαίνουν όλοι γελώντας. Μόνος)
Ορίστε: όλοι αθώοι!
Αχ! Οι συκοφαντίες σας παλιοεφημερίδες!
Το Δίκιο αν δε σκεφτόμουνα μόνος μου ν’ αποδώσω,
η αμφιβολία θα μ’ έτρωγε ποιος ξέρει πόσο ακόμα…
Και να! Κανείς δεν έκλεψε! Μου το ’πανε οι ίδιοι!
Αυτοί αν δεν ξέρουν τότε ποιος; Αγνοί πολιτικοί μου!...
Και τώρα ήσυχος πολύ από χαζές ιδέες
τραβώ στην κάλπη όλο χαρά να τους ξαναψηφίσω!




















ΛΑΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ

Η Κίνα πάει για κοσμοκράτειρα.
Η Ελλάδα ούτε την Ελλάδα ορίζει.

Το Ισραήλ ειν’ η παγκόσμια Τράπεζα.
Η Ελλάδα ειν’ ο παγκόσμιος ψωμοζήτης.

Το Ιράν το τρέμουνε σ΄Ανατολή και Δύση
Η Ελλάδα τρέμει έτοιμη να σβήσει.

Η Αίγυπτος σεβάσμια είναι σ’ όλους.
Η Ελλάδα από κανέναν σεβαστή.

Δυναμικό το Ιράκ και τιμημένο.
Η Ελλάδα αδύναμη κι ατιμασμένη.

Όμως για τους κρετίνους της Ελλάδας
η Ελλάδα είναι χιλιοδοξασμένη
στου κόσμου όλου τα καλά είναι πρώτη
και όλοι τη ζηλεύουν στην υφήλιο…










Ο ΧΑΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Είδα πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου
προς το χαμό τους να τραβούν΄
αδύναμους κι αβόηθητους καθέναν
στην άβυσσό τους να ορμούν.

Είχαν αρχίσει ν΄ακουγόνται κιόλας
Τα βογγητά τους κι οι οιμωγές-
πρόλογος του ακραίου αφανισμού τους
μες στου Απείρου τις σκιές.

Μα πρώτη μου φορά βλέπω πατρίδα
να τρέχει προς το Χαλασμό.
Άψυχη κι άζωη και σπαρταρώντας
σαν αχνιστοαίματο σφαχτό.

Σταυρό γι αυτήν να κάνω δε φελάει
ούτε κι ευχή καμιά να πω
μόνο την πείρα μου πλουταίνω
που έτυχε κι αυτό να δω.
                                 -----







ΠΑΤΡΙΔΑ

Πατρίδα είναι της γης ο τόπος όπου
Η ζωωσύνη υφαίνεται του ανθρώπου.
Όπου χαρτί ένα δείχνοντας στους γύρω
Στη γλώσσα και στη ζωή τους έχει κλήρο.
Και πια μπορεί με λόγια να πλανεύει
Και ζωή και χρήμα και χαρά να κλέβει.

Πατρίδα είναι η γης όπου μπορούνε
Πολιτικοί οι αλήτες να χριστούνε.
Πατρίδα είναι η γης όπου εντός της
Πλουταίνει κάθε αχρείος καταδότης
(ενώ σε ξένο τόπο πώς να δράσεις-
Ντόπιοι άλλοι εκεί κρατούν τις καταστάσεις).

Και πράγμα αθάνατο ειν’ η πατρίδα.
Μονάχα οι πολίτες της πεθαίνουν.
Εκείνη για χιλιάδες χρόνια μένει
Είτε με δόξα, είτε ατιμασμένη.
Κι όταν γι αυτήν μας βασανίζει ο νόστος
Είναι που εκεί αδικούμε δίχως κόστος.

     




 ΒΟΔΙΩΝ ΚΟΠΑΔΙ

Ελληνικέ λαέ, βοδιών κοπάδι
που πας καθώς τυφλοί πάνε στον Άδη
ελληνικέ λαέ τυραγνισμένε
λαέ στην ίδια σου τη χώρα ξένε!

Κοπάδι δουλικά υποταγμένο
που μες στη φτώχεια σ' έχουν βουτηγμένο
πότε τα δυο σου μάτια θα σηκώσεις
να δεις, να καταλάβεις και να νιώσεις;

Σα σε κεντρίζουνε με τη βουκέντρα
δακρύζουν λούλουδα, πουλιά και δέντρα.
όμως ηδονικά συ μουγκανίζεις
και τον αυχένα πιότερο λυγίζεις.

Τις γραβάτες τους βλέπεις; αν τις σφίξεις
με τη δύναμη που 'χεις θα τους πνίξεις.
Τις ζωστήρες τους βλέπεις: αν θελήσεις
δυο κομμάτια μπορείς να τους χωρίσεις.

Μ' αντίς δάχτυλα οπλές έχεις στο πόδι-
δεν εισ' άνθρωπος έλληνα, είσαι βόδι
κι αν την έγκυα κοιλιά σου τήνε σκίσουν
σαν και σένα βοδάκια θ' αντικρύσουν.



ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ, ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΝΙΑ, ΑΠΟΡΗΣΕ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ!!!.....

Ο Μήτρος πάει πρωί πρωί στου φίλου του το σπίτι
με απ’ τη δροσιά κρυώνοντας να τρέχει του η μύτη
ξυπνάει το Γιάννο και μ’ οργή κι αδύναμη μανία,
για τον Πρόεδρό μας του μιλά που είναι στην Δανία.

-Εχτές τη νύχτα Γιάννο μου καθόλου δεν κοιμήθηκα
κι αυτή ‘ν’ η αιτία που πρωί πρωί σου κουβαλήθηκα-
θέλω Γιαννάκο φίλε μου κάτι να σε ρωτήσω
και μη χωρίς απάντηση με στείλεις Γιάννο πίσω.
Μα προ παντός Γιαννάκο μου το χέρι μη σηκώσεις
και στον χοντρό και μαλακό σβέρκο μου προσγειώσεις.
-Λέγε ρε Μήτρο. Σήμερα δε θα σε δείρω ολότελα.
Ίσως τ’ αφήσω γι αύριο ή για πολύ αργότερα.
-Σ’ ευχαριστώ Γιαννάκο μου που τόσο είσαι καλός
εκτός απ’ το που κι έξυπνος τυγχάνεις ασφαλώς.
Πες μου λοιπόν Γιαννάκο μου χωρίς χρονοτριβή
πού της Δημοκρατίας μας ο Πρόεδρος κατοικεί;
-Στο μέγαρό του Μήτρο μου όπως το λενε όλοι.
-Και σε ποια αυτό το μέγαρο Γιάννο μου είναι πόλη;
-Μα στην Αθήνα βέβαια. Κι αυτή στη γη επάνω.
-Την τρίτι-μπράβο-πρόλαβες ερώτησή μου Γιάννο.
Κι αφού λοιπόν πάνω στη γη ο Πρόεδρος εδρεύει
δεν ξέρει γιατί η έρημη Ελλάς δεν προοδεύει
κι ανάγκη έχει να ρωτά από τη Δανία πέρα
γιατί δεν παίρνουμε κι εμείς ενέργεια απ’ τον αέρα;
Στον Άρη ζει κι ως Αρειανός να ήταν απορεί
πίσω γιατί κι όχι εμπρός η Ελλάδα προχωρεί;
Δεν ξέρει για την άφθαρτη του έλληνα τεμπελιά;
Για την που αθεράπευτη τον δέρνει ανεμυαλιά;
Για τις κλοπές; Τα σκάνδαλα; Όλων τη διαφθορά;
Κι αν αιολικών τού χτύπησε πάρκων η διαφορά
που ’χει η Ελλάδα απ’ τη σωστή και πρόσβαρη Δανία,
μόνο γι αυτά τον Πρόεδρο τον τρώει η αγωνία;
Γιατί και γι άλλα ο σεβαστός Πρόεδρός μας δεν ερώτησε-
για την Παιδεία, τη Γεωργία, για Υγεία που αρρώστησε,
για την Αλιεία, για Τουρισμό, για την Οικονομία,
για θάψιμο Πολιτισμού, για τέρας Εκκλησία;
Καθένα τους από αυτά θαρρεί καλά βαδίζει,
ή την αιτία γι αυτωνών το χάλι το γνωρίζει,
και στον Πρόεδρό μας έμενε μονάχα η απορία
γιατί ανθούν τα αιολικά τα πάρκα στη Δανία;
Δεν ξέρει ότι η πατρίδα μας σε όλα ειν’ εσχάτη-
κάτι που όλοι ξέρουνε σ΄όλης της γης τα πλάτη
κι ότι η Δανία αντίθετα πρώτη μετράει σ’ όλα
κι όλο μηνύματα παντού σκορπάει φεγγοβόλα-
κι ότι είναι δημοκρατική, πολιτισμένη χώρα-
τα ξέρουν όλοι Γιάννο μου-τι να στα λέω τώρα-
ας πούμε τη μικρότερη πως έχει διαφθορά
και ότι  κλέφτης βουλευτής σ’ αυτήνε δε χωρά,

ή ότι η πιο κατάλληλη πόλη είναι η Κοπεγχάγη
κάποιος να ζήσει απά’ στη γη  μες στ’ αστικά τενάγη;
Και έχοντας στο στόμα του γεύση ίσως μια πικρή
τη χώρα αυτή ο Πρόεδρος τη βάφτισε μικρή!
Τότε ποια χώρα θα ‘λεγε ο Πρόεδρος μεγάλη;
Αυτά Γιαννάκο-ερώτηση καμιά δεν έχω άλλη.
-Μήτρο μου αν είσαι συ χαζός και χάνος εναλλάξ,
όμως εγώ Μητρούση μου δεν είμαι διόλου βλαξ.
Γι αυτό και για τον Πρόεδρο δε θα εκφέρω κρίση.
Έτσι το ήθελε αυτός κι έτσι έχει αυτός μιλήσει.
Πρόεδρος είναι-μην ξεχνάς-όλων μας των ελλήνων
κι όταν το στόμα του μιλά μιλάει το στόμα εκείνων.
Αν ό,τι είπε Μήτρο μου εσένα δε σ’ εκφράζει
όμως αυτό άλλον έλληνα κανέναν δεν πειράζει.
Κι είδες πως κιχ δεν έκανε κανένας έλλην άλλος
είτε μικρός είναι αυτός είτε πολύ μεγάλος.
Όλοι τους τον αφήνουνε να λέει ό,τι φτάνει
μιας και να λέει μόνο μπορεί μα όχι και να κάνει.
-…Με είπες βλάκα Γιάννο μου ή έτσι εγώ ενόμισα;
-Ειτ’ έτσι Μήτρο μου ή αλλιώς γλαύκα στο Άστυ εκόμισα.
Μ’ αν σ’ είπα, να! Το λόγο μου τον παίρνω πάλι πίσω.
Δεν είσαι βλαξ μα κουτεντές-σ’ αρέσει να ελπίσω;
-Ναι Γιάννο μου, το κουτεντές πολύ γλυκό μου φαίνεται
και διόλου αυτό δε μ’ ενοχλεί και δε μου κακοφαίνεται.
Γεια σου Γιαννάκο κι αύριο θα σου ξανάρθω πάλι.
-Γεια σου΄ γι αυτό όμως Μήτρο μου μη βιάση έχεις μεγάλη…

ΒΡΕ ΤΙ ΧΩΡΑ…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή                        
βρε σε χώρα ποιάνε ζούμε
κι ούτε ώρα μια καλή                            
δεν μπορούμε μεις να δούμε;

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που τα τρόφιμα ακριβαίνουν
κι όπου φτάσουν κι ανεβούν
πια από κει δεν κατεβαίνουν…

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που είν’ οι βουλευτές αντάρτες
το μπαξίσι καθεστώς
και οι τραπεζίτες γδάρτες…

Που το μέσο κυβερνά,
που μεσουρανούν οι μίζες
και που αν δε χιονίσει μια
είν’ οι μέρες όλες γκρίζες…

Που όλα έχουν τα λεφτά
μαζευτεί σε λίγες τσέπες
κι ενώ αυτοί τρων αστακούς
μεις τη βγάζουμε με κρέπες…

Που με λόγια προσπαθούν
οι υπουργοί να τα μπαλώσουν
κάθε που ‘καναν δουλειά
πρώτα αφού τη θαλασσώσουν…


Κι ο καθένας απορεί
δύναμη πού τάχα θα ‘βρει
για ν’ αντέξει όσο κρατεί
η ζωή αυτή του η μαύρη

μιας και δεν μπορεί-ο χαζός-
να ‘βρει θέληση και πάθος
και να δει Σεφερικά
τη ζωή πως πήρε λάθος

και προς τη μονάχη οδό-
τη σωστή-βήματα κάνει
που μαχαίρι είν’ κοφτερό
και που όπλου είναι η κάννη…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή!
Βρε τι κράτος είναι τούτο!
Τι στενός που ’ναι κορσές!
Τι καπέλλο και τι φρούτο!

Γιατί ναι. Όλα είν’ αυτά.
Και αμφιβολία διόλου
δεν χωρεί πως δυστυχώς 
όλα παν κατά διαόλου,

και πως θα  ’ρθει ο καιρός
που ωραία θα περνάμε,
στα ουράνια μοναχά
…πεθαμένοι όταν πάμε.

Τότε όλα θα ’ν’ καλά
δίχως χρείες και ανάγκες
ή  «σεμνά και ταπεινά»,
«κουμπαριές» και «τσάμπα μάγκες».

ΑΡΧΕΣ ΟΜΙΛΙΩΝ
Να πώς αρχίζουν οι υπουργοί την ομιλία τους , που σκοπό έχει να κρύψει την αλήθεια, ότι δηλαδή  δεν έχουν κάνει τίποτα στον τομέα τους:

-Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα υποστηρίξουμε ότι έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν...

-Έχουμε κάνει πολλά, όμως απομένει να κάνουμε περισσότερα...

-Οι Υπηρεσίες του Υπουργείου μοχθούν για να καλύψουν τα κενά...

-Μπορούμε να βελτιώσουμε ακόμα την απόδοσή μας και προς αυτή την κατεύθυνση εργαζόμαστε...

-Ελλείψεις πάντοτε θα υπάρχουν...

-Ποιος λέει πως όλα έγιναν; Θα επρόκειτο για ψεύδος. Και εμείς δεν είμαστε ψεύτες...

-Μας κατηγορούν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι ότι δεν παράγουμε έργο. Όμως αυτοί τι έκαναν όταν κυβερνούσαν

-Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, το έργο που έχουμε αναλάβει είναι δύσκολο και για να το φέρουμε εις πέρας πρέπει όλοι να εργαστούμε σκληρά...(Κανείς δε ρωτάει γιατί για τόσα χρόνια δεν εργάζονταν σκληρά)

-Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού...

-Με τα μέσα που έχουμε κάνουμε ό,τι μπορούμε...

-Ας μη ξεχνάει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονταν τα πράγματα όταν εμείς παραλάβαμε...

-Δεν ισχυριζόμαστε πως δεν υπάρχουν ελλείψεις...

-Κατορθώσαμε πολλά' μένουν λίγα ακόμα...

-Μόλις δυο χρόνια είμαστε σ' αυτή τη θέση-δεν είμαστε θαυματοποιοί...




ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ
ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ
ΗΧΟΣ  ΠΛΑΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
(απόσπασμα)

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Ελλάς
κι ευρωπαίων στρατιές κατετρόμαξας
να σε βλέπουν προς τα κάτω να τραβάς.

Πώς ζωή γεμάτη σα σκυλί έχεις πάει;
Το σαθρό εσύ το κράτος σου καταλείς
και νεκρή ’σαι πιο πολύ κι απ’ τους νεκρούς.



Η χλιδάτη ζωούλα που εζούσες πάει πια.
Και τιμάμε την ταφή και τα πάθη σου
κι ας χαντάκωσες με ολ’ αυτά κι εμάς.

Συ που λεν τα φώτα είχες δώσει στη γη
Δε σε φέγγει ούτε καντήλι τώρα μικρό:
σ’ έχει φάει ως κι ο Διογένης στη στροφή!

Αχ βασίλισσά μας-αχ Ελλάδα μου εσύ
τι ’θελες στον μαύρο Κάτω Κόσμο να πας
αφού σκότος και στον Πάνω είχες βαθύ;

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Ελλάς
και που σ’ είδε ως κι η Κόλαση εσκιάχτηκε
μην αντίπραξη της κάνεις και χαθεί.

Μετά των κακούργων ως κακούργος Ελλάς
δίκιο έδωσες σε όσους ελέγανε
το Μνημόνιο πως στον τάφο θα σε πάει.

Ω! Ελλάς γλυκιά μας και σωτήριο μας φως,
πώς σε τάφο σκοτεινό σε μαντρώσανε;
Και πώς άντεξες ξεφτίλα τέτοια μια;

Θαύμα έχει γίνει! Νέο είναι αυτό!
Όποια μου ’δινε ζωή πάει: τα τέζαρε
και την θάψαν Βενιζέλος και ΠΑΣΟΚ!

Και, Ελλάδα, εθάφτης! Κι από κει όμως συ
το παλιό σου το ζακόνι δεν ξέχασες
Πίκρα πάλι και φαρμάκι μας κερνάς.

Συ του Χίτλερ που είχες μοναχή αντισταθεί
απ’ της Μέρκελ μία μπλόφα εχάθηκες-
συ! η άξια του πόκερ λειτουργός!
Παπανδρέου ηλίθιος και χαζός Σαμαράς
στις αγκάλες του Θανάτου σε ρίξανε
και θρηνεί άπατρις πλέον η Διαφθορά.

Και Υγεία, Παιδεία, και ΕΟΤ και ΟΤΕ
πώς θα μείνουνε χωρίς να ’σαι δίπλα τους
για να κλέβουνε αντάμα το λαό;

Η Βουλή σε κλαίει. Δάκρια χύνει καυτά.
Θα ληστεύει τώρα πώς τους πολίτες σου
που κανείς δεν έχει πια στην τσέπη ευρώ;

Ω! Ελλάς και Λόγε! Η χαρά η εμή!
Πώς θ’ αντέξω που σε θάψαν για πάντοτε
συ που τρεις χιλιάδες χρόνια είχες ζωή;

Ούτε για κεράκι δεν κρατάω ευρώ
για να άναβα κανένα στον τάφο σου
που σε βάλανε Λαγκράντ και Μερκοζί.

Γεια σου Ελλαδίτσα που στον Άδη είσαι πια.
και να μην αναστηθείς γιατί σούμπιτη
ο λαός σου θα σε στείλει πάλι εκεί.







ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ

Οι κυρίες των υπουργών!
Τι καλές γυναίκες που ’ναι!
Και στα τόσα του σπιτιού
πόσο τα έξοδα βοηθούνε!

Βάζουν μια υπογραφή
και μία βίλλα-ιδού! κερδίζουν
Βάζουνε και άλλη μια
και-οι καλές μας!- θησαυρίζουν!

Και, οι καημένες, προσπαθούν
τις δουλειές γοργά να σπρώξουν
μη τον σύζυγο-υπουργό
απ’ το υπουργείο διώξουν

κι αρκεστούν τα όσα ως πριν,
έχουν φάει, να μασάνε,
μιας και –αλίμονο!- υπουργού
γυναικούλες πια δε θα ’ναι.

Και μην πάει το μυαλό
κανενός που με διαβάζει
πως γιατ’ είναι υπουργού
σύζυγος χρυσάφι βγάζει-

όχι-το ίδιο θα γινόταν
και αν μόνο κόρη του ήταν:
πάλι ούτε μια θα είχε
στις που κάνει μπίζνες ήτταν.



Και κουνιάδα κι αδερφή
και γνωστή και φιλενάδα
τέτοια θα ’χε κέρδη αυτή
στην ταλαίπωρη Ελλάδα.

Κι όλες τους γι αυτό κοιτούν
πώς συγγένεια ν’ αποκτήσουν
οι γυναίκες, με υπουργό,
το λαό για να μαδήσουν.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Ο Αστείος πάει Αργεντινή
Μαθήματα να πάρει
Πώς θα μπορέσει ο έλληνας
Το χρέος να ρεφάρει.

Και κουβεντιάζει, συζητάει,
Διαλέγεται, μιλάει,
Κι αφού σοφός εγίνηκε
πάλι εδώ γυρνάει.

Μα τ’ αργεντίνικα προτού
Τα κόλπα εφαρμόσει
Η πείνα τους αργεντινούς
Έχει και πάλι ζώσει.

Κι εκεί που ο Αλέξανδρος
Θα ‘σωζε την Ελλάδα,
Το ρίχνει -αλί της!- η φτωχή
πάλι στη φασουλάδα.

ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ

Ο Ανδρουλάκης μίλησε
Κι ως πάντα όντας γελοίος
Με μπούρδες πάλι γέμισε
Τη χώρα μας αισίως.

Ένας ακόμα κάπηλος
Της του Έλληνα βλακείας
Που όταν μιλάει τα κάρυα σπα
Όλης καρυοφυτείας.




Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ
               ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ

«Οι αγρότες ξεσηκώθηκαν!»
Δεν κάθονταν στ’ αυγά τους
πριν κάτω από τα σκέλια τους
και πάλι μπει η ουρά τους;

Γιατί ή με κάποιου υπουργού
διάταγμα ή απόφαση,
Με λάστιχων ξεφούσκωμα
Ή με όποιαν άλλη πρόφαση,

Γρήγορα τα τρακτέρια τους
Στην πάντα θα τα βάλουνε
Και θα λουφάξουν σαν κοριοί
Και το σκασμό θα βγάλουνε.

Ήτοι η απεργία τους
Κι αυτή θα πάει χαμένη
Κι όνειδος θα ’ναι και ντροπή
Σ’ όλη την Οικουμένη,

Καθώς κι οι άλλες απεργίες
Που κάνουνε οι έλληνες
Που όταν το κράτος-ήλιος βγει
Λιώνουν σα μάσκες κέρινες.

Ας σταματήσουν όλοι αυτοί
Να μας γεννάνε ελπίδες
Που σβήνουν όπως τη νυχτιά
Χάνονται οι ηλιαχτίδες.

Κι ας πάρουμε απόφαση
Πως τίποτα δε γίνεται
Και ότι ο ιδρώτας μας
Αδίκιωτος θα χύνεται

Τα ολόξερα ποτίζοντας
Χωράφια των τυράννων
Για να φουσκώνουνε αυτοί
Καθώς κοπάδι διάνων.

Είναι τζουτζές ο έλληνας.
Καλός μόνο για λόγια-
Λόγια που τώρα είναι καλά
Μόνο για μοιρολόγια…
ΈΓΓΡΑΦΑ ΑΠΌΡΡΗΤΑ ΠΗΡΕ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΟΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Εγώ πήρα στο σπίτι μου τα έγγραφα του κράτους
Ώστε κανείς να μη τα βρει από τους επαράτους
Τους κλέπτας και τους άρπαγας απόρρητων εγγράφων
Που για να τα ’χουν θα ’φταναν να μπούν ως και στον τάφον.
Πόσαι κλοπαί την σήμερον ημέραν δεν διαπράττονται
Από αυτούς που, οι άθλιοι, κάθε ευκαιρίας δράττονται
Βιαίως δια να εισέλθωσιν εις όσα καταστήματα
Πωλούν χρυσά και αργυρά πανάκριβα κοσμήματα…
Πόσοι εμβαίνουν εις Σχολάς και πόσοι εις υπουργεία
Κι αφού τα καταλάβωσιν, πλέον με ευκολίαν
Κλέπτουν απόρρητα έγγραφα, και μυστικούς φακέλους…
Και δια το κράτος μας, αυτό, δεν ειν’ η αρχή του τέλους;
Θ’ αφήσω στο γραφείον μου τα έγγραφα τ’ απόρρητα
Τα τόσον εμπιστευτικά-κι άκρως ακριβοθώρητα
Δια να μη πει ο Σύριζα ότι δεν δρω υπευθύνως;
Τα ίδια αν ήταν υπουργός θα έκαμνε κι εκείνος!
Και «εύγε» θα του έλεγον και δε θα τον εμάλωνα
Ούτε αυτόν ούτε υπουργόν όποιον θα το ’καμνε άλλονα.
Εξάλλου εις την οικίαν μου έχω ένα κύνα άγριον
Προσφάτως που ηγόρασα δίνοντας ένα Λαύριον
Κι εις άγνωστον ουδένα αυτός είσοδον επιτρέπει
Καθώς ως θείος οφθαλμός τα πανθ’ ορά και βλέπει.

(Και αν αυτήν την τακτικήν συνέχιζεν ο Σύριζα
Θα ηγόρευον εις την Βουλήν κι ευθέως θα υπεστήριζα
Εις την Βουλήν τον κύνα μου να φέρωμεν ως Κέρβερον
Και, πλην Δεξιών, εκ της Βουλής να διώκει πάντα έτερον).
Κι αν γίνει ο μη γένοιτο καμία επανάστασις
Εξ όσων ονειρεύεται η Αριστερά κατάστασις
Τις έτερος θα εφύλαττε καλλίτερον εμού
Την κρατικήν ασφάλειαν και την τιμήν ομού,
Αφού στην πόρτα του σπιτιού το σώμα μου θα εσφήνωνα
Κι από εγγράφων της κλοπήν την χώραν μου θα εγλίτωνα;
Και ας μη τις ισχυριστεί–ως έγινεν εσχάτως
Ότι-οποία ασέβεια!-   δεν είμαι εγώ το κράτος:
Τι; Ο Λουδοβίκος δέκατος τέταρτος της Γαλλίας
(χώρας που την πατρίδα μας τιμά μετά φιλίας)
Ήτο παχύτερος εμού όταν ρητώς εδήλωνεν
Ότι το κράτος ήτο αυτός-κι ανέτως το εδήωνεν;
Και έτη περισσότερα έχω εγώ αισίως
Που θώκους κυβερνητικούς κατέχω επαξίως-
Κράτος λοιπόν δεν είμαι εγώ; κι αν όχι τις θα ήτο;
Ο Τσίπρας το αμούστακο; Ο Παπανδρέου το βλήτο;
Κι αφού το κράτος είμαι εγώ, δεν δύναμαι κοντά μου
Έγγραφα να ’χω κρατικά, τουτέστιν ιδικά μου;
Και χρήμα τις θα ηδύνατο να ισχυριζόταν ίσως
Ότι κατέχει, ως εγώ, όσον κατείχε ο Κροίσος;
 (Κι ότι το χρήμα σήμερον τον κόσμον κυβερνά
Το ξεύρουν άπαντες–ας μη κι εγώ το πω ξανά).
Δι αυτό σας λέγω πως μπορώ να έχω επιτέλους
Όχι έγγραφα στο σπίτι μου, μα ολόκληρους φακέλους.
Κι ακόμα, ας ειπώ κι αυτό να ’στε προετοιμασμένοι,
Διότι η Ελλάς δεν δύναται άλλο να περιμένει:
Δυο δισεκατομμύρια έχω περιουσία΄
Δεν αγοράζει λέτε αυτό μια πρωθυπουργία;
Άνθρωπος όστις ως εγώ κατέχει τόσο χρήμα
Πρωθυπουργός δεν δύναται να γίνει παραχρήμα;
Λοιπόν μη πάλιν σας ιδώ να λέτε κουταμάρες
Γιατί αν ντόρτια έχετε σεις, εγώ έχω εξάρες…



  ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ  ΗΤΤΑ ΜΟΝΤΙ
  ΔΟΥΛΟΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΠΡΙΝ ΑΡΧΟΝΤΟΙ

Και τώρα κύριε Σαμαρά; Τα ’μαθες για τον Μόντι…
Κι εκείνος τη λιτότητα σημαία του είχε κάνει.
Κι αυτός- αν και μας θύμιζε η εμφάνισή του κόντη-
κόντηνε τόσο που-ο φτωχός-τρέχει μα πια δε φτάνει…

Έτσι και συ δόλιε θα πας, ειπείν τε συνελόντι,
και συ θα θέλεις να κρυφτείς και κρύψιμο δε θα ’χει.
Και πριν ας είχες δύναμη σαν δέκα Τζίμυ Λόντοι,
θα είσαι τώρα αδύναμος και για μιας ώρας μάχη…

Κι ως απ’ την κάλτσα νάιλον τη γυναικεία οι πόντοι,
έτσι θα φεύγουν κι από σε οι βουλευτές τω όντι
και του Χαμού σου οι στριγκλιές θ’ ακούγονται κι οι βόγγοι
σαν κάποιου που ακοίμητα του βγάζουνε το δόντι…
ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»…

Γιατί δεν με τρομάζουν εμένα οι τρομοκράτες;
Και όχι πως με τούτα που λέω τους κάνω πλάτες,
Αλλά πολύ δικούς μου και φίλους τους θεωρώ,
Να! Όπως το ρυάκι φίλο έχει το νερό.
Αντίθετα εμένα τα μέτρα με τρομάζουν
Που οι υπουργοί μας παίρνουν των Οικονομικών-
Αυτά μέχρι τα μύχια του είναι μου με σκιάζουν
Καθώς ερασιτέχνη οι γνώμες ειδικών.
Τρόμος με πιάνει μήπως αρρώστια σα με βρει
Χρήματα δε θα έχω γιατρός για να με δει.
Τρέμω μη και δεν έχω τα λίγα τα λεφτά
Το λιγοστό φαί μου να πάρω με αυτά.
Για μένα τρομοκράτης το κράτος είναι μόνο
Που πιο πολύ στη φτώχεια με ρίχνει κάθε χρόνο.
Κι αν οι πολιτικοί μας βαφτίζουν τρομοκράτες
Εκείνους που του δίκιου είναι σεμνοί εργάτες,
Εγώ με τα βαφτίσια αυτά δεν συμφωνώ,
Τον εαυτό μου κάνω αυτόβουλα νονό,
Και τρομοκράτη μέγα τον Σαμαρά βαφτίζω,
τα σάπια μου τα δόντια που όταν τον βλέπω τρίζω.




ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΛΟΓΩ ΚΡΙΣΗΣ

Δεν περιμέναμε οι νεκροί να μας πονάνε
πιότερο από τους ζωντανούς
θαρούσαμε αγέρας είναι-πνοές και πάνε,
έτσι αλαφρές, στους ουρανούς.

Μα κείνες μπαίνουν στις μικρές ζωές μας
και μ' ένα τρόπο μαγικό
με τις λυγρές συμπλέουν αναπνοές μας
κι αλώνουν κάθε μας δικό.

Και είμαστε μαζί τους πια δεμένοι
και τρώει κι εμάς η αδικιά
κι ίδια η ζήση μας αναγκεμένη
και αξεπέραστη η δυστυχιά.

Κι ας καρτερούμε να ’ρθει κάποια ώρα
που δε θα ζέχνει συφορά,
μα η κάθε που ’ρχεται, θανάτου δώρα
σέρνει στα μαύρα της φτερά.





ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΣΑΜΑΡΆ ΣΤΑ "ΛΌΓΙΑ"
   
Κραδαίνοντας στο χέρι μου το περιοδικό μου
και παίρνοντας για συντροφιά τη μοίρα την καλή μου
αγνοώντας πλήρως και φρουρούς και γράμμα όποιου νόμου
φτάνω και μπαίνω άνετος στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Σαμαράς καθότανε σε μία πολυθρόνα
χτυπώντας με το χέρι του το γόνατό του το ’να
σε δήλωση-φως φανερό- κάποιας αδημονίας
για να μην πω μεγάλου ενός άγχους και αγωνίας.

«Ω! Επιτέλους ήλθατε!» Μου είπε μειδιών,
 Ξεύρετε, είχα φίλε μου μεγάλη ανησυχία
μη και τυχόν ξεχάσατε το ραντεβού αυτό μας
που στο Μαξίμου μόλις χτες είχαμε δώσει οι δυο μας!»

«Χαίρετε κύριε πρόεδρε», του είπα, «μα μ’ εκπλήσσετε:
δεν ήξερα πως μ’ έχετε τόσο πολύ εκτιμήσει
κι ας εδεχτήκατε σε με μονάχα να μιλήσετε-
κάτι που τόσα Μου Μου Ε σας έχουνε ζητήσει.»

«Διότι εσείς αγαπητέ αντίθετα από άλλους,
τους κόπους που κατέβαλα ξεύρετε τους μεγάλους
και πόσον δεν απέφυγα  λίαν να υποφέρω
ίνα στα ίσα  δυνηθώ τη χώρα μας να φέρω.


Κι οι έτεροι εκδόται μας μου το αναγνωρίζουν;
Ουχί. Αυτοί ξεύρουν δυστυχώς μονάχα να υβρίζουν…»
«Αφήστε αυτούς! Ιδού εγώ! Θα δημοσιογραφήσω
κι απληροφόρητο έλληνα κανέναν δε θ’ αφήσω.»

«Ελάτε, ας αρχίσωμε τας ερωταποκρίσεις
κι ας μη αναλωνόμεθα εις φρούδας συζητήσεις.
Ρωτήστε με! Ρωτήστε με κύριε Χολιαστέ μου!
και όλα τ’ άλλα αφέτε τα να πάνε κατ’ ανέμου.

Ποθώ η κάθε μια ελληνίς να πληροφορηθεί
ό,τι από το στόμα μου μέλλει να ειπωθεί!»
«Και ο κάθ’ έλλην ασφαλώς-τους άντρες λησμονήσατε…»
«Ναι και καλώς εκάματε και μου το υπενθυμίσατε.

Λοιπόν τι λέτε; Αρχίζουμε;» «βεβαίως κύριε πρόεδρε…»
«Φίλε μου κύριε Χολιαστέ, αυτό το «κύριε πρόεδρε»
που δεν ομοιοκαταληκτεί με άλλη κάποια λέξη
αφήσατέ το ώστε γοργά η συνέντευξις να τρέξει

και να μη καταφεύγατε εις περιφράσεις ίσως
διότι δι αυτάς θα χρειάζονταν χρόνος παραπανίσιος΄
και ασφαλώς γνωρίζετε εχέφρων ως τυγχάνετε
πως ακριβός ο χρόνος μου τα μάλα λογαριάζεται.»

ΛΟΓΙΑ (ΛΟ)
Ευχαριστώ σας πρόεδρε κι αμέσως αρχινώ.
Πλήρωσε ο Ολάντ ερχόμενος εδώ κάποιο κενό
ή άσκοπα ήρθε κι έφυγε χωρίς καμιά αιτία
έτσι γιατί ήθελε να βγει για λίγο απ’ τη Γαλλία;

ΣΑΜΑΡΆΣ (ΣΑ)
Καθόλου άσκοπα. Έφερε μαζί του συμπαράσταση
κι ευχές για μια της χώρας μας ταχύτατη ανάσταση
και πήρε κάτι οικόπεδα, κάτι μεταφορές
θάλασσες κάτι βρώμικες να κάνει καθαρές,
πήρε Υγεία, Άνυνα, πήρε τον Τουρισμό,
πήρε αέριο φυσικό, πετρέλαιο και νερό,
πήρε συντήρηση Υλικού τροχαίου και Δικτύου
και χρήση του αέρα μας και του ήλιου μας δια βίου.
Και φεύγοντας μου ζήτησε να πάρει και τον Δένδια.

ΛΟ
Γιατί;

ΣΑ
Σε άντρες τολμηρούς μου είπε πως έχουν ένδεια…

ΛΟ
…Πολλά δεν πήρε Πρόεδρε-κύριε πρωθυπουργέ μου;

ΣΑ
Τι να σας πω; Έδωσα εγώ, για να ‘ξερα, ποτέ μου;
Μα κι αν τα πήρε τι μ’ αυτό-ζυγίστε την κατάσταση:
βάλτε στο τάσι του ζυγού το ένα, τη συμπαράσταση
στ’ άλλο την ύλη-ποιος λοιπόν είχε πιο πλούσιο γεύμα;
Αυτός που πήρε υλικό ή εγώ που πήρα πνεύμα;

ΛΟ
Δηλαδή πήγανε καλά όλα με τον Ολάντ…

ΣΑ
Όσο καλά η φιλοσοφία πήγε με τον Καντ-

μάθαμε τίποτε απ’ αυτόν της λογικής τον βράχο;
(Και τι έωλο εκείνο του το «σκέπτομαι άρα υπάρχω»!..)

ΛΟ
Απ’ τον Ολάντ παράπονο θαρρώ πως κάποιο έχετε…

ΣΑ
Από εσάς πώς να κρυφτώ καθάρια που όλα βλέπετε:
Να! Ο Ζισκάρ  στην πλάτη του χτύπησε τον Σημίτη
και  «Μπράβο Κώστας!» του είχε πει. Πού; Σ’ έναν λωποδύτη!
Κι εμένα τίποτα ο Ολάντ… Εμένα, του σωτήρα
όχι μοναχά της φτωχής Ελλάδας αλλ’ ακόμα-
καθώς το λέει κι ο σοφός  λαός μας μ’ ένα στόμα-
και της Ευρώπης… Άτιμη… μπαμπέσα.. άδικη μοίρα…

ΛΟ
Καλά, μην κλαιτε Πρόεδρε… θέλετ’ ένα μαντήλι;

ΣΑ
Όχι. Ο Αβραμόπουλος πολλά μου έχει στείλει
απ’ το Μανχάταν-μέρες πριν έχει εκεί πέρα πάει
να δει το γιο του που ειν’ εκεί-τι κάνει… πώς περνάει…

ΛΟ
Και γιατί έστειλε αυτός μαντήλια από τις ΗΠΑ;

ΣΑ
Δεν ξέρετε; Μου διέφυγε ίσως και δεν σας είπα.

Κλαίω γιατί βλέπω το λαό να υποφέρει τόσο.

ΛΟ
Στο Ζάππειο δεν εκλαίγατε τόσο πολύ ωστόσο…
Καλά, γιατί δεν παίρνετε μέτρα ν’ ανακουφίστε
τη δυστυχία και του λαού, κι άκλαυτος σεις να είστε;

ΣΑ
Κουμάντο κύριε Χολιαστέ πως κάνω εγώ νομίζετε;
Πώς σας διαφεύγει εσάς αυτό που όλα τα γνωρίζετε;
Δεν ξέρετε ο Άδωνις πως μ’ έχει καπελώσει
και σ’ όλη την κυβέρνηση τα δίχτυα του έχει απλώσει
και ό,τι θέλει γίνεται αυτός κι άλλος κανείς;
Της θέσης μου τον ξεπεσμό αγνοείτε της δεινής;
Τη Μέρκελ θα πλησίαζα εγώ, μια γερμανίδα,
που η γιαγιά μου, γνήσια και βέρα ελληνίδα,
σα στην Αθήνα οι γερμανοί εμπήκαν αυτοκτόνησε;
Όμως αυτή τη στάση μου ο Άδωνις την καθόρισε
γιατί του Χίτλερ θαυμαστής όντας, φίλον κι εμένα
των γερμανών  με θέλησε και μ’ έχει καμωμένα.

ΛΟ
Πέστε μου κύριε Πρόεδρε

ΣΑ
Λέγε με, Γιώργο, Αντώνη.
Αυτή μας η συνέντευξις νοιώθω να μας ενώνει…

ΛΟ
Αφού το θέλετε καλά. Αντώνη ποια έχεις γνώμη-
η Ελλάς θα βασανίζεται πολύν καιρό ακόμη;

ΣΑ
Τα βάσανά της γρήγορα βλέπω να τελειώνουν
όπως τα χιόνια γρήγορα κάτω απ’ τον ήλιο λιώνουν.

ΛΟ
Κι ο ήλιος ποιος; Ποια η Ελλάς στην παρομοίωσή σου;

ΣΑ
Ο ήλιος είναι η Νου Δου και η Ελλάς τα χιόνια
 Η αν θες η Ελλάδα ο Διγενής -λίγο για συλλογίσου-
και η Νου Δου ο Χάροντας στα μαρμαρένια αλώνια.

ΛΟ
Πες μου Αντώνη, σκέπτεσαι την ΑΟΖ μας να κηρύξεις;

ΣΑ
Ναι, αλλά θα το κάνουμε με τις σωστές κινήσεις.

ΛΟ
Που δηλαδή πάει να πει για χρόνια δέκα ακόμα
πως δε θα ιδούμε απ’ την ΑΟΖ ούτε ποιο έχει χρώμα.

ΣΑ
Πρέπει να γίνουν οι σωστές κινήσεις-τι να κάνω,
αφού η πατρίς τα μάτια της σε μένα έχει επάνω…

ΛΟ
Αλήθεια με τα μάτια σου πως πάει Αντωνάκη;

ΣΑ
Αντώνη! Αντώνη είπαμε! Όχι και με το «-άκι»…


ΛΟ
Είναι που τόσο πιο μικρόν σε βλέπω λίγο λίγο
που θα ’χεις εξαφανιστεί η ώρα σα ’ρθεί να φύγω.
Τέλος. Λοιπόν για του ματιού πες μου τη φασαρία-
πώς έχει της υγείας τους η όλη ιστορία;

ΣΑ
Απ’ το δεξί μου έχασα την περιφέρεια μάτι.
Μα δε με νοιάζει γιατί εμέ- άκου και νέο κάτι-
η ύπαρξή μου ολάκερη οδεύει προς το Κέντρο
καθώς ο σκύλος έλκεται πάντοτε από το δέντρο.
Το Κέντρο είναι ο σκοπός, το τέλος, η επιδίωξη,
και της Νου Δυο ολόκληρης η διακαής αξίωση.
Εκεί τα πλήθη βρίσκονται του αδαούς λαού.
Το Ιερό είναι αυτό του εκλογικού ναού.
Έχεις το Κέντρο; Νίκησες! Δεν το ’χεις; Πάς χαμένος!
Γι αυτό εκεί οδεύω εγώ με λύσσα και με μένος.
Και τι άλλο να ’κανα ο φτωχός αφού άγρια με κοιτάζουν
η Μέρκελ και ο Άδωνις κι αυτό αφού προστάζουν;

ΛΟ
Και κάτι άλλο Αντώνη μου. Εκείνο σου το γέλιο
το πονηρό, τσαχπίνικο και όλο περιγέλιο,
και του ματιού το κλείσιμο το λάγνο και μαργιόλικο
και η όλη γοητεία σου-κάτι που το ’χεις μπόλικο-
διόλου βοηθούν στην άσκηση της εξουσίας τάχα;

ΣΑ
Της εξουσίας λες; Κι αυτής, μα όχι αυτής μονάχα.
Τη Μέρκελ πώς την έριξα και μ’ έχει αγαπήσει
και με προσέχει τόσο σαν να μ’ έχει υιοθετήσει
κι όλο μου λέει «κάνε αυτό» και όλο «κάνε εκείνο»
καταλαβαίνεις-σαν μικρό να ήμουνα μπαμπίνο…
ΛΟ
Πες τώρα κύριε Σαμαρά-πρωθυπουργέ και φίλε
και σε καλάθι άχρηστων την άγνοιά μου στείλε,
πώς και σου ήταν δυνατόν πολλά ενώ φθέγγεις έπη
να εξοστρακίσεις απ’ αυτά το άθλιο το «πρέπει»;

ΣΑ
Χάρις σε σας αγαπητέ αυτό το πέταξα έξω
από τους λόγους μου αυτούς τους τόσον ωφελίμους
και φθόγγους άλλους διάλεξα και νέους και εντίμους.
Ας πούμε: «οφείλουμε» λέω «να» ή: «έχουμε υποχρέωση»-
καταλαβαίνετε-υλικό ίδιο μα με ανανέωση…

ΛΟ
(μουρμουρίζει)
Κάτι εσύ δε θα ’βρισκες;..

ΣΑ
Αγαπητέ κάτι είπατε…

ΛΟ
Λέω ευτυχώς που ειστ’ έξυπνος και κάτι άλλο εβρήκατε…

ΣΑ
Α!..  Έχετε άλλο τίποτε σήμερα να ρωτήσετε;

 ΛΟ
Ναι, σ’ ένα μόνο θα ’θελα πρόεδρε ν’ απαντήσετε:
Ο βούλγαρος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του
παραιτηθήκανε προχτές λόγω των απεργιών
που ξέσπασαν ενάντια στην διακυβέρνησή του-
αυτού και των ανίκανων δικών του υπουργών.
Σκέπτεστε κύριε Πρόεδρε παραίτηση και σείς;

ΣΑ
Να σας ειπώ΄ αν και αυτό το ξέρει ο καθείς
το στάρι πρώτα σπέρνεται και ύστερα θερίζεται.

ΛΟ
Ο κύριος πρωθυπουργός σίγουρα θ' αστεϊζεται…
Ρώτησα αν για παραίτηση κάνετε ίσως σκέψη…

ΣΑ
Έχετε δίκιο, τα κουκιά βοηθάνε εις την πέψη.

ΛΟ
Μα κύριε πρωθυπουργέ…

ΣΑ
Μάλιστα αγαπητέ μου!

ΛΟ
Αν σκέπτεστε παραίτηση ερώτησα! Θεέ μου!

ΣΑ
Όχι και Θεός! Μα άγιος… κάποτε ναι, θα γίνω.
Μα ας έρθω στην απάντηση: κι εγώ, ναι, παίζω ΚΊΝΟ…
ΛΟ
Άλλο δεν έχω Πρόεδρε τίποτα να ρωτήσω
και πριν μ’ ευχαριστίες πολλές σας αποχαιρετήσω
σας εύχομαι όλα καλά να έρθουν στη ζωή σας
αφού πριν φύγετε κι εσείς, και η κυβέρνησή σας.




ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
 (Γιάννος και Μήτρος συζητούν και τα δικά τους λένε
κι οι έξυπνοι μ’ αυτά γελούν και οι ανόητοι κλαίνε)

Στο σπίτι πάει τρέχοντας ο Μήτρακας του Γιάννη
χτυπάει την πόρτα δυνατά κι όταν αυτή ανοίγει
κοιτάει το Γιάννο τρέμοντας και: «Γιάννο μου» του κάνει,
η φτώχεια που ο Σαμαράς μας έφερε με πνίγει.
Μου κόψανε διακόσα ευρώ απ’ το μιστό που έπαιρνα
και με καμάρι χαρωπό στο σπίτι μου τον έφερνα,
προσεκτικά τον μοίραζα εκεί δια του τριάντα-
χωρίς να βάζω τίποτε από αυτόν στην πάντα,
και κάθε μέρα έπαιρνα όσο ήταν το πηλίκο
το σώμα μου σιτίζοντας με κείνα το αγροίκο.
Και τώρα πώς μ’ εφτά ευρώ τη μέρα ολιγότερα
θα ζήσω, που, αντίθετα, χρειαζόμουν περισσότερα;»
Κι ο Μήτρος ερωτώντας τον κι ο Γιάννος απαντώντας
περάσανε ένα δίωρο οι δυο τους συζητώντας:


ΜΗΤΡΟΣ
Γιάννο μου πώς εφτάσαμε σε τούτη την κατάντια
να είναι η πατρίδα μας σκαρί με δίχως ξάρτια
και να μην έρχεται κανείς να τήνε ρυμουλκήσει…
Τάχα της μέλλει στων νερών τον πάτο να βυθίσει;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Όπως σε βλέπω Μήτρο μου και όπως με θωρείς,
πάει-καπούτ-τετέλεσται η δόλια σου η πατρίς.

ΜΗΤΡΟΣ
Μα πώς Γιαννάκο μου-γιατί; ποια είναι η αιτία;
Μία πατρίδα σαν αυτήν, με τέτοια ιστορία
πάνω στης γης την απλωσιά θα πάψει να υπάρχει
και μάλιστα χωρίς καν μια να δώσει έστω μάχη;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ήτανε ληξιπρόθεσμο κράτος η Ελλάδα Μήτρο
όσο είν’ απάνω στην κιτριά το χαλασμένο κίτρο.

ΜΗΤΡΟΣ
Εσύ μιλάς Γιαννάκο μου για κίτρα χαλασμένα
ενώ για την Ελλάδα μας λέω εγώ σε σένα.
Πάψε αυτά να τσαμπουνάς και πες μου-ζωή να ’χεις-
τι τα βιβλία τα σοφά που ολημερίς συ ψάχεις
λένε για την κατάντια μας΄ και πες μου, αυτό το χάλι
που έχει η πατρίδα μας πότε θα το αποβάλει;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μήτρο μου δεν χρειάζονται βιβλία και σοφοί
ούτε να έχει κάποιος μας με αμβροσία τραφεί,
για να μπορέσει να ιδεί πού η Ελλάς τραβάει:
ευθεία στην αφάνεια της και στο χαμό της πάει!


ΜΗΤΡΟΣ
Και ποιος εκεί την οδηγεί; Γιάννο μου αυτό συ πες μου
γιατί το ακώ, αλλά –παρόλ-δεν το ’μαθα ποτέ μου.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Αφού έμαθες και το παρόλ, ε, τότε το αξίζεις
να μάθεις ό,τι ως σήμερα Μήτρο μου δε γνωρίζεις.
Άκου λοιπόν ποιος στο γκρεμό πηγαίνει την Ελλάδα!..

ΜΗΤΡΟΣ
…Γιάννο μου μη σου βρίσκεται καμιά πορτοκαλάδα
γιατί τα λόγια σου πολύ νομίζω θα τραβήξουν
κι ηλεκτρολύτες αν δεν πιω στον ύπνο θα με ρίξουν
κι η που θα κάνεις διάλεξη  θα πάει έτσι στο βρόντο.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ώστε στον ύπνο σου λοιπόν δεν κάνεις λίγο σκόντο
όταν για την πατρίδα σου θα μ’ άκουγες να λέω;

ΜΗΤΡΟΣ
Για σένανε Γιαννάκο μου δεν είναι κάτι νέο
ότι τον ύπνο αγαπώ. Αλλά ξέρεις ακόμα
όταν μιλάς πως κρέμομαι απ’ το δικό σου στόμα.
Πες μου λοιπό’ αν σου βρίσκεται κάποιο ποτό ή όχι
γιατί το θέλω όπως η γη ζητάει το πρωτοβρόχι.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Βρίσκεται. Πήγαινε λοιπόν και πάρε το ποτό σου
και μ’ αϋπνία και με ζωή φίλε Μητρούση ζώσου
και άκου το που ζήτησες να μάθεις-ποιος ο φταίχτης
που η Ελλάδα χάνεται-αυτό αφού ορέχτης.
… Την ήπιες;

ΜΗΤΡΟΣ
Ναι Γιαννάκο μου.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ωραία. Λοιπόν άκου.
Μα δώσε λίγη προσοχή να μη μιλώ του κάκου…

ΜΗΤΡΟΣ
Και προσοχή κι ανάπαυση κι επ’ ώμου κι ό,τι πεις.
Λέγε-σ’ ακούει ο πιο καλός στον κόσμο ακροατής.

 ΓΙΑΝΝΟΣ
Άκου λοιπόν Μητρούση μου πώς έχει το όλο θέμα
κι απ’ όσες λέξεις θα ειπώ καμιά δε θα’ ναι ψέμα.
Πεθαίνει η Ελλάδα απ’ αυτούς που κάποτε τη γέννησαν:
Τη θέλησαν-τη χτίσανε. Τη μίσησαν-τη γκρέμισαν.

ΜΗΤΡΟΣ
Σε δυο προτάσεις Γιάννο μου τα όσα εγίναν έκλεισες
Γόρδιος Δεσμός λες ήτανε και με σπαθί τον έλυσες;
Πες μου με λόγια πιο πολλά τι έχει γίνει Γιάννο
με τρόπο που κι ο βλαξ εγώ το νόημα να πιάνω.


ΓΙΑΝΝΟΣ
Λοιπόν η επανάσταση Μήτρο του εικοσιένα
που τόσο μεγαλειώδικη σου φαίνεται εσένα
δεν ήταν επανάσταση κουτέ κάποιων ελλήνων
μα ήταν ανάγκη των τρανών Δυνάμεων εκείνων
όπου εκείνο τον καιρό  θέλαν θυσία πάσει
τα εδάφη που εκράταγε η Τουρκία να τα χάσει.
Μέσα σε κείνα Μήτρο μου κι η Πελοπόννησο ήτανε.
Οι ευρωπαίοι το λοιπόν μέσα σ’ αυτήν εμπήκανε
τους τούρκους διώξαν και απέ, σ’ όσους εκεί εζούσαν
τον τόπο αυτό τους νοίκιασαν για να τονε διοικούσαν
όσο εκείνοι θα ’θελαν. Κι αν άλλαζε η βουλή τους
το ακίνητο θα πήγαινε πάλι στην κατοχή τους.
Κι έτσι εφτιάχτηκε η Ελλάς γι αυτήν που εσύ σκοτώνεσαι
κι όταν τον ύμνο της ακούς σαν χάνος μεταρσιώνεσαι.

ΜΗΤΡΟΣ
Δηλαδή Γιάννο η Ελλάς ήταν καπρίτσιο κάποιο
των ισχυρών Δυνάμεων; Το κίτρο ήταν το σάπιο;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Όπως το λες Μητρούση μου. Και στους αρχόντους πήγανε
που ξεζουμίζαν το Μωρηά, κι εκεί τρεις ώρες μείνανε

και «το Μωρηά τον δίνουμε χτήμα δικό σας να ’ναι
όσο τα χρόνια φεύγουνε και οι καιροί γυρνάνε
για να τον έχετε και σεις και οι απόγονοί σας.
Κλέβετε και ρημάζετε και όσο θέτε φάτε΄
για μάς αυτό ειν’ αδιάφορο. Κι όποτε το ζητάτε»,
τους είπαν, «σ’ ότι θέλετε θα είμαστε βοηθοί σας.
Μόνο να βάλετε καλά στο κούφιο το μυαλό σας
πως τίποτ’ από τούτα δω δε θα ’ν’ ποτέ δικό σας-
πως όποτε το κρίνουμε, μία ωραία μέρα,
σας στέλνουμε στο διάολο κι ακόμα παραπέρα
και δίχως νάζια φεύγετε κι εμείς αναλαμβάνουμε.»
Κι είπαν αυτοί: «Ναι αφέντες μας, αυτό ακριβώς θα κάνουμε.
Κι ευχαριστούμε σας πολύ για την προτίμησή σας.
Και τώρα αντέστε στο καλό και ο θεός μαζί σας.»
Και από τότε κι ύστερα εκείνοι κυβερνήσαν
κι ύστερα γιοι κι αγγόνια τους κι όσοι αυτά γεννήσαν.
Κι ακόμα αυτοί αρμέγανε την άμοιρη Ελλάδα
που ένα κάνει η συννεφιά και δέκα η λιακάδα.
Ως τώρα. Γιατί έφτασε Μητρούση μου η ώρα
να πάρουν πίσω οι ισχυροί την που λατρεύεις χώρα.

ΜΗΤΡΟΣ
Καλά, μα γιατί κόβουνε εμένα το μιστό;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Χρήμα για να γεμίσουνε την τσέπη τους ζεστό.
Μήτρο οι παραδίδοντες σου κόβουν το μιστό σου
ώστε να φαν πριν φύγουνε ότι έχεις συ δικό σου.

ΜΗΤΡΟΣ
Και δεν τους φτάνουν οι εταιρείες που έχουν οι οφσόρ
και οι πισίνες και τα γιωτ και όλα τα κομφόρ
παρά γυρεύουν και μιστούς από φτωχούς ανθρώπους;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Γιατί όλα τούτα τ' αποκτούν με τους δικούς σου κόπους.

ΜΗΤΡΟΣ
Και δε μου λες Γιαννάκο μου, καλά οι τότε κλέφτες.
Μα οι κλέφτες οι σημερινοί κι οι σημερνοί οι ψεύτες
ποια σχέση έχουν –όχι, πες!-
με κείνους κει του χτες;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μήτρο μου άλλοτε με γιους που κάνουνε αβέρτα,
με κουμπαριές άλλες φορές που γίνονται στα σβέλτα,
με γνωριμιές, με παντρειές, με συνεταιρισμούς
και μ’ άλλους που αναπτύσσουνε παράνομους δεσμούς,
αλλάζουν χέρια οι τρανές θολές περιουσίες
και πάνε από τον ένανε στον άλλο λωποδύτη
πατώντας πάνω στο κορμί του κάθε ψωμοζήτη.
Και καθώς πάντα στη ζωή το χρήμα κυβερνάει,
και η εξουσία στον ένανε από τον άλλον πάει.
Κι οι ίδιες οικογένειες πάντα σε κυβερνάνε
κι αυτές και τις αδύναμες τις σάρκες σου θα φάνε
ώστε όταν θα τους πάρουνε οι ξένοι το γκοβέρνο
να μη αυτοί στις τόσες τους σπατάλες βάλουν φρένο,
αλλά με άλλο πρόσωπο, και μ’ όνομα  ίσως άλλο
αυτοί να έχουν πάντοτε κομπόδεμα μεγάλο.

ΜΗΤΡΟΣ
Κι ο Σαμαράς λες Γιάννο μου ότι κι αυτός ακόμα
στο ίδιο ανήκει των αισχρών καταστροφέων το κόμμα;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Απ’ όλους περισσότερο.

ΜΗΤΡΟΣ
Συμπέρασμα πώς τέτοιο
Γιάννο μου βγάζεις-ειν’ αυτός πρωθυπουργός-δεν είναι;!..

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ε και;

ΜΗΤΡΟΣ
Τι ε και; Τον θεωρείς κι αυτόν κλεψιάς υπαίτιον;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Στο πρωθυπουργιλίκι του εσύ Γιάννο μου μείνε.
Όμως εγώ που όπως εσύ δεν είμαι βλάξ κι ανόητος
απ’ όσα λες εσύ γι αυτόν, μένω, Μητρούση, απτόητος.

Έγγονο έναν βουλευτή, που έχει παραδώσει
τη χώρα του απροκάλυπτα-θα πει έχει προδώσει-
στα νύχια τότε της Αντάντ, και που στην Κατοχή
κόλος με τους εθνικιστές ήτανε και βρακί…
έγγονο έναν έμπορου που λήστεψε λαούς
και ήρθε εδώ και ύψωσε στο φασισμό ναούς…
έγγονο έναν μιας κυράς που ’γραφε παραμύθια
ενώ ο κόσμος γύρω της διψούσε την αλήθεια…
γιο έναν πάμπλουτης κυράς ελέω Ιπποκράτους
όπου τα στήθη άρμεγε του ταλαιπώρου κράτους…
από έναν τέτοιο άνθρωπο τι τάχα περιμένεις
όπου ποτίζει ολοζωής κήπους φυτείας ξένης;
Όπου όταν θέλει χρήματα τους μισθωτούς ρημάζει
ενώ ο κάθε φίλος του από το χρήμα σκάζει;
Που προστατεύει βουλευτές του ίδιου του του κόμματος
ενώ στους άλλους γίνεται βαρύς και μονοκόμματος;
Που συγκαλύπτει διαφθορά ΜΜΕ και υπουργών του
και κάνει ό,τι του ειπεί η φωνή των ελεγκτών του;
Που την Ελλάδα έδεσε στο άρμα της Ευρώπης
για να της φέρονται εκεί σαν να ’τανε της Πόπης;
Που αφήνει αφορολόγητους μεγαλοκαρχαρίες
και φορομπήχνει τους φτωχούς και τις κουρελαρίες;
Που δίνει εκατομμύρια στο πατρικό του Ίδρυμα
ενώ γεννάει καθημερνά η δυστυχία δίδυμα;
Που είναι με λόγο ένανε μεγάλη μαλαγάνα
κι είναι ατσίδα στην κλεψιά και στη ρεμούλα μάνα;
Που ενώ κάνει όλ’ αυτά μούτρα έχει και μιλάει
κι ένα κρατώντας θυμιατό Γεθσημανές πουλάει;

Που μ’ ένα λόγο συντηρεί κάθε παρανομία
ενώ απόφαση σωστή δεν πήρε ούτε μία;
Που την αντίσταση του λαού τη λέει τρομοκρατία
ενώ τη χούντα που έστησε τη λέει δημοκρατία;
Τι περιμένεις το λοιπόν Μήτρακα από κείνον
που κόβει εσένα το μισθό κι αξαίνει των κηφήνων;

ΜΗΤΡΟΣ
Το τελευταίο Γιάννο μου το ’πιασα και μου άρεσε.
Λάμψη ελέους το είναι μου Γιάννο μου το εβάρεσε
γιατί μου λες αν κι έμμεσα, πώς είμαι εργατικός
αν και δεν ξέρω από πού το έβγαλες και πώς.
Όμως με όλα τ’ άλλα σου για Σαμαρά που είπες
νομίζω πως μες στο νερό έκανες μόνο τρύπες.
Γιατί για λίγους μοναχά μετράν οι κατηγόριες-
γι άλλους αυτές είν’ από θεού ευχές και παρηγόριες.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Αλήθεια! Να που Μήτρο μου έχεις πολύ προοδέψει.
Με σκέψεις το κεφάλι σου θα ’χεις πολύ παιδέψει
για να μπορέσει και σ’ αυτό να φτάσει το συμπέρασμα.
Βλέπεις η σκέψη τελικά που έχει αποτέλεσμα;

ΜΗΤΡΟΣ
Γιάννο μου εσκεφτόμουνα και πριν-πολλές φορές!
Και σκέψεις μάλιστα έκανα κάποιες φορές γερές.
Να, όπως όταν σκέφτηκα πως σαν η νύχτα πέφτει

οι άνθρωποι των αστεριών τα φώτα τους ανάβουν
γι αυτό στον άλλως άναστρο ουράνιο καθρέφτη
τ’ αστέρια βγαίνουν τις νυχτιές και κόβουνε και ράβουν.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μπράβο ρε Μήτρο. Αληθινά σκέψη πολλών αστέρων!
Θα ’ναι περήφανος για σε ο ουράνιος ο γέρων.

ΜΗΤΡΟΣ
Ποιος;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Άστο Μήτρο μου. Γερές μη σκέψεις κάνεις άλλες
Τη μπόρα μην αποζητάς. Αρκέσου στις ψιχάλες.

ΜΗΤΡΟΣ
Τι μπόρες και ψιχάλες λες; Μη θες να με μπερδεύεις.
Κι ας μην αλλάξουμε την πριν που είχαμε κουβέντα.
Και πες μου, γίνεται κι εμείς νομίζεις-τι πιστεύεις;-
στο πόκερ της παλιοζωής να κάνουμε μια κέντα
αντί ζευγάρι ένα η δυο οι ντίλερς που μας δίνουνε
και κάποτε πρωθυπουργοί Γιάννο κι εμείς να γίνουμε;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μητρούση μου πρωθυπουργοί γίνονται οι ματσωμένοι
Είδες κανένανε φτωχό πρωθυπουργός να βγαίνει;

ΜΗΤΡΟΣ
Γιάννο μου όμως όλοι τους έχουν καλά σπουδάσει
κι έχουνε όλοι τους  γι αυτό το γένος τους δοξάσει.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ναι. Όμως πώς; Αλλάζοντας σε σένα τον αδόξαστο…
Αχ! Έχεις Μήτρο μου μυαλό άσκεφτο και αστόχαστο.
Έχουν λεφτά, πηγαίνουνε στα πιο καλά σχολεία
και έρχονται και βγάζουνε σε μας την Παναγία.
Σπουδάζουν πώς να γίνουνε βασανιστές ανθρώπων
στα μήκη όλων των χωρών, στα πλάτη όλων των τόπων. 
Σπουδάζουν καπιταλισμό και «στέρεη παιδεία»-
μα που ούτε είναι στέρεη ούτε είναι και Παιδεία.
Σπουδάζουν πώς να κλέβουνε αυτοί και οι δικοί τους
σπουδάζουν πώς να καταντούν τους άλλους ρακενδύτους
σπουδάζουν πώς θα κάνουνε να μη σπουδάσουν άλλοι
και πώς στη θέση της ψυχής να έχουνε κεφάλι.
Και παν και ζούνε ταιριαστά με άλλους όμοιούς τους
που τους λαούς αρμέγουνε καθείς τους τους δικούς τους.
Σπουδάζουν την απανθρωπιά, σπουδάζουνε τη βία,
το ψέμμα, το ξεγέλασμα, το μίσος, την κακία.

Με λόγια απλά σπουδάζουνε πώς θα επιβληθούνε
σε λαούς που στην κατάσταση του ζώου τους κρατούνε.

ΜΗΤΡΟΣ
Μιλάς για όλους τους λαούς Γιάννο, της οικουμένης;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Για της Ελλάδας το Λαό μιλάω της βλαμμένης,
χώρας που όλοι, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι
καθένας τον αγκλέουρα ολοζωής του τρώει
και για όσους άλλους απ’ αυτούς που ζουν στις άλλες χώρες
τις ίδιες με το Σαμαρά τραβάνε κατηφόρες.
Γιατί αλλού υπάρχουνε και σώφρονες ανθρώποι
που το λαό τους ωφελούν οι όσοι κάνουν κόποι
και που δε ζουν για να ρουφούν των δουλευτών το αίμα,
δεν ξέρουν τ’ είναι διαφθορά, δεν ξέρουν τ’ είναι ψέμα
και το λαό να υπηρετούν η μόνη τους ειν’ έγνοια
και όχι ξένων ηγετών να έχουνε την εύνοια.

ΜΗΤΡΟΣ
Όλα καλά Γιαννάκο μου γιατί όμως είπες ότι
βλαμμένη ειν’ η Ελλάδα μας; Με πείραξε αυτό.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Γιατί σε όλα τ’ άσχημα Μήτρο αυτή είναι πρώτη
και τελευταία σε κάθε τι ωραίο ή σωστό.
Και το χειρότερο γιατί, δεν το καταλαβαίνει
και πιο βαθιά στο χάλι της κάθε ημέρα μπαίνει.

ΜΗΤΡΟΣ
Μα ο λαός της Γιάννο μου τι φταίει ο κακομοίρης;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Φταίει γιατί στον τόπο του δεν είναι νοικοκύρης.
Γιατί τα εύκολα ζητά και όχι τα καλά
και τη ζωή του άκοπη τη θέλει να κυλά.
Γιατί αφήνει σαν το ζω’ να τον μεταχειρίζονται
εκείνοι που στο αίμα του επίορκα ορκίζονται.
Γιατί το «θα» αν και τ’ άκουγε δεκαετίες τώρα
τις δυστυχιές που του ’φερνε τις έπαιρνε για δώρα
και φάντασμα ένα ψήφιζε για να τον κυβερνήσει.
Κι όταν του «θα» τον όλεθρο είχε κατανοήσει-
και χρειαστήκανε γι αυτό σαράντα πέντε χρόνια-
τότε σε  άλλην έπεσε λούμπα, πιο καταχθόνια.
Αυτήνε που και σήμερα τον διαφεντεύει ακόμα
κι απ’ τη ζωή του και το φως του παίρνει και το χρώμα
και πλέον σκότιος κι άχρωμος στη γη του τριγυρίζει
και δεν χτυπά-και δεν ορμά-μονάχα κλαυθμηρίζει.
Και ειν’ αυτή το χαοτικό-το λαοβόρο «πρέπει»!
Πόσα δεν πήρε αυτό λεφτά από του λαού την τσέπη
κι άνομο πλούτο τα ’κανε για τους πολιτικούς!
Πόσα… μα ας μη και άλλα πω αφού δεν με ακούς…

ΜΗΤΡΟΣ
Με συγχωρείς Γιαννάκο μου, τη μύγα έβλεπα αυτή
που η κακομοίρα δεν μπορεί-κοίτα την-να πετάξει…
ΓΙΑΝΝΟΣ
Γι αυτό σου λέω Μήτρο μου, η μοίρα έχει γραφτεί
ενός λαού που δεν μπορεί μέσα του να κοιτάξει
και τα φτερά του να ιδεί τα σύρριζα κομμένα
κι όχι της μύγας… κι ύστερα… μου λες εσύ εμένα…

ΜΗΤΡΟΣ
Γιάννο μου μη μια μύγα εκεί το λόγο τελειώσει
που εγώ τον επερίμενα με αδημονία τόση…
Συνέχισε να μου μιλάς και να με δασκαλεύεις…

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μήτρο δεν ξέρω τι από με να σου ειπώ γυρεύεις,
αλλ’ αν μια μύγα κέρδισε τόσο την προσοχή σου
πιότερο απ’ τη συζήτηση που κάνω εγώ μαζί σου
τότε να συνεχίσουμε διόλου δεν ωφελεί
(όχι κι ως τώρα τάχατες που ωφέλησε πολύ…)
Γι αυτό και άλλο Μήτρο μου από μένα μη ζητάς
αφού εγώ λέω κι άφτερη μια μύγα εσύ κοιτάς.
Και πήγαινε στο σπίτι σου και δες μες στον καθρέφτη
ένα λαό μες στου χαμού το βάραθρο να πέφτει.

ΜΗΤΡΟΣ
Γιάννο μου βλέπω θύμωσες. Γι αυτό άλλο δε μιλάω
παρά στο σπίτι μου όπως λες θα φύγω και θα πάω,
κι αν ξεθυμώσεις Γιάννο μου μου λες κι εγώ ξανάρχομαι
αντί στο σπίτι μόνος μου δίχως παρέα να κάθομαι.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μήτρο μου δεν εθύμωσα-και πώς να σου θυμώσω
αφού τόσο είμαι φίλος σου και σε πηγαίνω τόσο.
Μα να, κι εγώ κουράστηκα μόνο να τσαμπουνώ
και να μην παίρνω  τ’ όπλο μου να πάω στο βουνό…
Γιατί νοιώθω ένοχος να ζω σε μία κοινωνία
που ενώ τάχα πολεμώ με τόση μια μανία
μα στη ουσία τρέφεται αυτή από τα λόγια
του κάθε που παραμιλά χαζού και κουτομόγια.
Κατάλαβες Μητρούση μου;

ΜΗΤΡΟΣ
Κατάλαβα Γιαννάκο.
Ή τέλος πάντων γρήγορα λέω θα καταλάβω.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Έτσι Γιαννάκο φίλε μου. Καλά τα λες και μπράβο
που ελπίζεις ότι κάποτε στο νόημα θα μπεις.

ΜΗΤΡΟΣ
Ευχαριστώ Γιαννάκο μου που έτσι μ’ επαινείς
σοφός εσύ εμένανε, τον άμαθο κι αγροίκο.

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μήτρο μου σουτ! Μην προχωρείς! Εν δήμω μη τα εν οίκω…

ΜΗΤΡΟΣ
Αυτό δεν ξέρω τι θα πει, μα κι ούτε θα ρωτήσω
γιατί απ’ αυτό η κουβέντα μας μπορεί ν’ αρχίσει πίσω
κι εσύ δεν θα το ήθελες. Γι αυτό γεια σου Γιαννιό μου.
κι αν με θελήσεις πάρε με-έχεις το νούμερό μου…

ΓΙΑΝΝΟΣ
Γεια σου ρε Μήτρο κι αν καμιά ερώτηση πάλι έχεις
μη πάλι απάντηση ζητάς κι εδώ τρεχάτος έρθεις…

ΜΗΤΡΟΣ
Και τι να κάνω Γιάννο μου; Στην απορία μου ποιος
απάντηση θα έδινε μεγάλος ή μικρός
αν όχι εσύ που με όρεξη και λέξεις όχι λίγες
μου τα εξηγείς…

ΓΙΑΝΝΟΣ
…ενώ εσύ χαζολογάς με μύγες…

ΜΗΤΡΟΣ
Καλά είπα ’γω μου θύμωσες-βλέπεις, το ξαναλές!

ΓΙΑΝΝΟΣ
Μήτρο μου τράβα στο καλό. Και γράψε μου ότι θες.

ΜΗΤΡΟΣ
Δε θα σου γράψω-θα σου ’ρθώ- αλλιώς τι φίλος θα ’σουν;

ΓΙΑΝΝΟΣ
Καλά, μα λίγες άφησε ημέρες να περάσουν…


ΜΗΤΡΟΣ
Μήπως Γιαννάκο δε με θες; Μήπως…

ΓΙΑΝΝΟΣ
Ρε Μήτρο τράβα!
προτού αντί για τον καπνό το ηφαίστειο βγάλει λάβα.
Κουράστηκε το χέρι μου να γράφει τόσην ώρα…

ΜΗΤΡΟΣ
Γιατί δεν μου το έλεγες; Φεύγω αμέσως τώρα!

(Κι ευθύς ο Μήτρος έφυγε και ο Γιαννιός ευχόταν
να μη όπως κάνει πάντοτε γρήγορα ξαναρχόταν)






















ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ        ΣΕΛΙΔΑ
1            Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΠΑΕΙ
            ΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ                 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;
3            ΑΚΗΣ
5            ΡΕ ΧΟΝΤΡΟΥΛΗ…           
6            ΟΙ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
8            ΔΥΑΡΧΙΑ
14            Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ             ΓΥΦΤΩΝ
17            «ΠΟΡΤΑ» ΕΦΑΓΕ Ο                 ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ                 ΟΜΠΑΜΑ
22            ΝΕΟΝΑΚΗΣ
25            ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
26            ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ                 ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ
            ΚΑΙ ΓΡΙΠΠΗ ΤΩΝ                 ΧΟΙΡΩΝ
27            ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ…
28            ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ,                 ΛΕΝΕ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ…
29            ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ             ΑΠΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

30            ΣΤΟΥΣ                     ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ             ΜΕΤΑ
            ΤΗΝ ΕΠΊΘΕΣΗ ΤΟΥΣ             ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΉ
32            ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ                 ΚΩΣΤΑΚΗΣ
33            ΤΡΑΓΑΚΗΣ
33            Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΣΤΗΝ                 ΕΥΡΩΠΗ
34            ΛΙΓΗ ΒΕΝΖΙΝΑ ΚΙ ΈΝΑ             ΣΠΙΡΤΟ
35            ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
36            ΓΙΩΡΓΟΣ                     ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ
37            ΝΤΟΡΑ
38            ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗ ΚΥΡΙΕ                 ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ…
40            «ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ» ΣΤΗΝ             ΕΛΛΑΔΑ
41            ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΩΡΑ                 ΒΟΥΛΗΣ!
42            ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑΣ                 ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ
42            ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΛΕΨΙΑ
            ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ-ΜΙΑ                 ΓΡΟΘΙΑ
43            ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ
44            28 ΟΧΤΩΒΡΗ
            ή
            ΤΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΑ ΝΑΙ
48            ΦΟΙΤΗΤΕΣ
            ΚΑΙ
            ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ
49            Η ΠΙΤΑ
50            ΝΕΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
50             ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
55            ΑΓΡΟΤΕΣ-ΟΙ ΝΕΟΙ                 ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ
56            Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ                     ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ
57            ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ             ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ             ΑΣΥΛΟ
58            Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ                 ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΗΝ                 ΑΜΕΡΙΚΗ-ΠΩΣ                 ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ Ο                 ΟΜΠΑΜΑ
63            Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
68            ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΡΟΓΚ
            ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΗΡΕ             ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ                 ΝΤΟΠΙΝΓΚ
70            ΝΕΜΕΑ ΚΑΙ ΔΕΗ
            ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ ΕΥΚΛΕΗ
72            ΚΛΟΠΕΣ ΚΑΙ                     ΚΟΡΟΪΔΙΕΣ
73            ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ…
74            «TO ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ                 «ΑΣΥΛΟΥ»
76            ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΒΟΥΛΗΣ             4-5-09
            ή
            ΒΟΔΙ ΛΑΟΣ
76            ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ                 ΜΑΙΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ (25-6-09)
77            ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ
            (ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ                     ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ)
80            ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ
            (περί Ρουβά)
86             ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΜΕΛΙ
87            ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΦΤΑ ΙΟΥΝΗ
88            ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ
89            ΚΛΕΊΣΙΜΟ ΒΟΥΛΉΣ
90            ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ                 ΟΜΙΛΩΝ
91            ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ
92            ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΚΗΣ
93            ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΟΥΝ             ΥΠΟΥΡΓΌΣ
93            ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΑΙ                 ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
93             ΑΧ! ΝΑ ’ΜΟΥΝΑ                 ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
94            ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΓΑΠ
95            ΚΥΡΙΑΚΟΣ-“ΠΡΟΣΩΠΟ             ΜΕ ΠΡΠΣΩΠΟ”-14-12-09
96            ΑΣ ΙΔΟΥΜΕ
97            ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
98            ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ…
100            «ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΠΟΙ                 ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ                ΚΡΙΣΗ!»
            Α! ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΑΣ,             ΚΤΗΝΗ, ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ;…
101             ΑΦΓΑΝΑΚΙ ΚΑΙ                 ΕΛΛΑΔΑ           
102            ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ                 ΣΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ
108            ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ             ΚΑΙ ΤΟ «ΠΡΕΠΕΙ»
109            ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ                 «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»…
111            ΤΙ ΛΑΟΣ!...
112            ΕΠΕΣΕ ΠΟΛΩΝΙΚΟ                 ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ
112            Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ
113            ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΣΤΟ                 ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΗΣ                 ΒΟΥΛΗΣ

114            ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ             ΜΑΓΑΖΑΤΟΡΕΣ
115            ΗΤΗΜΑ ΜΕΣΤΩΜΑΤΟΣ
            ή
            ΣΟΦΕΣ ΡΗΣΕΙΣ                 ΠΑΠΟΥΛΙΑ
117            ΚΑΖΑΜΙΑΣ 2011
122            ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ             ΚΑΛΑΝΤΑ 2011
147            ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ                 ΚΑΛΑΝΤΑ 2011
149            ΠΕΤΑΛΩΤΉΣ                     ΑΠΟΚΛΕΙΣΘΕΙΣ ΥΠΟ             ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΝ                 ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΕΙ
150            ΟΙ ΆΓΓΕΛΟΙ
151            ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΔΩΡΑ                 ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
            2011
154            ΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ                     ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ
155            ΠΙΤΕΣ
156            Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                 ΠΑΡΕΛΑΥΝΕΙ
            ΣΤΙΣ 25 ΜΑΡΤΗ 2012
157            ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ
160            ΧIΤΛΕΡ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖEΛΟΣ             ΒIΟΙ ΠΑΝAΘΛΙΟΙ
160            ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ             ΓΙΩΡΓΆΚΗ
161            ΣΥΓΚΥΒEΡΝΗΣΗ...
162            Ο,ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΓΙΝΕ
163            Ο ΧΑΤΗΔΑΚΗΣ ΘΑ                 ΦΤΙΑΞΕΙ                     ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ             ΣΤΗΝ     ΕΛΛΑΔΑ
166            ΛΑΟΣ ΔΙΚΑΖΩΝ
168            ΛΑΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ
169            Ο ΧΑΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
170            ΠΑΤΡΙΔΑ
171            ΒΟΔΙΩΝ ΚΟΠΑΔΙ
172            ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
175            ΒΡΕ ΤΙ ΧΩΡΑ…
177            ΑΡΧΕΣ ΟΜΙΛΙΩΝ
178            ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
            ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ
            ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ
            ΗΧΟΣ  ΠΛΑΓΙΟΣ                 ΠΡΩΤΟΣ
181            ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΤΩΝ                 ΥΠΟΥΡΓΩΝ
182            Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΗΝ                 ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
183            ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ
            ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ                 ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ
183            Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ                 ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ
                       ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ
185            ΈΓΓΡΑΦΑ ΑΠΌΡΡΗΤΑ ΠΗΡΕ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΟΒΕΝΙΖΈΛΟΣ
187              ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ  ΗΤΤΑ ΜΟΝΤΙ
              ΔΟΥΛΟΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΠΡΙΝ ΑΡΧΟΝΤΟΙ
188            ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»…
189            ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΛΟΓΩ             ΚΡΙΣΗΣ
190            ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΣΑΜΑΡΆ             ΣΤΑ "ΛΌΓΙΑ"
199            ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΟΣ
217            ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ